Jan Paweł II: Nadeszły Gody Baranka

2. Dlatego Kościół na ziemi jednoczy się w pieśni chwały ze śpiewem sprawiedliwych, którzy kontemplują już chwałę Boga. Ustanawia się w ten sposób kanał porozumienia między historią a wiecznością: ma on swój punkt wyjścia w ziemskiej liturgii wspólnoty kościelnej, a swój cel we wspólnocie niebieskiej, do której dotarli już nasi bracia i siostry, którzy poprzedzili nas w marszu wiary. W tej wspólnocie chwały rozważane są zasadniczo trzy tematy. Przede wszystkim wielkie przymioty Boże, Jego "zbawienie i chwała, i moc" (w. 1; por. w. 7), czyli transcendencja i zbawcza wszechmoc. Modlitwa jest rozważaniem chwały Bożej, niewyrażalnej tajemnicy, oceanu światła i miłości, jakim jest Bóg. Następnie Hymn wysławia "królestwo" Pana, to znaczy Boży pan zbawienia rodzaju ludzkiego. Podejmując ulubiony temat tak zwanych Psalmów Królestwa Bożego (por. Ps 47 [46]; 96 [95]-99 [98]), tutaj głosi się, że "zakrólował Pan Bóg nasz" (Ap 19, 6), ingerując swą najwyższą władzą w historię. Oczywiście jest ona powierzona wolności ludzkiej, która rodzi dobro i zło, jednakże ostatecznym jej przypieczętowaniem jest decyzja Opatrzności Bożej. Księga Apokalipsy podejmuje właśnie ten cel, do którego zmierza historia prowadzona przez skuteczne działanie Boga, pomimo burz, rozdarcia i zniszczenia, dokonywanych przez zło, człowieka i Szatana. Na innej stronicy Apokalipsy śpiewa się: "Dzięki czynimy Tobie, Panie Boże wszechmogący, Który jesteś i Który byłeś, żeś objął wielką Twą władzę i zaczął królować" (11, 17). 3. Wreszcie trzeci temat hymnu typowy jest dla księgi Apokalipsy i jej symboliki: "Nadeszły Gody Baranka, a Jego Małżonka się przystroiła" (19, 7). Jak będziemy mieli jeszcze okazję zagłębić się w dalsze rozważania na temat tego Hymnu, ostatecznym celem, do którego prowadzi nas ostatnia księga Biblii, jest weselne spotkanie Baranka, którym jest Chrystus z oczyszczoną i przemienioną oblubienicą, którą jest odkupiona ludzkość. Wyrażenie "nadeszły Gody Baranka" odnosi się do najwyższego momentu - jak mówi nasz tekst "godowy" - głębokiego zjednoczenia stworzenia i Stwórcy, we radości i w pokoju zbawienia. 4. Kończymy słowami jednego z wystąpień świętego Augustyna, który tak oto opisuje i wychwala śpiew Alleluja w jego duchowym znaczeniu: "My śpiewamy unisono to słowo i zjednoczeni wokół niego w jedności uczuć zagrzewamy się nawzajem do sławienia Boga. Boga jednak może wysławiać ze spokojnym sumieniem ten, kto nie dopuścił się niczego, co mogłoby Mu być niemiłe. Poza tym, co się tyczy czasu obecnego, kiedy jesteśmy pielgrzymami na ziemi, śpiewamy »Alleluja« jako pocieszenie, abyśmy byli umocnieni na drogę; »Alleluja«, które wypowiadamy teraz, jest niczym pieśń wędrowca; wszelako przemierzając tę trudną drogę, zmierzamy do tej ojczyzny, w której znajdziemy wytchnienie, gdzie znikną wszelkie sprawy, które pochłaniają nas obecnie i nie pozostanie nic innego, jak »Alleluja«" (n. 255,1: Przemówienia, IV/2, Rzym 1984, p. 597).