Bp Józef Wróbel biskupem pomocniczym archidiecezji lubelskiej

Decyzją Ojca Świętego Jana Pawła II profesor KUL ks. dr hab. Józef Wróbel 30 listopada 2000 r. został mianowany biskupem ordynariuszem jedynej katolickiej diecezji w Finlandii, w której za duszpasterstwo odpowiedzialni są polscy sercanie. Bp Józef Wróbel przyjął za swoje zawołanie słowa: "Omnia mea tua sunt", czyli "Wszystko, co moje, jest Twoje". W herb biskupi ma wpisany krzyż z sercem oraz łódź. Święcenia biskupie otrzymał 27 stycznia 2001 r. Głównym konsekratorem był kard. Edward Idris Cassidy, przewodniczący Papieskiej Rady ds. Popierania Jedności Chrześcijan, co miało podkreślić dobre relacje panujące między wyznaniami w Finlandii. Warto zresztą zaznaczyć, że na uroczystość przybyło ponad tysiąc wiernych – zarówno katolików, jak i protestantów oraz prawosławnych, a odbyła się ona nie w katedrze św. Henryka, a w luterańskim kościele św. Jana. Współkonsekratorami byli nuncjusz apostolski w Finlandii abp Piero Biggio oraz sercanin bp Gerhard Schwenzer, biskup Oslo. Episkopat Polski reprezentowali abp Józef Życiński – metropolita lubelski i wielki kanclerz KUL, oraz bp Kazimierz Nycz, biskup pomocniczy krakowski, który pochodzi ze stron sąsiadujących z rodzinną miejscowością biskupa Wróbla. 25 lutego 2001 r. bp Wróbel odprawił biskupią Mszę prymicyjną w rodzinnej Bestwinie. W homilii bp Tadeusz Rakoczy obiecał w imieniu wszystkich zgromadzonych, że biskupowi Helsinek towarzyszyć będzie za Bałtykiem stałe modlitewne wsparcie Kościoła bielsko-żywieckiego. Warto wspomnieć, że wśród licznych sympozjów krajowych i zagranicznych, w których uczestniczył jako profesor KUL, ks. dr Józef Wróbel wygłosił dla duchowieństwa Finlandii cykl wykładów z zakresu teologii moralnej (Helsinki, 26.02.-2.03.1992). Biskup Helsinek już od dnia konsekracji mówił: "Finlandia, moja druga Ojczyzna", jednak posługiwał się językiem niemieckim, a fińskiego dopiero się uczył. W zeszłym roku sercanie – zgromadzenie do którego należy bp Wróbel – świętowali jubileusz 100-lecia obecności w Finlandii, Polscy sercanie są tam obecni od 28 lat (pierwszy polski sercanin, ks. Ryszard Miś, przyjechał do tego kraju w 1980 r.), a od 1997 r. są odpowiedzialni za duszpasterstwo w Finlandii. Katolicy stanowią w Finlandii niespełna ośmiotysięczną wspólnotę. Religią zdecydowanie dominującą jest luteranizm, a około 5% mieszkańców Finlandii to wyznawcy prawosławia. Jedyną katolicką diecezję – Helsinki, utworzono w 1955 r. Duże rozrzucenie wiernych, na obszarze 320 tys. km2, i nierównomierna gęstość zaludnienia kraju powoduje znaczące problemy duszpasterskie. Finlandia była początkowo krajem katolickim. Po Reformacji, z woli króla szwedzkiego Gustawa Wazy, stała się krajem luterańskim i takim pozostała do dzisiaj. Odradzanie katolicyzmu rozpoczęło się pod koniec XVIII w., gdy w 1860 polskim dominikanom udało się otworzyć w Wyborgu niewielki kościół garnizonowy dla Polaków służących w armii carskiej (dzisiaj kościół św. Henryka, konsekrowany przez bp. Jerzego Szembeka, pełni funkcję katedry). Odrodzenie fińskiego katolicyzmu nabrało tempa na początku XX w., po carskich ukazach tolerancyjnych. W latach 80. rozpoczęli tu pracę księża sercanie oraz polskie urszulanki szare bł. matki Urszuli Ledóchowskiej. Umocnieniem wiary fińskich katolików była pielgrzymka papieża Jana Pawła II do Finlandii w 1989 r. Posługa biskupia w Finlandii nie przerwała działalności naukowo-dydaktycznej duchownego w ramach Instytutu Teologii Moralnej KUL. Bp Wróbel uczestniczył w sympozjach polskich i międzynarodowych, wygłaszał referaty. Główne kierunki jego badań to teologia małżeństwa i bioetyka. Jest autorem wielu publikacji, m.in. „Czy Kościół broni życia ludzkiego za wszelką cenę?”, „Dawstwo organów w perspektywie teologicznej i pastoralnej. Wybrane aspekty”, „Konsekwencje moralne poznania genomu człowieka” czy „Etyczne aspekty inżynierii komórkowej i tkankowej”.