Wzór dla każdego. Rok św. Zygmunta Szczęsnego Felińskiego

Pracując do ostatnich dni życia, pasterz-wygnaniec, tercjarz św. Franciszka zmarł w opinii świętości w Krakowie 17 września 1895 r., w wieku 73 lat, w dniu liturgicznego wspomnienia Stygmatów św. Franciszka. O jego zgonie napisano: „pękło wielkie serce”. Po uroczystym pogrzebie w Krakowie, jego ciało spoczęło na cmentarzu w Dźwiniaczce, otaczane czcią Polaków i Ukraińców. Na progu niepodległości Polski, ten który nie stracił wiary w jej „zmartwychwstanie”, powrócił do Warszawy.

Kard Stefan Wyszyński otworzył proces informacyjny abp. Felińskiego w Warszawie 31 maja 1965 r. O jego życiu, które szło „po cierniach i głogach”, powiedział: „Chyba ta ciężka i trudna droga będzie świadectwem świętości abp. Felińskiego. Jest ona bardziej wymowna aniżeli znaki i cuda, które miałby czynić. To był bowiem cud miłości, najwspanialsza potęga ducha człowieka, który się nie załamał, chociaż miałby do tego prawo, przechodząc przez tak wyjątkową drogę”.

- Byłam świadkiem rozmowy prymasa z relatorem generalnym kongregacji ds. kanonizacyjnych, podczas której kard. Wyszyński stwierdził, że abp Feliński jest dla niego wzorem działalności duszpasterskiej i apostolskiej w Warszawie - mówi s. Antonietta Frącek, dyrektor archiwum Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi.

Dalsze prace prowadzone w Rzymie zaowocowały dekretem o heroiczności cnót (24 kwietnia 2001 r.) i dekretem o cudzie (5 lipca 2002 r.). Papież Jan Paweł II beatyfikował abp. Felińskiego 18 sierpnia 2002 r. w Krakowie, a papież Benedykt XVI kanonizował go w bazylice św. Piotra w Watykanie 11 października 2009 r.