Nazaret: Benedykt XVI odprawił Mszę św. dla 50 tys. wiernych

Za KAI przytaczamy polski tekst kazania papieskiego: Drodzy Bracia i Siostry! „A sercami waszymi niech rządzi pokój Chrystusowy, do którego też zostaliście wezwani w jednym Ciele!” (Kol 3,15). Tymi słowami Pawła Apostoła pozdrawiam was wszystkich z miłością w Panu. Cieszę się, że przybyłem do Nazaretu, miejsca pobłogosławionego przez tajemnicę Zwiastowania, miejsca, które było świadkiem ukrytych lat wzrastania Chrystusa w mądrości, latach i łasce (por. Łk 2,52). Dziękuję arcybiskupowi Eliasowi Chacourowi za jego uprzejme słowa powitania i ogarniam w znaku pokoju swych braci biskupów, księży i osoby zakonne oraz wszystkich wiernych Galilei, którzy w różnorodności swych obrządków i tradycji wyrażają powszechność Kościoła Chrystusowego. Pełne szacunku pozdrowienie kieruję do prezydenta Izraela, który zaszczyca nas swoją obecnością. W sposób szczególny pragnę podziękować tym wszystkim, którzy przyczynili się do umożliwienia tej uroczystości, zwłaszcza tym, którzy włączyli się w zaprojektowanie i budowę tego nowego teatru z jego wspaniałą panoramą miasta. Zebraliśmy się tu, w mieście, które było domem Jezusa, Maryi i Józefa, aby zamknąć Rok Rodziny, obchodzony przez Kościół w Ziemi Świętej. Jako znak nadziei na przyszłość poświęcę kamień węgielny pod Międzynarodowy Ośrodek Rodziny, jaki zostanie wzniesiony w Nazarecie. Módlmy się, aby placówka ta wspierała silną rodzinę w tym regionie, udzielała wszędzie poparcia i pomocy rodzinom oraz dodawała im otuchy w ich niezastąpionym posłannictwie w społeczeństwie. Jestem pewien, że ten etap mojej pielgrzymki zwróci uwagę całego Kościoła na to miasto – Nazaret. Każdy z nas potrzebuje, jak powiedział tu papież Paweł VI, powrotu do Nazaretu, aby rozważać ciągle na nowo milczenie i miłość Świętej Rodziny, będącej wzorcem dla każdej rodziny chrześcijańskiej. Tutaj, na przykładzie Maryi, Józefa i Jezusa zaczynamy doceniać coraz pełniej świętość rodziny, która w planie Bożym opiera się na dożywotniej wierność mężczyzny i kobiety, uświęconych przez zawarcie małżeństwa i gotowych przyjąć Boży dar nowego życia. Jakże wielu mężczyzn i kobiet naszych czasów potrzebuje ponownego odkrycia tej podstawowej prawdy, która leży u podwalin społeczeństwa i jakże ważne jest świadectwo małżonków dla kształtowania prawych sumień oraz budowania cywilizacji miłości! W pierwszym dzisiejszym czytaniu, zaczerpniętym z Księgi Mądrości Syracha (3,3-7, 14-17) Słowo Boże przedstawia rodzinę jako pierwszą szkołę mądrości, szkołę, uczącą swych członków praktykowania tych cnót, które prowadzą do prawdziwego szczęścia i trwałego spełnienia się. W planie Bożym wobec rodziny miłość małżonków przynosi owoce w nowym życiu i znajduje swój codzienny wyraz w pełnych miłości wysiłkach rodziców, na rzecz zapewnienia całościowe j formacji ludzkiej i duchowej swym dzieciom. W rodzinie każda osoba, od najmniejszego dziecka do najstarszego członka, jest ważna ze względu na samą siebie, a nie jest oceniana po prostu przez to, co znaczy dla innych. Zaczynamy tu dostrzegać coś z zasadniczej roli rodziny jako kamienia węgielnego dobrze zorganizowanego i gościnnego społeczeństwa. Dochodzimy też do doceniania, w wymiarach szerszej wspólnoty, ciążącego na państwie obowiązku popierania rodzin w ich misji oświatowej, chronienia instytucji rodziny i jej niezbywalnych praw oraz zapewnienia, aby wszystkie rodziny mogły żyć i rozkwitać w warunkach godności. Apostoł Paweł, pisząc do Kolosan, mówi instynktownie o rodzinie, gdy pragnie zilustrować cnoty, budujące „jedno ciało”, jakim jest Kościół. „Jako wybrańcy Boży, święci i umiłowani” zostaliśmy wezwani do życia w zgodzie i pokoju ze sobą nawzajem, ukazując przede wszystkim cierpliwość i przebaczenie, z miłością, która jest więzią doskonałości (por. Kol 3,12-14). Tak jak w związku małżeńskim miłość mężczyzny i kobiety wzrasta dzięki łasce udziału i wyrażania miłości Chrystusa i Kościoła (por. Ef 5,32), podobnie rodzina, zbudowana na tej miłości, jest powołana do bycia „Kościołem domowym”, miejscem wiary, modlitwy i miłującej troski o prawdziwe i trwałe dobro każdego swego członka. Gdy rozważamy tę rzeczywistość tu, w mieście Zwiastowania, nasze myśli biegną oczywiście ku Maryi, „pełnej łaski”, matki Świętej Rodziny i naszej Matki. Nazaret przypomina nam o potrzebie poznawania i szanowania tych darów Bożych, jakimi są godność i właściwa rola kobiet, jak również ich szczególne charyzmaty i zdolności. Czy to jako matki w rodzinach, czy przez żywą obecność w pracy zawodowej i w instytucjach społecznych czy też w szczególnym powołaniu do naśladowania naszego Pana przez pełnienie ewangelicznych rad czystości, ubóstwa i posłuszeństwa, kobiety pełnią niezastąpioną rolę w tworzeniu tej „ekologii ludzkiej” (por. „Centesimus annus”, 39), której nasz świat i ta ziemia tak bardzo potrzebują: chodzi o środowisko, w którym dzieci uczą się kochać i troszczyć o innych, uczciwości i szacunku wobec wszystkich oraz praktykowania cnót miłosierdzia i przebaczenia. Tutaj także myślimy o św. Józefie – mężu sprawiedliwym, którego Bóg zechciał postawić na czele swego domostwa. Na mocnym i ojcowskim przykładzie Józefa Jezus nauczył się cnót mężnej pobożności, dotrzymywania danego słowa, prawości i ciężkiej pracy. W cieśli z Nazaretu widzimy, jak władza oddana w służbę miłości jest nieskończenie owocniejsza niż siła, która próbuje panować. Jak bardzo nasz świat potrzebuje przykładu, przewodnictwa i łagodnej siły takich mężczyzn jak Józef!