W czyją pierś uderzyć?

„Przygotowanie do beatyfikacji Jana Pawła II nie może zatrzymać się tylko na sprawach życia osobistego i rodzinnego (…) -  piszą biskupi. - Podzielamy niepokój związany z jakością i stylem życia politycznego w naszym kraju. Utrwalają się gorszące podziały między ludźmi różnych partii, odwołującymi się równocześnie do wartości chrześcijańskich. Przejawia się to chroniczną niechęcią i nieżyczliwością, nieposzanowaniem poglądów ludzi inaczej myślących i w konsekwencji marnowaniem energii, którą można by wykorzystać na rozwiązywanie problemów i spraw istotnych dla społeczeństwa”. I dalej, wyznając swoją winę i apelując do innych o jej uznanie piszą: „niejednokrotnie zbyt mało jednoznacznie piętnowaliśmy zło, że nie szukaliśmy dróg porozumienia i jedności”.

Kto powinien poczuć się winny? Kto powinien przeprosić? Tego biskupi w swoim liście nie napisali. I dobrze. Wina w takich sytuacjach zazwyczaj leży po obu stronach konfliktu. Ktoś zaczął, ktoś kontynuował, ktoś dołożył więcej i tak się sprawa rozkręciła. Obawiam się jednak, że główni prowokatorzy w tym gorszącym sporze, jaki od dobrych paru lat trwa na naszych politycznych szczytach, nie tylko publicznie nie przyznają się do winy – to zrozumiałe – ale w ogóle nie czują, że powinni mieć sobie coś do zarzucenia. Licytacja, kto kogo bardziej jakim słowem uraził, będzie pewnie trwała dalej. I będzie zastępowała spory o sprawy naprawdę ważne. Przecież zbliża się czas wyborów. A w kampanii wyborczej nawet katolicy uważają, że wszelkie chwyty są dozwolone. Obiecywanie gruszek na wierzbie czy wyciąganie czyichś prawdziwych czy rzekomych brudów to, niestety, dla sporej części polityków norma. Bo normą stało się, że ważniejszy od konkretnych i realnych planów jest polityczny marketing.

A przecież naprawdę można się różnić bez wzajemnego obrażania się. Wiedzą to stali bywalcy naszego forum. Wie pewnie spora część naszego społeczeństwa. Kiedy zdadzą sobie z tego sprawę walczący o słupki poparcia chrześcijańscy politycy?