Stolica Apostolska - wydarzenia roku 2007

LIPIEC 7 - Benedykt XVI zniósł ograniczenia dotyczące Mszy trydenckiej. W liście apostolskim motu proprio data "Summorum Pontificum" papież postanowił, że może ją odprawić każdy ksiądz bez konieczności uprzedniego starania się o zgodę biskupa. Wcześniej taki wymóg wprowadził w 1984 r. Jan Paweł II, który zezwolił wtedy na stosowanie w pewnych okolicznościach Mszy trydenckiej według Mszału z 1962 r. Ponadto ordynariusz miejsca może erygować parafię personalną, kiedy na liturgię trydencką chce uczęszczać bardzo duża liczba wiernych. Motywy papieskiej decyzji wyjaśnione są w dodatkowym liście Ojca Świętego do biskupów. Wnika z niego, że zamiarem Benedykta XVI jest doprowadzenie do "wewnętrznego pojednania w łonie Kościoła". Liturgia rzymska ma więc obecnie dwie formy: zwyczajną (będącą wynikiem reformy liturgicznej przeprowadzonej przez Pawła VI w 1970 r.) i nadzwyczajną (trydencką według Mszału z 1962 r.). 10 - Kongregacja Nauki Wiary ogłosiła "Odpowiedzi na pytania dotyczące niektórych aspektów nauki o Kościele". Podstawową tezą dokumentu jest przypomnienie prawdy, że Kościół ustanowiony przez Chrystusa jako społeczność "trwa w Kościele katolickim, rządzonym przez następcę Piotra oraz Biskupów pozostających z nim we wspólnocie". Choć "Kościół Chrystusowy jest obecny i działa w Kościołach i Wspólnotach kościelnych nie będących w pełnej komunii z Kościołem katolickim - dzięki elementom uświęcenia i prawdy, które są w nich obecne - tym niemniej pojecie «trwa» (subsistit) może być przypisane wyłącznie Kościołowi katolickiemu". Kościoły wschodnie "mimo odłączenia posiadają prawdziwe sakramenty", dlatego "zasługują na imię Kościołów partykularnych czy lokalnych". Kościół katolicki nazywa je siostrzanymi, mimo że charakteryzuje je brak komunii z widzialną głową Kościoła - Biskupem Rzymu. Natomiast pojęcia "Kościół" autorzy dokumentu nie przyznają wspólnotom protestanckim. Nazywane są one jedynie "Wspólnotami kościelnymi", gdyż "nie posiadają sukcesji apostolskiej w sakramencie święceń, przez co brakuje im koniecznego elementu do bycia Kościołem". Nie zachowały one również "właściwej i integralnej rzeczywistości misterium eucharystycznego". Niezależnie od tych braków zarówno Kościoły wschodnie jak i Wspólnoty kościelne powstałe na bazie reformacji są drogą do zbawienia, analogicznie jak Kościół katolicki, gdyż "Duch Chrystusa nie wzbrania się przecież posługiwać nimi jako środkami zbawienia, których to moc pochodzi z samej pełni łaski i prawdy, powierzonej Kościołowi katolickiemu". Dokumentowi - który zredagowany został w formie pytań i odpowiedzi - towarzyszy obszerny komentarz teologiczny. Przypomina on, że choć ekumenizm pozostaje jednym z priorytetów Kościoła katolickiego, to "aby dialog mógł być prawdziwie konstruktywny, poza otwarciem na rozmówcę, konieczna jest wierność tożsamości katolickiej. Tylko w taki sposób można będzie dojść do jedności wszystkich chrześcijan". WRZESIEŃ 6 - Prezydent Izraela Szimon Peres ponowił zaproszenie dla Ojca Świętego do złożenia wizyty w Ziemi Świętej. Podczas spotkania z Benedyktem XVI i jego najbliższymi współpracownikami w Castel Gandolfo rozmawiano nt. "niedawnego wznowienia kontaktów między Izraelczykami a Palestyńczykami w celu przywrócenia pokoju w Ziemi Świętej. Wyrażono nadzieję, że obecna sytuacja międzynarodowa sprzyjać będzie zaplanowanej na listopad konferencji międzynarodowej, a każda z zainteresowanych stron uczyni wysiłek, aby odpowiedzieć na oczekiwania ludności, wycieńczonej trwającym już od 60 lat kryzysem, który nie przestaje pociągać ofiar i zniszczeń". Była też mowa o stosunkach dwustronnych między Państwem Izrael a Stolicą Apostolską, o nadziei na szybkie sfinalizowanie trwających między nimi rokowań "oraz o nawiązaniu stałego dialogu między władzami izraelskimi i lokalnymi wspólnotami chrześcijańskimi w perspektywie pełnego ich udziału w budowie wspólnego dobra". Wcześniej, 24 kwietnia, wizytę w Watykanie złożył przewodniczący Autonomii Palestyńskiej Mahmud Abbas. 14 - Kongregacja Nauki Wiary przypomniała o obowiązku podawania pokarmu i wody osobom "w stanie wegetatywnym", gdyż zaniechanie go oznaczałoby spowodowanie śmierci człowieka. "Odpowiedzi na pytania dotyczące sztucznego odżywiania i nawadniania" wyjaśniają, że "podawanie pokarmu i wody, także metodami sztucznymi, jest zasadniczo zwyczajnym i proporcjonalnym sposobem podtrzymania życia. Jest ono więc obowiązkowe w takiej mierze i przez taki czas, w jakich służy właściwym sobie celom, czyli nawadnianiu i odżywianiu pacjenta. W ten sposób zapobiega się cierpieniom i śmierci, które byłyby spowodowane wycieńczeniem i odwodnieniem". Według Kongregacji "sztuczne żywienie i nawadnianie pacjenta w «trwałym stanie wegetatywnym»" nie mogą być przerwane nawet wtedy, gdy "kompetentni lekarze stwierdzą z moralną pewnością, że pacjent nigdy nie odzyska świadomości". Pacjent w "trwałym stanie wegetatywnym" jest bowiem nadal "osobą, zachowującą swą podstawową godność ludzką, a zatem należy się mu zwyczajna i proporcjonalna opieka, obejmująca zasadniczo dostarczanie wody i pokarmu, także w sposób sztuczny".