Niejawny dyktat?

Ktoś powie – jest przecież Konstytucja, są ustawy, wszystko jest uregulowane. Na poziomie ogólnych deklaracji – zgoda. Ale jeśli jest tak dobrze, to czemu coraz więcej wokół nietolerancji i kołtuństwa? Co boskie – Bogu... To nieprawda, że czas na te rozmowy nie jest dobry. Nie dajmy się zbić z tropu cynicznym graczom, bo grają stale w tę samą grę pt. „Temat zastępczy”. Nie ma sensu z nimi o tym dyskutować, po prostu róbmy swoje. Wkroczenie na owo „pole minowe” wymaga odwagi, a przede wszystkim odkłamania mitu, bardzo wygodnego dla przeciwników jawności. Trzeba mówić o tym dotąd, aż dotrze to do świadomości ludzi: walka o jasność w stosunkach państwo – Kościół to nie walka z religią!!! Upieranie się przy jasnym podziale ról, przy tym, by Kościół przekonywał wiernych do swoich wartości przy pomocy argumentów, którymi sam dysponuje, a nie za pomocą prawa świeckiego, nie jest walką z Bogiem!!! Kto w Niego wierzy – niech przestrzega zasad, o których mówi Jego Kościół. Prawo świeckie nie utrudnia tego nikomu, ani nie zabrania. I niech tak zostanie. Jeśli posuwamy się o krok dalej, poza tę zasadę – budujemy państwo quasiwyznaniowe. Na nic tu łamańce lewicowych i prawicowych rządów, jak rozstrzygnąć nierozwiązywalny dylemat: przypodobać się Kościołowi i utrzymać świecki charakter państwa. Warto przy tym obalić jeszcze jeden mit – o „niewdzięczności” lewicy mimo wsparcia hierarchów przy unijnym referendum. Czyżby miało to oznaczać, że Kościół poparł nasze wejście do UE licząc na załatwienie w rewanżu jakichś spraw? To koszmarne przypuszczenie! Kościół miałby kupczyć przyszłością Polaków, i za co? Co jest tego warte? Dziwię się, że sam Kościół nie zareagował na takie publiczne wypowiedzi... Nie będzie łatwo Trzeba w końcu przełamać tabu. O sprawach finansowych Kościoła, o zasadach, na jakich funkcjonuje w państwie mówić spokojnie, otwarcie, przedstawiając dane, zadając pytania. Nie będzie łatwo, nikt bez protestu nie oddaje zdobytego pola, a już samo dopytywanie się o rachunki, zapewne poczytywanie jest przez hierarchów za naruszenie szczególnej pozycji, jaką dotąd Kościół zajmował. Wiadomo, „od rzemyczka”... Lepiej dmuchać na zimne... I Kościół dmucha. Być może przez jakiś czas stosunki staną się lodowate. Jednakże to nie potrwa długo. Jeśli hierarchia kościelna spotka się ze zdecydowanym dążeniem do uczciwego rozsądzenia wszystkich drażliwych kwestii, to jestem przekonana, że sama dojrzy pożytki płynące z takiej przejrzystości zasad. W przeciwieństwie bowiem do tych, którzy straszą reakcją Kościoła, mimowolnie wydając o nim złe świadectwo, uważam, że to instytucja, w której jest wielu mądrych taktyków i strategów, rozumiejących znaki czasu i umiejących bardzo elastycznie dostosować się do okoliczności, by dobra Kościoła i jego misji nie wystawić na szwank. Inaczej niż wielu naszych polityków, wiedzą oni, gdzie przebiega „cienka linia”, której przekroczenie jest błędem. Jego skutkiem zaś w tym przypadku może być utrata zaufania wiernych. A to błąd kardynalny i Kościół z pewnością go nie popełni. Od redakcji: W środowiskach nieprzyjaznych Kościołowi w Polsce trwa budowanie kolejnego mitu. To już któraś wypowiedź prominentnego działacza partyjnego lewicy, sugerująca, że Kościół katolicki rządzi Polską z ukrycia. Chodzi o wmówienie ludziom podatnym na tego typu argumentację, że państwo znajduje się w zagrożeniu. Nie pierwszy raz dziejach w kryzysowej sytuacji rozbita lewica próbuje sie jednoczyć kreując na wroga Kościół. Zawsze tego typu polityka kończyła się katastrofą dla inicjatorów. redakcja portalu Wiara.pl Porozmawiaj o tym na FORUM