Benedykt XVI do dyplomatów: Upragniony pokój jest daleki

Kościół nie domaga się przywilejów Spoglądając na kontynent azjatycki zauważam z niepokojem, że w niektórych krajach trwa przemoc, a w innych sytuacja polityczna pozostaje napięta, istnieje jednak postęp pozwalający patrzeć w przyszłość z większym zaufaniem. Myślę na przykład o podjęciu nowych rokowań pokojowych na Mindanao na Filipinach i o nowym kursie, jaki biorą stosunki między Pekinem i Tajpej. W tym samym kontekście starań o pokój, ostateczne rozwiązanie trwającego konfliktu w Sri Lance nie może być również inne niż polityczne, podczas gdy potrzeby humanitarne dotkniętych nim mieszkańców powinny nadal być przedmiotem ciągłej uwagi. Wspólnoty chrześcijańskie żyjące w Azji często są niewielkie, gdy chodzi o liczebność, ale pragną one wnieść pewny i skuteczny wkład w dobro wspólne, w stabilność i rozwój swoich krajów, dając świadectwo pierwszeństwa Boga, który ustanowił zdrową hierarchię wartości i daje wolność mocniejszą niż niesprawiedliwości. W wymowny sposób przypomniała o tym niedawna beatyfikacja 188 męczenników w Japonii. Kościół, jak o tym wielokrotnie mówiono, domaga się nie przywilejów, lecz wprowadzenia zasady wolności religijnej w całej jej rozciągłości. W tej optyce ważne jest, by w Azji środkowej prawodawstwo dotyczące wspólnot religijnych zapewniało pełne korzystanie z tego podstawowego prawa, zgodnie z normami międzynarodowymi. Za kilka miesięcy będę miał radosną okazję spotkania wielu braci i sióstr w wierze i człowieczeństwie żyjących w Afryce. Oczekując tej wizyty, której tak bardzo pragnąłem, proszę Pana, by ich serca były gotowe na przyjęcie Ewangelii i spójnego życia nią, zaprowadzając pokój przez walkę z ubóstwem moralnym i materialnym. Szczególną troskę trzeba zarezerwować dla dzieci: 20 lat po przyjęciu Konwencji Praw Dziecka pozostają one bardzo bezbronne. Wiele dzieci przezywa dramat wygnania i uchodźstwa w Somalii, Darfurze i Demokratycznej Republice Konga. Chodzi o strumień migracji obejmujący miliony ludzi, którzy potrzebują pomocy humanitarnej i którzy przede wszystkim są pozbawieni swych najbardziej podstawowych praw i zranieni w swej godności. Proszę tych, którzy sprawują odpowiedzialność polityczną na szczeblu narodowym i międzynarodowym, aby podjęli niezbędne kroki dla rozwikłania trwających konfliktów i zakończenia spowodowanych nimi niesprawiedliwości. Pragnąłbym, by w Somalii mogło w końcu postępować przywracanie państwa, kładąc kres niekończącym się cierpieniom mieszkańców tego kraju. Również w Zimbabwe sytuacja pozostaje krytyczna i potrzebna jest znaczna pomoc humanitarna. Porozumienia pokojowe w Burundi rzuciły promyk nadziei w tym regionie. Życzę, by zostały w pełni zrealizowane i stały się źródłem inspiracji dla innych krajów, które jeszcze nie znalazły drogi pojednania. Stolica Apostolska, jak wiecie, ze szczególnym zainteresowaniem obserwuje kontynent afrykański i jest szczęśliwa z powodu nawiązania w ubiegłym roku stosunków dyplomatycznych z Botswaną. Współpraca z instytucjami cywilnymi W tej obszernej panoramie obejmującej cały świat pragnę również zatrzymać się na chwilę na Ameryce Łacińskiej. Także tam ludy pragną żyć w pokoju, wyzwolone z ubóstwa, ciesząc się z korzystania ze swych podstawowych praw. W tym kontekście trzeba sobie życzyć, by potrzeby tych, którzy emigrują były brane pod uwagę w prawodawstwie ułatwiającym łączenie rodzin i godzącym słuszne wymogi bezpieczeństwa i nienaruszalnego poszanowania osoby. Chciałbym też wyrazić uznanie dla priorytetowego zaangażowania niektórych rządów dla przywrócenia praworządności i prowadzenia bezkompromisowej walki z handlem narkotyków i korupcją. Cieszę się, że 30 lat od rozpoczęcia papieskiej mediacji w sprawie zatargu między Argentyną i Chile dotyczącego strefy południowej, oba kraje w pewnym sensie przypieczętowały wolę pokoju wznosząc pomnik mojego czcigodnego poprzednika, papieża Jana Pawła II. Pragnę ponadto, aby niedawne podpisanie Porozumienia między Stolicą Apostolską i Brazylią ułatwiło swobodne prowadzenie misji ewangelizacyjnej Kościoła i jeszcze bardziej wzmocniło jego współpracę z instytucjami cywilnymi na rzecz integralnego rozwoju osoby. Od pięciu wieków Kościół towarzyszy ludom Ameryki Łacińskiej, dzieląc ich nadzieje i troski. Jego pasterze wiedzą, że właściwą im rolą w przyczynianiu się do autentycznego rozwoju społeczeństwa jest oświecanie sumień i formowanie świeckich, zdolnych do brania z zapałem udziału w rzeczywistości doczesnej, oddając się służbie dobru wspólnemu. Kierując na koniec wzrok w stronę bliższych narodów, chciałbym pozdrowić wspólnotę chrześcijańską Turcji przypominając, że w tym specjalnym roku jubileuszowym z okazji 2000. rocznicy urodzin św. Pawła Apostoła liczni pielgrzymi podążają do Tarsu – miasta, z którego pochodził – co jeszcze raz podkreśla ścisłą więź tej ziemi z początkami chrześcijaństwa. Dążenia do pokoju żywe są na Cyprze, gdzie wznowiono negocjacje mające na celu sprawiedliwe rozwiązania problemów związanych z podziałem wyspy. Gdy chodzi o Kaukaz, chciałbym jeszcze raz przypomnieć, że konfliktów, które dotyczą państw regionu nie można rozwiązać przy użyciu broni. Myśląc o Gruzji życzę, by zostały dotrzymane wszystkie postanowienia zapisane w porozumieniu o zawieszeniu broni z sierpnia, zawartym dzięki dyplomatycznym wysiłkom Unii Europejskiej, i by powrót uchodźców do swych domów był jak najszybciej możliwy. W końcu, gdy chodzi o południowy wschód Europy, Stolica Apostolska kontynuuje swoje zaangażowanie na rzecz stabilizacji w regionie i ma nadzieję, że nadal będą powstawać warunki dla przyszłości pojednania i pokoju między mieszkańcami Serbii i Kosowa, z poszanowaniem mniejszości i nie zapominając o zachowaniu cennego, chrześcijańskiego dziedzictwa artystycznego i kulturowego, które jest bogactwem dla całej ludzkości.