Benedykt XVI: Jak dzisiejszy człowiek może żyć darami Ducha Świętego?

Ewangelia Jana opowiada nam, jak po zmartwychwstaniu Pan przychodzi do swych uczniów, tchnie na nich i mówi im: „Przyjmijcie Ducha Świętego”. Jest to nawiązanie do sceny z Księgi Rodzaju, w której Bóg tchnął w glinę, a ta ożyła i stała się człowiekiem. Teraz człowiek, który jest wewnętrznie ociemniały i na wpół martwy, ponownie otrzymuje tchnienie Chrystusa, a jest to tchnienie Boga, które daje mu nowy wymiar życia, daje mu życie z Duchem Świętym. Możemy więc powiedzieć: Duch Święty jest tchnieniem Jezusa Chrystusa, a my, w pewnym sensie, musimy prosić Chrystusa, by zawsze dawał nam to tchnienie, aby było ono w nas żywe i mocne, i by działało w świecie. Oznacza to zatem, że musimy trwać w bliskości z Chrystusem. Czynimy to, rozważając Jego słowo. Wiemy, że podstawowym autorem Pisma Świętego jest Duch Święty. Kiedy za jego pomocą rozmawiamy z Bogiem, kiedy szukamy w nim nie tylko przeszłości, lecz rzeczywiście Pana obecnego, który do nas mówi, wówczas przechadzamy się – jak mówiłem również w Australii – w ogrodzie Ducha Świętego, rozmawiamy z Nim, a On rozmawia z nami. A zatem uczyć się obycia w tym „środowisku”, w środowisku słowa Bożego, jest czymś bardzo ważnym, co, w pewnym sensie, wprowadza nas w tchnienie Boga. Ponadto, owo słuchanie, podążanie w środowisku Słowa musi się oczywiście przeobrażać w odpowiedź, w odpowiedź modlitwy, w kontakcie z Chrystusem, i, naturalnie, przede wszystkim w Najświętszym Sakramencie Eucharystii, w którym On wychodzi nam naprzeciw i wchodzi w nas, niemal się z nami stapiając; a także w sakramencie pokuty, który zawsze nas oczyszcza, rozprasza ciemności, które przenikają do nas w codziennym życiu. Mówiąc krótko: życie z Chrystusem w Duchu Świętym, w słowie Bożym i w jedności z Kościołem, w jego żywej wspólnocie. Św. Augustyn powiedział: „Jeśli pragniesz Ducha Bożego, musisz być w Ciele Chrystusa”. W Mistycznym Ciele Chrystusa znajduje się przestrzeń Jego Ducha. Wszystko to musi określać przebieg naszego dnia, w taki sposób, aby dzień miał swoją strukturę, by był dniem, w którym Bóg ma zawsze do nas dostęp, w którym urzeczywistnia się kontakt z Chrystusem, i dlatego właśnie otrzymujemy w nim nieustannie tchnienie Ducha Świętego. Jeśli się o to postaramy, jeśli nie będziemy zbyt leniwi, niezdyscyplinowani, ociężali, wówczas coś się zacznie z nami dziać, nasz dzień, a tym samym i nasze życie, nabierze nowej formy i to światło będzie z nas emanowało, tak że nie będziemy się musieli nawet o to specjalnie starać czy przyjmować „propagandowego”, by tak powiedzieć, stylu życia; będzie się to działo samo przez się, bo będzie to odzwierciedleniem naszej duszy. Dodałbym do tego drugi wymiar, logicznie z pierwszym połączony: jeśli żyjemy z Chrystusem, nawet ludzkie rzeczy będą się nam dobrze układać. W rzeczywistości wiara nie posiada jedynie wymiaru nadprzyrodzonego. Odbudowuje ona człowieka, przywracając mu jego własne człowieczeństwo, jak to ukazuje zbieżność między Księgą Rodzaju i Ewangelią Jana 20; ona bazuje na cnotach naturalnych: uczciwości, radości, gotowości do wysłuchania drugiego, zdolności przebaczenia, hojności, dobroci, serdeczności między ludźmi. Te ludzkie cnoty wskazują na fakt, że wiara jest prawdziwie obecna, że naprawdę jesteśmy z Chrystusem. Sądzę, że powinniśmy przywiązywać wielką wagę, nawet w tym, co dotyczy nas samych, do tego, by dojrzewało w nas prawdziwe człowieczeństwo, gdyż wiara umożliwia pełną realizację istoty ludzkiej, ludzkości. Powinniśmy zwracać uwagę, aby dobrze i we właściwy sposób prowadzić sprawy ludzkie, także na polu zawodowym, szanując bliźniego i troszcząc się o niego, gdyż to jest najlepszym sposobem troski o nas samych. W istocie „być” dla bliźniego jest najlepszym sposobem „bycia” dla nas samych. Z tego rodzą się później inicjatywy, których nie da się zaplanować: wspólnoty modlitewne, wspólnoty, które razem czytają Biblię, czy też konkretna pomoc ludziom będącym w potrzebie, na marginesie, chorym, niepełnosprawnym, i jeszcze wiele innych rzeczy. I tak otwierają się nam oczy na nasze własne możliwości wychodzenia z odpowiednimi inicjatywami, dodawania innym odwagi, by czynili podobnie. I właśnie te ludzkie rzeczy nas umacniają, przywracając nam w jakiś sposób kontakt z Duchem Świętym. Zwierzchnik zakonu kawalerów maltańskich w Rzymie opowiadał mi, że w Boże Narodzenie poszedł kiedyś z grupą młodzieży na dworzec, aby zanieść coś ze świąt ludziom opuszczonym. I kiedy on sam już odchodził, usłyszał, jak jeden z młodych mówił do drugiego: „To jest lepsze od dyskoteki. Tu jest naprawdę świetnie, bo mogę coś zrobić dla innych!” To są inicjatywy, które wzbudza w nas Duch Święty. Bez wielu słów dają nam one odczuć moc Ducha i kierują naszą uwagę na Chrystusa. Cóż, może nie powiedziałem zbyt wielu konkretnych rzeczy, ale uważam, że najważniejsze jest to, aby, przede wszystkim, nasze życie ukierunkowane było na Ducha Świętego, gdyż żyjemy w środowisku Ducha, w Ciele Chrystusa. Z tego doświadczamy następnie uczłowieczenia, dbamy o zwyczajne cnoty ludzkie, ucząc się być dobrymi w najszerszym sensie tego słowa. W ten sposób nabieramy wrażliwości na inicjatywy dobra. One rozwijają moc misyjną i w pewnym sensie przygotowują chwilę, w której mówienie o Chrystusie i o naszej wierze ma sens i jest zrozumiałe.