Festiwal kłamstw

Maj to czas pierwszych Komunii św. Na ten temat mówi się wiele: o przewadze znaczenia uroczystości i prezentów, o strojach, o przygotowaniu... Tym razem jednak chciałabym podjąć temat samej Mszy świętej. I bynajmniej nie uchybień liturgicznych, choć pewnie i ich byłabym się w stanie doszukać.

Różnych uroczystości byłam już świadkiem. Mniej lub bardziej sensownych, z mniejszym lub większym przypochlebianiem się rodzicom i dzieciom i mniejszą lub większą liczbą podziękowań. Zdarzyło się, że rezygnowano z drugiego czytania na rzecz trwających dwadzieścia minut podziękowań na zakończenie, w czasie których z racji duchoty dzieci zaczęły już mdleć. Wszystko jest możliwe. Wczorajsza uroczystość mnie jednak przerosła.

Zaczęło się od uroczystych (czytanych z kartki) i długich zapewnień rodziców, jak to od wczesnego dzieciństwa świadczyli życiem o swojej wierze wobec dzieci i przez te lata przygotowywali ich do Komunii świętej. Przed Mszą starannie jednak przypomniano, że należy wyłączyć telefony komórkowe, a błogosławieństwo rodziców przebiegało z pełnym instruktarzem (ojciec /matka kładzie rękę na głowę dziecka, ksiądz czyta formułkę). Czyli jednak osoby organizujące nie są odklejone od rzeczywistości i wiedzą, że rodziny dzieci mogą w kościele o fakcie wyłączenia komórek zapomnieć, a i niewiedza, jak pobłogosławić własne dziecko, jest całkowicie realna. Przepraszam: po co więc potem teatrzyk zapewnień? Dla przypomnienia, jak być powinno? Przypomnieć, jeśli już, należało rok temu (!) Dlaczego ktoś wymaga wygłoszenia w trakcie Mszy świętej czegoś, co do czego ma świadomość, że jest kłamstwem?

Następna była formułka dla dzieci: Pragniemy przyjąć... Recytowana na głos i chórem. Owszem, dzieci są przyzwyczajone do uczenia się na pamięć. Zatem jeśli im się podrzuci pierwsze słowo: „pragniemy”, to wygłoszą zadaną formułkę, za każdym razem, za którym ksiądz proboszcz tego sobie zażyczy. Na pytanie „czego pragniecie”, zadane w nieprzećwiczonym wcześniej momencie, dzieci już nie potrafiły odpowiedzieć. Trzeba im było zasugerować, że chodzi o powtórzenie recytacji. Czego tak naprawdę je uczymy, poza czystą obłudą i przekonaniem, że w kościele (Kościele?) należy mówić to, co ktoś chce usłyszeć, nie przejmując się rzeczywistością i znaczeniem wypowiadanych słów?

Pominę udziwnioną wersję modlitwy wiernych i wierszyki na dziękczynienie. Doprawdy, myślę, że Panu Bogu milsza by była chwila modlitwy niż wyklepany wierszyk i róża pod tabernakulum. Pominę podziękowania, w pewnym momencie nagrodzone oklaskami, po których nastąpiły ogłoszenia. Razem tworzy to sytuację, w której naprawdę nie jest łatwo pamiętać, że Msza to jeszcze się nie skończyła. Do tego ostatniego – niestety – zdążyłam się już przyzwyczaić. Ale przeraża mnie fakt, że można zamienić Mszę św. na festiwal kłamstw i obłudy. Takiego Kościoła chcemy te dzieci nauczyć?

Jeśli następnym „treningiem” będzie podobnie wyglądające bierzmowanie, to proszę się nie dziwić, że takiego samego cyrku zażądają jako dorośli przed swoim ślubem. Ktoś ich w końcu tego nauczył, że w kościele mamy do czynienia z teatrzykiem niemającym nic wspólnego z prawdą i życiem.

PS. Miejsce akcji: parafia zakonna gdzieś w Polsce, zakon skądinąd z niezłą opinią :(((