Anglikanie w Kościele

Duchowieństwo

Artykuł 6

§1. Aby dopuścić kandydatów do sakramentu święceń Ordynariusz musi uzyskać zgodę Rady Zarządzającej. Biorąc pod uwagę anglikańską tradycję kościelną Ordynariusz może zwrócić się do Ojca Świętego z prośbą o dopuszczenie do pełnienia posługi kapłańskiej w Ordynariacie mężczyzny żonatego, po procesie rozeznania, na podstawie obiektywnych kryteriów oraz potrzeb Ordynariatu. Te obiektywne kryteria określa Ordynariusz w konsultacji z lokalną Konferencją Episkopatu. Muszą być one zatwierdzone przez Stolicę Apostolską.

§2. Ci, którzy uprzednio zostali wyświęceni w Kościele katolickim, a następnie stali się anglikanami nie mogą pełnić posługi kapłańskiej w Ordynariacie. Duchowni anglikańscy, którzy znajdują się w nieuregulowanych sytuacjach małżeńskich nie mogą być przyjęci do sakramentu święceń w Ordynariacie.

§3. Kapłani inkardynowani do Ordynariatu otrzymują niezbędne uprawnienia od Ordynariusza.

Artykuł 7

§1. Ordynariusz musi zapewnić duchownym inkardynowanym do Ordynariatu odpowiednie wynagrodzenie i musi zatroszczyć się o ich potrzeby na wypadek choroby, kalectwa czy starości.

§2. Ordynariusz podejmie rozmowy z Konferencją Episkopatu na temat środków i funduszy, które mogą być dostępne na opiekę nad duchowieństwem Ordynariatu.

§3. Kiedy jest to konieczne, kapłani za pozwoleniem Ordynariusza mogą wykonywać zawody świeckie, zgodne z wypełnianiem posługi kapłańskiej (por. KPK, kan. 286).

Artykuł 8

§1. Kapłani, tworząc prezbiterium Ordynariatu mogą zostać wybrani do Rady Kapłańskiej diecezji, w której pełnią swą posługę wobec wiernych Ordynariatu (por. KPK, kan. 498, § 2).

§2. Kapłani i diakoni inkardynowani do Ordynariatu mogą być członkami Rady Kapłańskiej diecezji, zgodnie z procedurą określoną przez Biskupa Diecezjalnego (por. KPK, kan. 512 § 1).

Artykuł 9

§1. Duchowni inkardynowani do Ordynariatu powinni być gotowi do wspomagania diecezji, na której terenie mieszkają stale lub czasowo, kiedykolwiek zostanie to uznane za stosowne dla troski duszpasterskiej o wiernych. W takich przypadkach podlegają Biskupowi Diecezjalnemu, z poszanowaniem tego, co odnosi się do otrzymanych obowiązków duszpasterskich czy też urzędu.

§2. Jeśli to zostanie uznane za słuszne, kler inkardynowany do diecezji lub Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, za pisemną zgodą odpowiednio swego Biskupa Diecezjalnego lub też przełożonego może współpracować w duszpasterstwie w Ordynariacie. W takim przypadku podlega on Ordynariuszowi z poszanowaniem tego, co odnosi się do otrzymanych obowiązków duszpasterskich czy też urzędu.

§3. W przypadkach, o których mowa we wcześniejszych paragrafach powinna być zawarta pisemna umowa pomiędzy Ordynariuszem a Biskupem Diecezjalnym lub przełożonym Instytutu Życia Konsekrowanego czy też moderatorem Stowarzyszenia Życia Apostolskiego, w której jasno określone są warunki współpracy i to wszystko, co dotyczy środków utrzymania.

Artykuł 10

§1. Formacja duchowieństwa Ordynariatu powinna osiągnąć dwa cele: 1) wspólną formację z alumnami diecezjalnymi, zgodnie z warunkami lokalnymi; 2) formację w pełnej zgodności z tradycją katolicką, w tych aspektach dziedzictwa anglikańskiego, które posiadają szczególną wartość.

§2. Kandydaci do świeceń kapłańskich otrzymają swą formację teologiczną wraz z innymi alumnami w seminarium albo też na wydziale teologicznym, zgodnie z umową zawartą między Ordynariuszem i odpowiednio Biskupem Diecezjalnym lub też zainteresowanymi biskupami. Kandydaci mogą otrzymać inne aspekty formacji kapłańskiej w ramach programu seminaryjnego czy też utworzonego domu formacji, za zgodą Rady Zarządzającej, wyraźnie w celu przekazania dziedzictwa anglikańskiego.

§3. Ordynariat musi mieć własny program formacji kapłańskiej, zaaprobowany przez Stolicę Apostolską; każdy dom formacji powinien nakreślić własny regulamin, zaaprobowany przez Ordynariusza (por. KPK, kan. 242 §1).

§4. Ordynariusz może przyjąć jako seminarzystów jedynie tych wiernych, którzy należą do parafii personalnej Ordynariatu lub tych, którzy uprzednio byli anglikanami i nawiązali pełną komunię z Kościołem katolickim.

§5. Ordynariat troszczy się o stałą formację kleru, przez jego uczestnictwo w programach lokalnych ustanowionych przez Konferencję Episkopatu i Biskupa Diecezjalnego.