Judaizm: "Wy będziecie moim ludem, a ja będę waszym Bogiem"

Micwot (określenie w liczbie mnogiej - "przykazania") to podstawa życia i tożsamości Żydów jako jednostek oraz jako wspólnoty. Również micwot powstałe w ramach nauczania rabinicznego czerpią swój autorytet i skuteczną moc od Boga (Pwt 17, 9-11): wszystkie przykazania wywodzą się z Tory, którą objawił Bóg. Rabini wyliczyli 613 przykazań danych narodowi wybranemu w Torze, łącznie z dekalogiem przekazanym Mojżeszowi na górze Synaj. Wśród nich jest także siedem micwot uniwersalnych, danych całej ludzkości w czasach Noego. Ponieważ całe życie powinno się przeżywać według przykazań Boga, wiele norm balacby (prawa rabinicznego) uważa się za micwot. W życiu żydowskim istnieje kilka momentów w szczególny sposób naznaczonych przez ważne micwot: obrzezanie mężczyzn, modlitwa, zachowywanie szabatu jako dnia świętego, stosunki seksualne i małżeństwo, studium Tory, pokarmy i dieta, mezuza (pudełeczko zawierające fragmenty biblijne napisane ręcznie na pergaminie) umieszczona na progu i na drzwiach wewnętrznych domów żydowskich, święta (cbagim), cedaka - słowo, które oznacza "prawość" lub "nieskazitelność" - szczególnie chodzi tu o jałmużnę, powstrzymywanie się od oszczerstw oraz niesienie pociechy będącym w żałobie. Izrael, święty naród Boga: podstawy biblijne Życie religijne Izraela zakorzenione jest w życiu i historii narodu żydowskiego. Początkowo jest to związek plemion koczowniczych, które przemieszczają się w północne regiony Pustyni Arabskiej, na obrzeżach wielkich potęg, jak: Egipt, Sumer, Akad i Fenicja. O życiu narodu żydowskiego, które rozpoczyna się od powołania Abrahama po roku 2000 przed Chr., opowiada Biblia hebrajska. Pięcioksiąg (pierwsze pięć ksiąg) został zredagowany po zniszczeniu Świątyni w 586 r. przed Chr., w reakcji na przeżycia niewoli babilońskiej (586-538 przed Chr.). Lud Izraela wrócił z wygnania między 538 a 515 r. przed Chr. W tym właśnie okresie - oraz w późniejszym (538-333 przed Chr.) powstała większość Biblii hebrajskiej w obecnym kształcie, napisana w oparciu o różne źródła. Pięcioksiąg zwany Torą Mojżesza, odzwierciedla zatem model doświadczenia wygnania oraz powrotu do własnej ziemi, doświadczenia widzianego przez lud Izraela również jako cierpienie spowodowane oddaleniem od Boga. Jednak dzięki odbudowaniu właściwej więzi z Nim dochodzi do pojednania. W tym świetle Biblia hebrajska opowiada o wyjściu Izraelitów z Egiptu pod wodzą Mojżesza ok. 1260 r. przed Chr., o osiedleniu się dwunastu plemion w Kanaanie oraz o ustanowieniu monarchii, na której czele stanął najpierw Saul, a następnie Dawid, wywodzący się z południowego plemienia Judy. Ten ostatni uczynił z Jerozolimy centrum religijne, w którym umieścił Arkę Przymierza i gdzie jego syn, Salomon (961-922 przed Chr.), zbudował Świątynię. Później naród podzielił się na dwa królestwa: Izrael na północy i Juda na południu. Pierwsze zostało zdobyte przez Asyryjczyków (w 722 r. przed Chr.); drugie zaś przez Babilończyków (w 587 r. przed Chr.), a Świątynia Salomona legła w gruzach. Model "wygnania i powrotu", mocno zakorzeniony w czasach Ezdrasza (450 przed Chr.), wpłynął na nieprzerwane dążenie do lepszego przestrzegania warunków przymierza, które Bóg ustanowił, kiedy dał ziemię narodowi wybranemu. Jednym z owoców tego ciągłego poszukiwania była obfita i różnorodna żydowska literatura religijna, łącznie z przekładem Tory na język grecki (ok. 250-130 przed Chr.). Tora zawiera wskazówki służące badaniu i stopniowemu rozwojowi myśli religijnej. Oznacza to, że tradycje Tory są otwarte i wiążą się z historyczną odpowiedzialnością każdego nowego pokolenia. Spojrzenie na Torę jako na poszukiwanie, zmienia rozumienie Biblii. Opowiada ona bowiem nie tylko historię narodu żydowskiego i Jego więzi z Bogiem, lecz jest to również historia, która dotyczy wewnętrznej zdolności objawiania, które dokonuje się w czasie. Odwieczna istota Boga wchodzi w relację ze swoimi śmiertelnymi stworzeniami, które istnieją w czasie. Bóg objawia swoje zamiary w świecie doczesnym poprzez przemiany i walki swojego ludu w ciągu historii, szczególnie za pośrednictwem aktów zbawczych, jedynych i niepowtarzalnych, które objawiają Jego prawo i Jego pouczenia. Kluczowe postacie Biblii hebrajskiej: Adam, Noe, Abraham, Mojżesz, Nehemiasz, pojawiają się w szczególnie ważnych okolicznościach: ogród Eden, potop, wyjście z Egiptu, niewoli w Babilonii, odbudowa Świątyni. Bóg objawia samego siebie w cudach, podobnie jak wyprowadził swój lud z Egiptu mocną ręką (Pwt 6, 21). Przeszłość była odczytywana na nowo i zapisywana w Biblii w świetle Bożych cudów, które dokonywały się w historii. Obiecując wierność i domagając się od swego ludu, by zrozumiał znaczenie Jego woli w każdej sytuacji, z pokolenia na pokolenie Bóg sprawia, że życie tego, kto Go wiernie szuka, staje się ukazaniem Jego Boskiej woli oraz wydarzeniem wpisanym w historię zbawienia.