Zadanie dla neokatechumanów

Zatwierdzenie Statutu Drogi Neokatechumenalnej jest owocem wspólnej pracy pięciu dykasterii: Papieskiej Rady ds. Świeckich, Kongregacji Doktryny Wiary, Kongregacji Kultu Bożego, Kongregacji Duchowieństwa i Kongregacji Wychowania Katolickiego. Po raz pierwszy Kościół oficjalnie uznał katechumenat pochrzcielny. Zatwierdzenie Statutu formalizuje i precyzuje akt uznania dokonany już w roku 1990 przez Ojca Świętego w liście "Ogniqualvolta". Jan Paweł II uznał wtedy Drogę za "itinerarium formacji katolickiej, ważne dla współczesnego społeczeństwa i dla naszych czasów". Opracowanie Statutu trwało długo, gdyż sformułowania najczęściej używane przez Kodeks Prawa Kanonicznego dotyczą stowarzyszeń lub fundacji, co nie odpowiadało naturze Drogi Neokatechumenalnej. Jako inicjacja chrześcijańska Droga jest procesem formacyjnym, który ma pełnić rolę służebną i może być wykorzystywany w pracy duszpasterskiej przez biskupów diecezjalnych i proboszczów, nie stanowiąc samodzielnej instytucji. Statut złożony jest z 35 artykułów. W pierwszym wyrażona została natura Drogi i opisane zostały cztery dobra duchowe, które stanowią Drogę Neokatechumenalną: neokatechumenat i katechumenat pochrzcielny; katechumenat dla nieochrzczonych; stała formacja wspólnot, które pozostają w parafii po zakończeniu neokatechumenatu; służba katechizacji - ewangelizacja przez ekipy wędrowne, gotowe pójść na cały świat na podstawie misji wynikającej z chrztu św. Artykuł drugi stanowi o sposobach działania Drogi: działa ona w diecezjach "pod kierunkiem biskupa" i "według «linii zaproponowanych przez inicjatorów»". Podmiotem promującym w danej diecezji inicjację chrześcijańską w formie neokatechumenatu jest biskup, któremu jednak proponuje się narzędzie zaakceptowane przez Stolicę Świętą i ukształtowane według wskazań Statutu. W końcowych artykułach określone są także sposoby wyboru następców ekipy inicjatorów Drogi Neokatechumenalnej. Droga Neokatechumenalna została zainicjowana w 1964 roku w Hiszpanii przez Kiko Arguello. Po ponad trzydziestu latach rozprzestrzeniła się w 105 krajach na pięciu kontynentach. Na świecie jest ok. 20 tys. wspólnot neokatechumenalnych. Blisko 1,5 tys. seminarzystów przygotowuje się w 45 seminariach diecezjalnych misyjnych "Redemptoris Mater", które Droga Neokatechumenalna pomagała otworzyć, i z których 32 są już kanonicznie erygowane. Powstały one na życzenie wyrażone przez biskupów diecezjalnych. 20 z nich istnieje w Europie, 14 w Ameryce, 6 w Azji, 1 na Bliskim Wschodzie, 3 w Afryce i 2 w Australii. Od roku 1989 zostało wyświęconych 731 prezbiterów uformowanych w seminariach "Redemptoris Mater". Ponadto jest też 2 tys. młodych, którzy w różnych centrach powołaniowych, wspomagani przez ich katechistów i niektórych prezbiterów, weryfikują swoje powołanie, przygotowując się, by wstąpić do jednego z seminariów "Redemptoris Mater". Około 4 tys. dziewcząt pochodzących ze wspólnot neokatechumenalnych wstąpiło do klasztorów - przeważnie klauzurowych. W Polsce Droga Neokatechumalna jest obecna od 1975 roku. Istnieje ok. tysiąca wspólnot w 340 parafiach. Najwięcej w archidiecezji warszawskiej - 140 wspólnot w 34 parafiach. W Warszawie działa też od trzynastu lat międzynarodowe misyjne seminarium "Redemptoris Mater". Przygotowuje się tu prezbiterów głównie do posługi na wschodzie Europy.