Ekumenizm podwórkowy

Atmosfera dyskusji części środowisk sprawia, że łatwiej jest wyobrazić sobie wspólną modlitwę duchownych czy świeckich różnych Kościołów (co, zresztą, stało się szczęśliwie praktyką) niż analogiczną sytuację z udziałem niektórych katolików: duchownych, redaktorów czy dyrektorów mediów, o politykach nie wspominając. Wielu z nas szuka źródła tej „przeszkody”. Nie wiemy często, czy zwykła różnica poglądów, odmienne wrażliwości wystarczą, by usprawiedliwić i zrozumieć niezdrowy dystans. Czy może jesteśmy świadkami rzeczywistego rozłamu – co chętnie podsuwają wprawieni w trafnym i pogłębionym definiowaniu rzeczywistości dziennikarze. Od czasu modlitwy Chrystusa za przyszły Kościół – „Aby wszyscy stanowili jedno” – chrześcijaństwo wielokrotnie przechodziło próbę sporów, podziałów czy też trwałych rozłamów. Przeciwstawianie Łagiewnik Toruniowi (ubiegłoroczny hit posła Rokity), biskupa biskupowi, tygodnika tygodnikowi do złudzenia przypomina sytuację z Pierwszego Listu do Koryntian. Święty Paweł wypomina wiernym tworzenie sztucznych podziałów - „Myślę o tym, co każdy z was mówi: ja jestem Pawła, a ja Apollosa, ja jestem Kefasa, a ja Chrystusa.” Apostoł pyta retorycznie: „Czyż Chrystus jest podzielony? Czyż Paweł został za was ukrzyżowany? Czyż w imię Pawła zostaliście ochrzczeni?” (1 Kor, 1, 12-13). W tym roku Tydzień Modlitw o Jedność Chrześcijan zakłóca żywa jeszcze pamięć trudnych wydarzeń, związanych z arcybiskupem Wielgusem. Może przy kolejnej okazji warto pomyśleć o rozszerzeniu programu Tygodnia o spotkania modlitewne i liturgiczne tych środowisk polskich katolików, którym łatwiej spotkać się na polu walki medialnej niż przy wspólnym ołtarzu. Czym bowiem ma być dialog z siostrzanymi Kościołami bez dialogu we własnej wspólnocie? Parafrazując słowa Jana Pawła II, można powiedzieć, że jedność jest możliwa. A jeśli jest możliwa, to jest również obowiązkiem. Nie jest prawdą, że podział i rozłam jest nieunikniony. Nie ma nic bardziej prawdziwego, nie ma bardziej przejmującego doświadczenia człowieka niż pojednanie z drugim. Także, a może przede wszystkim we własnym domu.