Słowo Boże na drodze katechumenatu

- W Polsce jesteśmy wszyscy ochrzczeni, i dlatego chrzty dorosłych są po prostu rzadkością. W krajach ościennych, na przykład w Czechach, jest to praktyka codzienna. Bp Z. Kiernikowski: Już nie jest to rzadkością. Ja w tej chwili przygotowuję parę osób sam osobiście wraz z grupką ludzi z Domowego Kościoła, bo wspólnoty neokatechumenalne jeszcze w mojej diecezji nie są do tego przygotowane, nie są na takim etapie. Ale ta rzeczywistość zaczyna już się w Polsce pojawiać. - A powracając do pytania o wkład tych właśnie, jeśli nie nowych ruchów, to nowych rzeczywistości posoborowych w odnowę biblijną? Bp Z. Kiernikowski: Ja będę mówił między innymi na ten temat w moim wystąpieniu. Jeśli chodzi o Drogę Neokatechumenalną to jest tam postawiona, jako bardzo ważny element, sprawa inicjacji chrześcijańskiej, czyli etapowego wprowadzenia w doświadczenie Słowa, działania Słowa w stosunku do człowieka. Dokonuje się to według tej struktury, jaką mamy w ordo initiationis christianae adultorum, czyli we wprowadzeniu do Chrztu dorosłych, według tego podstawowego schematu, jakimi są tam skrutynia, odpowiednie przygotowania: pre - katechumenat, wejście w katechumenat i katechumenat. Na każdym z tych etapów Słowo jest podawane w inny sposób. Trzeba by dłuższej rozmowy na ten temat, bo podstawową rzeczą jest kerygmat. Jeśli tego kerygmatu nie ma, to trudno mówić o dalszych etapach. Często mamy taką rzeczywistość w Kościele, że przepowiadamy Słowo, a to Słowo nie ma punktu zaczepienia, bo ktoś nie został uzdolniony przez kerygmat do słuchania Słowa. Nie zostało mu otwarte ucho na słuchanie. On słucha Słowa, uznaje je za budujące, wprowadzające w nawrócenie, ale zasadniczo tylko do pewnego stopnia. Nie można generalizować, ale bywa, że człowiek staje się sędzią Słowa, mówi: dotąd mogę za tym Słowem iść, ale dalej – nie, dlatego, że nie został wprowadzony w doświadczenie tego podstawowego spotkania ze Słowem, jak w tym obrazowym epizodzie: „zostaw, co masz, sprzedaj, idź za mną!”. Kto tego gdzieś nie doświadczył, przynajmniej w jakiejś płaszczyźnie swojego życia, ten będzie zawsze stawiał siebie i swoją egzystencję ponad Słowo i dlatego na ogół patrzymy na to Słowo jak na uduchowiające nas zjawisko, które trochę nam pomaga żyć w dziedzinie moralnej, czy zjawisko nawet kulturowe, a nie patrzymy jak na powołanie: „zostawili wszystko i poszli za Nim”. - W Polsce mamy też doświadczenie Jana Pawła II, który bardzo mocno przemawiał Słowem Bożym i jednak wszyscy jakoś to rozumieli, kiedy mówił: „niech zstąpi Duch Twój i odnowi oblicze ziemi”, to w sercu człowieka, choć nie był mocno zakorzeniony we wspólnocie Kościoła, jakoś to jednak przemawiało, coś się działo w tym sercu. Bp Z. Kiernikowski: Tego nie neguję, ale proszę zobaczyć jaka jest dzisiaj od strony chrześcijańskiej sytuacja naszego narodu. Ile mamy rozwodów, ile mamy niesprawiedliwości społecznej, jak wyglądają nasze struktury społeczne. To pokazuje, czy społeczeństwo jest przeniknięte duchem chrześcijańskim, czy też mamy pewne powybierane elementy, które idą zasadniczo po linii społeczno-patriotycznej itd. - Czyli czeka nas jeszcze w Polsce jakaś „rewolucja ewangeliczna”? Bp Z. Kiernikowski: Każde pokolenie potrzebuje ewangelizacji, nowej ewangelizacji, reewangelizacji i nigdy nie będzie tak, że wszyscy będą doskonałą wspólnotą zewangelizowaną. Chodzi o to, żebyśmy my jako pasterze nie mylili tego, co jest specyficznie chrześcijańskie z tym, co jest na obrzeżach. Chrześcijaństwo ma też wiele różnych przejawów kulturalno-społecznych, które są ważne, ale które niekoniecznie świadczą o tym, że Słowo Boże dotarło do serca człowieka, i to jest problem. Rozm. K. Bronk/ RV