Abp Michalik: Zadania Kościoła zadaniami ruchów

Jednakże ważniejszym od wymiaru wspólnotowości jest w wypadku przynależności do ruchu pragnienie odnalezienia "pełnego chrześcijaństwa i Kościoła posłusznego Ewangelii i żyjącego Ewangelią" (kard. J. Ratzinger, I movimenti ecclesiali, 1993, 38). Nowe ruchy stają się jedną z form intensywnie realizowanej przynależności do Kościoła. Są różnorodne ale wszystkie należą do Kościoła i są wyrazem jego jedności. Jan Paweł II powiedział nawet, że sam Kościół jest ruchem. Przede wszystkim dlatego, że jest Tajemnicą odwiecznej miłości Ojca, który posyła do człowieka Syna i Ducha Świętego, zaś człowiek i wspólnota ludzka mają w Kościele dać odpowiedź na Objawienie i Ewangelię (por. J.P.II, Homilia do uczestników sympozjum "Ruchy w Kościele", 1981). B. Chrystocentryzm z Maryją Obserwacja współczesnej religijności ludzi mówi nam o dużym zainteresowaniu duchowością zarówno w wydaniu chrześcijańskim jak i pozaewangelijnym. Szkoły duchowości wschodniej mają wielu uczniów także wśród teologów (T.Merton). Książki o modlitwie rozchodzą się w dużych nakładach a rekolekcje zamknięte, prowadzone według różnych szkół, mają rosnącą liczbę uczestniów autentycznie szukających pogłębienia wiary i kontaktu z Bogiem. Ruchy i wspólnoty katolickie muszą odpowiedzieć na to zapotrzebowanie w sposób maksymalnie bezpieczny (a nie brak i tu przykrych, porażających doświadczeń, prowadzących do rozłamów w parafiach a nawet odejścia od Kościoła). Dążenie do radykalizmu ewangelicznego jest niewątpliwie słusznym programem pierwotnej miłości, którą warto i trzeba rozwijać ale w sposób roztropny, integralnie poszerzając o poczucie odpowiedzalności także za "zimnych" a nawet grzesznych członków Kościoła. Postulat wpatrywania się w Chrystusa (chrystocentryzm wiary) jest tu jak najbardziej uzasadniony, ale Chrystus z biczem w ręku jawi się na kartach ewangelii tylko przez moment. Znacznie częściej i dłużej widzimy Go nauczającego (i to cierpliwie), korygującego apostołów, dźwigającego krzyż i ukrzyżowanego. Od Chrystusa nie powinniśmy odrywać oczu, ale warto patrzeć na Niego oczyma Maryi, która wpatruje się w Syna i pomaga Mu żyć, rosnąć, dojrzewać do misji. Nie wsystko od razu wie i rozumie, ale wszystko przechowuje w swoim sercu. Ona wierzy zawsze i zawsze kocha. Przyjmuje i zachowuje słowo Boże. Jest przy tym Słowie Bożym od wcielenia po krzyż, grób i wieczernik Zielonych Świąt. Warto przypomnieć, że wg Jana Pawła II "Kościół jest jednocześnie maryjny i apostolsko-piotrowy czyli hierarchiczny" i charyznmatyczny równocześnie (Mulieris dignitatem n. 27). Uczestnictwo w ruchu, stowarzyszeniu lub wspólnocie katolickiej powinno się rozwijać w ścisłej współpracy kapłaństwa służebnego (prezbiterów) i kapłaństwa powszechnego (ochrzczonych). Jedno bowiem nie przeczy drugiemu ani nie istnieje bez drugiego. A wspólnie wyrastają z jednego źródła - Krzyża, Zmartwychwstania i Wieczernika. Pogłębianie wiary dokonuje się szczegónie poprzez modlitwę indywidualną i wspólnotową. Z czasem życie modlitewne prowadzić może do głębszych pragnień i oczekiwań na duchowe przeżycia. Święta Teresa z Avila bardzo zwracała uwagę na to, aby ci, którzy dzierżą jakąkolwiek odpowiedzialność w Kościele mieli osobiste doświadczenie w życiu duchowym, jak również konieczną teologiczną mądrość, zaczerpniętą (i pobłębianą) z Pisma świętego i nauczania Kościoła.