List Benedykta XVI na Rok Kapłański

Papież podkreśla, że celem Roku Kapłańskiego jest ożywienie zapału wewnętrznej odnowy wszystkich księży na rzecz silniejszego i bardziej wyrazistego świadectwa ewangelicznego we współczesnym świecie. Zaznacza, że są oni ogromnym darem nie tylko dla Kościoła, lecz także dla całej ludzkości. Z uznaniem przypomina wierność wielu z nich. Wskazuje na znaczenie cierpienia, w tym tych kapłanów, którzy znoszą prześladowania ze względu na swą wierność Bogu. Ojciec Święty wskazuje także na cierpienie Kościoła ze względu na niewierność niektórych swych sług. Powoduje to wiele zgorszenia i odrzucenie Kościoła. Zaznacza, że w takich przypadkach nie należy „pedantycznie ujawniać słabości księży, ale uświadomić sobie wielkość Bożego daru, wyrażającego się we wspaniałych postaciach wielkodusznych duszpasterzy, zakonników żarliwych miłością Boga i dusz, światłych i cierpliwych kierowników duchowych”. Wskazując na wzór św. Jana Marii Vianneya Benedykt XVI podkreśla wielkość kapłaństwa, jako daru i zadania. Mówiąc o metodzie duszpasterskiej proboszcza z Ars papież apeluje, by dzisiejsi księża uczyli się od niego całkowitej identyfikacji ze swą posługą, harmonizowania swego życia szafarza ze świętością powierzonej sobie posługi. Dotyczy to zarówno nieustannej gotowości do posługi sakramentalnej, troski o dobro powierzonych sobie wiernych jak i dbałości o piękno świątyni parafialnej. Benedykt XVI wzywa też księży do współpracy z laikatem. Wiele miejsca w swym liście poświęca papież aktualności Sakramentu Pokuty. Zachęca księży, żeby nie zniechęcali się, gdy mało osób przychodzi do konfesjonału, lecz aby czerpiąc wzór z św. Jana Marii Vianneya umożliwiali wiernym odkrycie znaczenia i piękna tego sakramentu, „ukazując go jako wewnętrzny wymóg Obecności eucharystycznej”. Benedykt XVI zachęca, aby księża uczyli się od Proboszcza z Ars także metody „dialogu zbawienia”, który powinien mieć miejsce w sakramencie pokuty, w tym zróżnicowanego podejścia do poszczególnych penitentów. Ojciec Święty przypomina, że szczególnym powołaniem księży jest świadczenie o Bogu, który jest miłością, podejmowanie osobistych umartwień i ascezy oraz mocnego ewangelicznego świadectwa. Szczególne znaczenie ma w tym kontekście zażyłość z Pismem Świętym. Benedykt XVI jest przekonany, że również w odniesieniu do życia księży diecezjalnym zachowują swą aktualność dostosowane do ich obowiązków rady ewangeliczne: ubóstwa, czystości i posłuszeństwa. Zachęca ich by „potrafili pojąć nową wiosnę, którą Duch rozbudza w naszych dniach w Kościele, nie na poślednim miejscu poprzez nowe ruchy kościelne i nowe wspólnoty”, uznając i popierając charyzmaty wiernych świeckich. Benedykt XVI przypomina też, że posługa kapłańska może być wypełniona tylko w komunii kapłanów między sobą oraz ze swoim biskupem. Powinna się ona wyrażać „w różnych konkretnych formach rzeczywistego i afektywnego braterstwa kapłańskiego”. Jak wskazuje, wspólnota taka pozwala na życie w pełni darem celibatu oraz sprawienie, by „rozkwitały wspólnoty chrześcijańskie”. Wskazując na przykład św. Jana Marii Vianneya papież apeluje do księży o świadectwo jedności z biskupem, między sobą oraz z wiernymi świeckimi. Zapewnia, że wiara w Boskiego Nauczyciela da im siłę, by z ufnością spoglądali w przyszłość. Benedykt XVI wzywa kapłanów, by idąc za przykładem Świętego Proboszcza z Ars, pozwolili się zdobyć Chrystusowi i stali się we współczesnym świecie posłańcami nadziei, pojednania i pokoju.