Katecheza Benedykta uzasadnieniem reformacji?

Jego zdaniem rozwijając słowa papieża, można dojść do wniosku, że aby być w Chrystusie, „nie trzeba należeć do tego samego Kościoła”. W katechezie wygłoszonej 19 listopada podczas audiencji generalnej Benedykt XVI przypomniał, że słowa św. Pawła z listu do Rzymian „człowiek osiąga usprawiedliwienie przez wiarę, niezależnie od pełnienia nakazów Prawa” Luter tłumaczył jako: usprawiedliwiony przez samą wiarę („sola fide”). Papież wyjaśnił, że „bycie sprawiedliwym to po prostu bycie z Chrystusem i w Chrystusie”. „Dlatego wyrażenie Lutra «sola fide» jest prawdziwe, o ile nie sprzeciwia się wierze w miłosierdzie, w miłość” – mówił. Zdaniem luterańskiego pastora „dla protestantów nie stanowi trudności twierdzić, że miłość jest realizacją komunii z Chrystusem”. Uważa jednak, że warto „rozciągnąć tę refleksję na problem Kościoła”. „Słowa papieża mogłyby także oznaczać, że aby być w Chrystusie, nie trzeba należeć do tego samego Kościoła, ponieważ to miłość jest istotnym elementem komunii z Chrystusem” – powiedział luterański duchowny. Pastor Milkau zwrócił uwagę, że w doktrynie usprawiedliwienia przez wiarę, a nie przez uczynki, „przyjętej jako podstawa wiary chrześcijańskiej” Benedykt XVI wskazał na pewne „ale”, dostrzegają „zagrożenie libertarianizmem, który odrzuca Paweł, a z nim także Luter”. „Wiara musi mieć swoją konsekwencję, która według luteranów wyraża się w zaangażowanie na rzecz wolności bliźniego” – dodał. „Nie wystarcza więc, zgodnie z naszym przesłaniem, zadekretować, co jest dobre, i potępić to, co nie jest” – stwierdził Milkau. Według niego „musimy zaś rozniecać zdolność osądu przez stawanie się bardziej autonomicznymi i odpowiedzialnymi, a jednocześnie świadomymi, że jesteśmy omylni nawet w kochaniu”. „«Sola fide» oznacza nie zawierzyć się właściwym władzom, ale oczekiwać wszystkiego od Boga” – podkreślił. Pastor Milkau stwierdził, że papież dobrze zinterpretował naukę Lutra o usprawiedliwieniu przez wiarę. Dodał, że „zawsze miło jest słyszeć, jak papież mówi o Lutrze, ale jeszcze bardziej, gdy rozważa on przyjętą przez obie strony argumentację”.