Wielkie troski małych ludzi

Babcia i dziadek – nieocenieni. Czasem w awaryjnej sytuacji zostają przy dziecku, gdy rodzicom coś wypadnie. A mały człowiek – jak wiadomo- chce się bawić. Najlepiej w coś…

Agatka lubi zabawę  z plastikowym zestawem małego medyka i misiami w roli pacjentów. Któregoś dnia w czasie zabawy z babcią sama wchodzi do pokoiku- gabinetu jako ta pochylona staruszka oparta na kijku. „Plecy mnie bolą, panie doktorze.” „No to damy pani zastrzyk, a potem jeszcze maść przepiszemy” – babcia wciela się ochoczo w rolę lekarza. Agatka kręci głową i z jękiem pochyla się jeszcze bardziej: „Nic już nie pomoże.”

 „No to ratujemy misia!” Pluszak spada z fotela jak zwykle. Rozlega się sygnał jadącej karetki. Jakiś zastrzyk i reanimacja powinny postawić go na nogi. Tak bywało od kiedy Agatka wymyśliła tę zabawę. „Już zaczął oddychać, na wszelki wypadek do szpitala” – decyduje babcia. „Nieprawda, miś nie oddycha, nic mu nie pomoże”- stanowczo oznajmia mały człowiek. Małemu człowiekowi niedawno zmarła prababcia. Agatka już wie, że medycyna ma swoje granice i że ludzie umierają. Niedawno chciała być lekarką, teraz twierdzi stanowczo, że lepiej zostać  sprzedawczynią w „Żabce…”

Co zrobić z misiem? Zamiast na nosze włożyć w pudełko? Wyprawić pogrzeb? Może pogadać z dzieckiem o życiu i śmierci? Trudne. Chodź mała do kuchni. Pewnie już jesteś głodna. Dobierzesz do pizzy twoje ulubione składniki. Jak w telewizyjnej reklamie, wiesz? Nie cieszysz się?

Mały człowiek - powiedzmy Franuś – z wypiekami na twarzy relacjonuje dramatyczne zdarzenie, którego był świadkiem. W pewnej chwili marszczy brwi. Coś mu się nie zgadza. Dlaczego pewien dorosły powiedział, że też był świadkiem tego zdarzenia, kiedy go tam wcale nie było? Na pewno nie było. A dorośli  zawsze mówią, że nie wolno kłamać… Jak to właściwie jest? Może ci się przewidziało. Hej, rozchmurz się. Nie filozofuj. Nie chciałbyś zagrać w tę twoją planszówkę „Podróże po Jurze”? Podróże kształcą. Może być wersja uproszczona. Bez robót drogowych i innych przeszkód.

 Czy nie takiego życia chcielibyśmy dla tych, co to naszą pociechą i oczkiem w głowie? Bez przeszkód, bez lęków, bez problemów. Niektórzy dodaliby zapewne – z uroczystością pierwszokomunijną albo jakąś inną majową, ale bez spowiedzi. Bez trudnych pytań o życie i śmierć, o to, co wolno, a czego nie wolno i dlaczego. Bez pytań, na które odpowiadają religia i etyka.