Przemówienie Benedykta XVI na spotkaniu ekumenicznym

Drodzy bracia w Chrystusie, jak sądzę, zgodzicie się ze mną, że ruch ekumeniczny doszedł do punktu przełomowego. Jeśli chcemy czynić dalsze postępy, musimy nieustannie prosić Boga, by odnawiał nasze umysły łaską Ducha Świętego (por. Rz 12, 2), który mówi do nas przez Pismo Święte i prowadzi nas do całej prawdy (por. 2 P 1, 20-21; J 16-13). Musimy wystrzegać się wszelkiej pokusy patrzenia na nauczanie jako na źródło podziałów, a zatem przeszkodę w spełnieniu, jak się wydaje, bardziej pilnego i bezpośredniego zadania, jakim jest ulepszanie świata, w którym żyjemy. W rzeczywistości historia Kościoła pokazuje, że praxis nie tylko nie da się oddzielić od didache, czyli nauki, lecz w gruncie rzeczy to z niej ona wypływa. Im gorliwiej staramy się zrozumieć głębokie znaczenie Bożych tajemnic, tym wymowniej nasze dzieła miłości będą świadczyły o szczodrej dobroci i miłości Boga do wszystkich ludzi. Św. Augustyn wyjaśnił związek między darem zrozumienia a cnotą miłosierdzia, kiedy napisał, że umysł wraca do Boga poprzez miłość (por. De moribus Ecclesia Catholicae, XII, 21), i że tam, gdzie widać miłosierdzie, widać Trójcę (De Trinitate, 8, 8, 12). Dlatego też dialog ekumeniczny posuwa się naprzód nie tylko na drodze wymiany myśli, lecz także poprzez wymianę ubogacających darów (por. Ut unum sint, 28, 57). „Myśl” dąży do prawdy; ”dar” wyraża miłość. Obie są niezbędne do prowadzenia dialogu. Kiedy otwieramy się na przyjęcie darów duchowych od innych chrześcijan, łatwiej udaje się nam dostrzec światło prawdy, które pochodzi od Ducha Świętego. Św. Paweł naucza, że właśnie w koinonii Kościoła mamy dostęp do prawdy Ewangelii i otrzymujemy środki potrzebne do jej obrony, bo Kościół zbudowany jest „na fundamencie apostołów i proroków”, a sam Jezus jest jego kamieniem węgielnym (Ef 2, 20). W tym świetle można by zatem rozważyć dopełniające się biblijne obrazy „ciała” i „świątyni”, użyte do opisu Kościoła. Poprzez zastosowanie obrazu ciała (por. 1 Kor 12, 12-31), Paweł zwraca uwagę na organiczną jedność i różnorodność, która umożliwia Kościołowi oddychanie i wzrost. Tym niemniej, równie trafny jest obraz solidnej, dobrze skonstruowanej świątyni, wzniesionej z żywych kamieni, opierających się na pewnym fundamencie. Sam Jezus łączy w doskonałą jedność te obrazy „świątyni” i „ciała” (por. J 2, 21-22; Łk 23, 45; Ap 21, 22). Każdy element struktury Kościoła jest ważny. Jednakże wszystkie one chwiałyby się i rozpadły bez kamienia węgielnego, którym jest Chrystus. Jako „współobywatele” i „domownicy Boga” chrześcijanie powinni współdziałać, aby budowla była solidna po to, by inni chętnie do niej wchodzili i odkrywali w jej wnętrzu obfitość skarbów łaski. Gdy propagujemy chrześcijańskie wartości, nie wolno nam zaniedbać głoszenia, gdzie jest ich źródło, toteż winniśmy dawać wspólne świadectwo naszemu Panu, Jezusowi Chrystusowi. To On właśnie powierzył misję apostołom, to Jego zapowiadali prorocy, i to Jego właśnie ofiarujemy światu. Drodzy przyjaciele, wasza obecność tutaj napełnia mnie żarliwą nadzieją, że dążąc do pełnej jedności, będziemy mieli odwagę dawać wspólne świadectwo Chrystusowi. Paweł mówi, jak ważna była rola proroków w pierwszym Kościele: my także – poprzez nasz chrzest – otrzymaliśmy powołanie prorockie. Jestem przeświadczony, że Duch otworzy nasze oczy, byśmy widzieli dary innych ludzi, nasze serca, byśmy otrzymali Jego moc, nasze umysły, byśmy dostrzegli światło Chrystusowej prawdy. Ze szczerego serca dziękuję wam wszystkim za czas, za wiedzę i talent, które poświęcacie dla dobra „jednego ciała i jednego ducha” (Ef 4, 4; por. 1 Kor 12, 13), jakiego Pan pragnął dla swego ludu, za który oddał swoje życie. Wszelka chwała i moc niech Mu będzie na wieki wieków. Amen! tłum. L'Osservatore Romano