Audiencja środowa: O ekumenizmie i modlitwie

Rok ów rozpoczęła oficjalna wizyta Światowego Aliansu Kościołów Reformowanych. Międzynarodowa komisja katolicko-reformowana poddała pod rozważenie swych władz dokument, kończący proces dialogu zapoczątkowanego w roku 1970, a więc trwającego aż 36 lat; dokument ten nosi tytuł: "Kościół jako społeczność wspólnego świadczenia o Królestwie Bożym". 25 stycznia 2006, a więc dokładnie rok temu, w uroczystym zakończeniu "Tygodnia Modlitw o Jedność Chrześcijan" w bazylice św. Pawła za Murami wzięli udział delegaci do spraw ekumenizmu z Europy, zaproszeni wspólnie przez Radę Konferencji Biskupich Europy i Konferencję Kościołów Europejskich w ramach pierwszego etapu przygotowań do III Europejskiego Zgromadzenia Ekumenicznego, które odbędzie się na ziemi prawosławnej, w Sybinie, we wrześniu tego roku. Przy okazji audiencji środowych mogłem przyjąć delegacje Światowego Aliansu Baptystów i Kościoła Ewangelicko-Luterańskiego w America, który dochowuje wierności okresowym wizytom w Rzymie. Poza tym dane mi było spotkać się z hierarchami Kościoła prawosławnego Gruzji, którym interesuję się z miłością, podtrzymując te przyjazne więzy, które łączyły Jego Świątobliwość Eliasza II i mego czcigodnego Poprzednika, Sługę Bożego Papieża Jana Pawła II. Kontynuując sprawozdanie z ubiegłorocznych spotkań ekumenicznych, dochodzę do "Spotkania na szczycie przywódców religijnych", które odbyło się w Moskwie w lipcu 2006 roku, na które patriarcha moskiewski i Wszechrusi Aleksy II w specjalnym orędziu zaprosił Stolicę Apostolską. Pożyteczna byłą również wizyta metropolity Cyryla z Patriarchatu Moskiewskiego, która pozwoliła ujawnić zamiar osiągnięcia wyraźniejszej normalizacji naszych stosunków dwustronnych. Mile widziana była także wizyta kapłanów i studentów Kolegium Diakonii Apostolskiej Świętego Synodu Kościoła prawosławnego Grecji. Chciałbym też przypomnieć, że Światowa Rada Kościołów na swym zgromadzeniu ogólnym w Porto Alegre wiele miejsca przeznaczyła na udział katolików. Z tej okazji wystosowałem specjalne orędzie. Swoje przesłanie wysłałem także do zgromadzenie ogólnego Światowej Konferencji Metodystycznej w Seulu. Z przyjemnością wspominam również serdeczną wizytę sekretarzy Światowych Wspólnot Chrześcijańskich - organizacji służącej wymianie informacji i kontaktom między różnymi wyznaniami. Kontynuując sprawozdanie za rok 2006, dochodzimy do oficjalnej wizyty arcybiskupa Canterbury i prymasa Wspólnoty Anglikańskiej w listopadzie ub.r. W kaplicy Redemptoris Mater Pałacu Apostolskiego przeżywałem z nim i z jego otoczeniem znaczące chwile wspólnej modlitwy. Z kolei gdy chodzi o niezapomnianą podróż apostolską do Turcji i spotkanie z Jego Świątobliwością Bartłomiejem I, pragnę przypomnieć wiele gestów, bardziej wymownych niż słowa. Korzystam z okazji, by raz jeszcze pozdrowić Jego Świątobliwość Bartłomieja I i podziękować mu za list, jaki napisał po moim powrocie do Rzymu; zapewniam go o mojej modlitwie i moim zobowiązaniu do uczynienia wszystkiego, aby wyciągnięto konsekwencje z uścisku pokoju, jaki wymieniliśmy podczas Bożej Liturgii w kościele św. Jerzego w Fanarze. Rok zakończyła oficjalna wizyta w Rzymie arcybiskupa Aten i całej Grecji, Jego Eminencji Chrystodulosa, z którym wymieniliśmy zobowiązujące dary: ikony Panagii - Wszechświętej oraz obejmujących się świętych Piotra i Pawła. Czyż nie są to chwile wielkiej wymowy duchowej, chwile radości, oddechu na tej żmudnej, wznoszącej się drodze do jedności, o której mówiłem? Chwile te rzucają światło na - często ciche, lecz intensywne - zaangażowanie, jakie łączy nas w poszukiwaniu jedności. Zachęcają nas one do podejmowania każdego wysiłku kontynuowania tej żmudnej, ale ważnej wspinaczki. Zawierzmy się nieustannemu wstawiennictwu Matki Bożej i naszych Świętych opiekunów, aby wspierali nas i pomagali nam nie odstępować od dobrych zamiarów; aby zachęcali nas do wzmagania wszelkich wysiłków, modląc się i pracując z ufnością, pewni, że całej reszty dokona Duch Święty. Obdarzy nas pełną jednością w taki sposób i wtedy, gdy uzna za stosowne. Silni tą ufnością idźmy zatem naprzód drogą wiary, nadziei i miłości. Niech nas Pan prowadzi.