Watykan: Wstrzymana beatyfikacja?

Zaangażowany na wielu polach pracy społecznej nie usuwał ze swojego serca pragnienia życia zakonnego – życia duchowością Bożego Serca i duchem wynagrodzenia. Formą takiego wynagrodzenia miała być adoracja Najświętszego Sakramentu, ale i przedłużenie jej w posłudze dla sierot, w nauczaniu szkolnym i w pomaganiu robotnikom w ich życiowych sprawach. Z całą mocą szukał jednakże zgromadzenia, które pomogło by mu prowadzić dzieła społeczne w Saint-Quentin. Gdy nie znalazł to, za aprobatą księdza biskupa diecezjalnego Thibaudier’a i za cichym podszeptem przełożonej Sióstr Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego postanowił sam założyć Zgromadzenie Oblatów Najświętszego Serca. Powstanie zgromadzenia związane jest więc z gorącym pragnieniem ks. Dehona, aby żyć, za wzorem Chrystusa, duchem ofiarnej miłości, jak również z planem księdza biskupa Thibaudier’a który chciał założyć w Saint-Quentin katolickie kolegium. Widząc w tym wolę Bożą ks. Leon Dehon podjął się tego dzieła. Kupił dom w którym założył "Kolegium św. Jana". W tym czasie odprawiał swój nowicjat i pisał Konstytucje dla nowego zgromadzenia. Za oficjalną datę powstania zgromadzenia uważa się dzień pierwszych ślubów zakonnych ks. Leona. Złożył je w kaplicy kolegium w dniu 28 czerwca 1878 roku. Młode zgromadzenie bardzo szybko zaczęło się rozrastać. Już po roku od założeniu liczyło 14 członków. Ten stan nie trwał jednak długo. Z powodu pewnych nadużyć niektórych, mocno egzaltowanych członków, jak również nieporozumień związanych z Konstytucjami, które wydawało się, że generalnie bardziej są oparte na prywatnych objawieniach niż na Piśmie Świętym, dekretem Stolicy Świętej z dnia 8 grudnia 1883 roku Zgromadzenia Oblatów zostało rozwiązane. Odradza się jednak już po trzech miesiącach, na wiosnę 1884 roku. Było to "zmartwychwstania". Od tego momentu zgromadzenie przyjęło nazwą: Księża Najświętszego Serca Jezusowego. Kościół wielokrotnie wyrażał swoją aprobatę dla nowego zgromadzenia. W 1888 roku papież Leon XIII wydał dekret pochwalny dla duchowości zgromadzenia. Osiem lat później, 4 lipca 1906 roku papież Pius X udzielił definitywnej aprobaty. Definitywnie zostało zatwierdzone Zgromadzenie, a Konstytucje na dziesięć lat. Ostatecznego zatwierdzenia Konstytucji dokonał papież Pius XI w 1920 roku. Założyciel zgromadzenia, ciesząc się z aprobaty Kościoła, nie rezygnuje z działalności społecznej. W 1889 roku, aby głosić naukę społeczną, zaczyna wydawać miesięcznik "Królestwo Serca Jezusowego w duszach i społeczeństwie". Od 1891 roku zaczyna propagować "Rerum Novarum" – społeczną encyklikę papieża Leona XIII. Organizuje konferencje dla seminarzystów w Val-de-Bois, kongresy dla duchowieństwa na szczeblu diecezjalnym i krajowym, a także konferencje na płaszczyźnie międzynarodowej. Jako komentarz do encykliki "Rerum Novarum" publikuje w 1894 roku "Chrześcijański podręcznik społeczny". Staje się również animatorem ruchu Chrześcijańskiej Demokracji. W 1898 roku wydaje "Katechizm społeczny". Nowe zgromadzenie zaczyna się szybko rozrastać. We Francji budowane są coraz to nowe domy zakonne. W 1888 roku wyjeżdżają na misje pierwsi misjonarze. Celem ich jest Ekwador, skąd jednak po 8 latach muszą wrócić, aby już w 1897 udać się do Konga Belgijskiego. W przeciągu 20. lat przyjdzie kolej na rozpoczęcie pracy w północnej Brazylii, Kamerunie, Południowej Dakocie, Południowej Afryce, Finlandii, Sumatrze. Liczące w 1891 roku 151 członków Zgromadzenie umacnia się też w Europie otwierając domy w Belgii, Holandii, Niemczech i Włoszech. Początek XX wieku we Francji to czas prześladowań zakonów i pogłębiającej się laicyzacji życia. Ksiądz Dehon przewidując możliwość rozwiązania i wygnania sercanów z Francji, co faktycznie dokonało się 4 kwietnia 1903 roku, przenosi Dom Generalny do Brukseli.