Judaizm: "Wy będziecie moim ludem, a ja będę waszym Bogiem"

Judaizm we wszystkich swych odmianach jest stylem życia narodu żydowskiego na przestrzeni około trzech tysięcy trzystu lat, to znaczy odkąd Bóg wybrał Abrahama, ojca Izraela, spośród wszystkich ludów. Naród żydowski wywodzi się zatem od Abrahama i Sary, Izaaka i Rebeki, Jakuba, Lei i Racheli, Bilhy i Zilpy. Judaizm domaga się rygorystycznego przestrzegania Tory. Słowo to oznacza "nauczanie" i odnosi się do całości Biblii hebrajskiej, a nade wszystko do Pięcioksiągu (pierwsze pięć ksiąg). Tora występuje w dwóch formach: pisanej i ustnej, wywodzących się od przymierza, jakie Bóg zawarł ze swym ludem Izraelem za pośrednictwem Mojżesza około 1200 r. przed Chr. Kultura żydowska przyniosła obfite owoce na polu idei, nauk, wyznań i sztuk, odciskając głębokie piętno na ludzkiej historii, zarówno dziś, jak i w minionych tysiącleciach. Na całym świecie żyje około 17 milionów Żydów. Spośród nich ponad 7 milionów mieszka w Ameryce Północnej, ponad 3,7 miliona w Izraelu oraz około 3,5 miliona w Europie i w państwach dawnego Związku Radzieckiego. Poza wspólnotą żydowską tylko nieliczni znają jej bogate i różnorodne tradycje religijne. Ta niewiedza miała negatywne konsekwencje w relacjach między Żydami a nie-Żydami. W całej swej historii Żydzi padali ofiarą najgorszych przekłamań i najsroższych prześladowań wyłącznie z tej racji, że byli narodem, który żyje zgodnie ze swymi własnymi tradycjami i zachowuje wierność przymierzu z Bogiem, co różni ich od innych narodów. Byłoby rzeczą słuszną, gdyby czytelnicy przypomnieli sobie, że nieco ponad pięćdziesiąt lat temu, w latach 1937-1945, w Europie dokonano zorganizowanej próby całkowitej eksterminacji narodu żydowskiego przy użyciu całej potęgi i zaciekłości państwa nacjonalistycznego. Życie religijne Żydów jest nadzwyczajne i zajmuje wyjątkowe miejsce w historii ludzkości. Uświadomienie sobie, w jaki sposób naród ten nieustannie nadawał nowe formy swemu życiu, aby zachować wierność Bogu, który go wybrał, usuwa ślepe uprzedzenia i staje się okazją do ubogacenia. Z racji historycznej głębi i społecznej złożoności judaizmu, ze względu na różnorodność poglądów samych Żydów na swoją wiarę oraz podejście do praktyk religijnych, ten krótki tekst ma na celu podanie jedynie zwięzłego zarysu niektórych ważniejszych wydarzeń oraz idei. Bar micwa – początek życia według przykazań Chłopiec na zdjęciu świętuje bar micwa, ważną uroczystość zarówno dla niego samego, jak i dla wspólnoty. Bar micwa, "syn przykazania", jest to nazwa obrzędu, który sprawuje się, kiedy chłopiec żydowski kończy trzynaście lat i jeden dzień (w niektórych wspólnotach również dziewczynki obchodzą tę samą uroczystość, zwaną bat micwa, "córka przykazania"). Rodzina oraz przyjaciele świętują dzień, w którym chłopiec staje się odpowiedzialnym za studium, modlitwę i zachowywanie Prawa. Świętuje się wtedy także odnowę wspólnoty oraz przekazanie Tory nowemu pokoleniu. Po raz pierwszy w swoim życiu chłopiec wstaje, aby czytać słowa Tory w obecności wspólnoty zebranej na modlitwie. Wyciąga się zwój z arki i otwiera na fragmencie przypadającym na dany dzień. Chłopiec odczytuje starożytne Pisma hebrajskie i wyjaśnia je wspólnocie. Jako znak i przypomnienie swej odpowiedzialności otrzymuje talit, szal modlitewny oraz tefilin, dwa małe pojemniczki ze skóry, które zawierają fragmenty z Księgi Wyjścia (13, 1-10 i 13, 11-16) oraz modlitwę Szema (Pwt 6, 4-9 i 11, 13-21; Lb 15, 37-41). Jedno z tefilin, "modlitwa", za pomocą skórzanego rzemyka umocowane jest na jego czole, drugie natomiast przywiązane jest do przedniej części lewego ramienia (o ile nie jest mańkutem), po stronie serca. Od tej pory młodzieniec, ubrany i wyposażony jak sługa na dworze Boskiego Króla, nabywa prawa do bycia zaliczonym do grona minjan, czyli grupy przynajmniej dziesięciu osób, koniecznych do odmawiania wspólnej modlitwy w synagodze.