Czechy: Mimo trudności przybywa powołań

KAI: Wróćmy jeszcze na chwilę do sytuacji powołaniowej. Jakie czynniki sprzyjają powołaniom? Co, decyduje o drodze powołania kandydatów, co ich umacnia?

Ks. Artur Matuszek: Sytuacja jest zmienna, w zależności od diecezji i roku. Można zaobserwować zwiększającą się liczbę kandydatów starszych wiekiem, około 30 roku życia. Mają często za sobą kilka lat pracy zawodowej, osiągnęli wyższe wykształcenie. Więcej jest również kandydatów, których w Czechach określamy mianem „konwertytów”. Nie są to ludzie, którzy zmienili wyznanie, ale tacy, którzy wychowani byli bez wiary, choć w kraju o korzeniach chrześcijańskich. W którymś momencie swojego życia dosięgnęła ich łaska wiary. Niektórzy od razu, a inni nieco później po swoim nawróceniu zaczęli myśleć o kapłaństwie i zgłosili się do seminarium. Takich kandydatów przybywa.

Coraz miej jest kandydatów, którzy przychodzą do seminarium bezpośrednio po maturze. Zmniejsza się również grupa alumnów pochodzących z tradycyjnych rodzin katolickich.

KAI: Jakie problemy mają ludzie, dla których odkrycie wiary wiąże się z osobistym nawróceniem, brakiem zakorzenienia w tradycji.

Ks. Artur Matuszek: Istnieje pewna trudność, którą napotykają te osoby, które uwierzyły w wieku dojrzałym. Jest ona związana z ich wyobrażeniami o tym, co chrzest, wiara wniosą do ich życia. Oczekują, że w momencie przyjęcia chrztu czy sakramentu bierzmowania staną się innymi ludźmi. W którymś momencie przychodzi rozczarowanie, bo widzą, że aż tak bardzo się nie zmienili. To jest ciągle ten sam człowiek ze swoimi słabościami. To pierwsze bolesne i gorzkie przebudzenie. Potem przychodzi drugie: idealizowanie społeczności wierzących i Kościoła. Dla nich Kościół, wspólnota to niemal raj na ziemi. Wchodząc we wspólnotę Kościoła odkrywają, że są to ludzie pełni różnych słabości, niedoskonałości, że Kościół jest instytucją kierowaną przez ludzi. Pojawia się rozczarowanie i zgorszenie. Jest to etap, przez który musi przejść każdy nowonawrócony, by pogodzić się z własną słabością, jak również tą, którą dostrzega u innych wierzących, u ludzi Kościoła. Często odbija się to na szukaniu ich własnej drogi życiowej, ponieważ w pierwszym etapie po nawróceniu każdy z nich chce oddać w sposób wielkoduszny całe swoje życie służbie Ewangelii, Panu Bogu i najczęściej myśli o powołaniu zakonnym albo pójściu do seminarium. Później natomiast przychodzi moment załamania, zgorszenia. Jest to kryzys, który każdy konwertyta musi przejść. Dlatego jest praktyką, że nie przyjmuje się do zakonów czy seminarium ludzi krótko po nawróceniu. Trzeba odczekać jakiś czas, aż dojrzeją, aż nadejdzie moment przebudzenia się do rzeczywistości, jaką są sami i jaką jest Kościół. Wtedy dopiero zdolni są do podjęcia dojrzałej decyzji, która oparta jest na bardziej racjonalnych przesłankach.