Jak to z diecezjami było

Papież dokonał też wówczas poważnych zmian w składzie Konferencji Episkopatu Polski: mianował 7 nowych biskupów, 10 innych podniósł do godności arcybiskupów, 11 biskupów pomocniczych mianował ordynariuszami, a 14 dalszych pomocniczych przeniósł z ich dotychczasowych diecezji do innych. Tak więc w wyniku tych zmian Kościół rzymsko-katolicki w Polsce składał się w 1992 roku z 41 jednostek administracyjnych, w tym 13 archidiecezji-metropolii, 26 diecezji, ordynariatu polowego i 1 archidiecezji (łódzkiej), podlegającej bezpośrednio Stolicy Apostolskiej. Nie brakowało też niezadowolonych, np. mieszkańcy blisko 400-tysięcznej Bydgoszczy poczuli się zdziwieni pominięciem jej jako stolicy nowej diecezji. Pewną krytykę - w środowisku grekokatolików - wywołała decyzja, podporządkowująca odrodzoną po dziesięcioleciach greckokatolicką diecezję przemyską metropolii warszawskiej. Nierozwiązana bowiem została zwierzchność Prymasa Polski nad tym obrządkiem, przyznana mu przez Stolicę Apostolską w okresie rządów kard. Stefana Wyszyńskiego. Sytuacja zmieniła się dopiero 24 maja 1996, gdy Papież utworzył przemysko-warszawską metropolię obrządku bizantyńsko- ukraińskiego, dodając jej jako sufraganię nowo utworzoną w tym dniu diecezję wrocławsko-gdańską. Bulla "Totus Tuus Poloniae populus" umożliwiała także zasadnicze odnowienie składu Episkopatu. Za jednym posunięciem Ojciec Święty poważnie odmłodził go, mianując biskupami m. in. pracowników Kurii Rzymskiej (Tadeusz Rakoczy - do diec. bielsko-żywieckiej), zakonników (Adam Śmigielski - salezjanin, Jan Chrapek - michalita), pracowników naukowych uczelni teologicznych (Tadeusz Pieronek, Wacław Świerzawski, Bronisław Dembowski).