Twoja mowa cię zdradza

A mnie w tym kontekście bardzo podobała się lakoniczna wypowiedź rzecznika prasowego Watykanu, księdza Federico Lombardiego, poproszonego o komentarz w tej sprawie: wulgarność mówi za sama za siebie i nie zasługuje na żaden komentarz. Nie tylko podpisuję się pod taką odpowiedzią na stawiane papieżowi zarzuty. Poszedłbym nawet dalej: proponuję, by częściej zwracać uwagę na to, że styl wypowiedzi, użyte słownictwo i sposób argumentacji więcej niż o tym, o którym się mówi, świadczy o tym, który mówi. Jako chrześcijanin pamiętam słowa mojego Mistrza, że ludzkie usta mówią z obfitości serca. Dlatego od dawna przestałem swoje oceny spraw budować na opinii innych. To raczej sposób wyrażania opinii stał się dla mnie okazją do oceny tego, kto ową opinię wyraża. Gdy pod tym kątem spojrzeć na medialne doniesienia czy wypowiedzi polityków można zyskać ciekawe źródło informacji. Zabawnie jest czasem słuchać, jak zamiast argumentów ktoś wyraża tylko oburzenie. Zwłaszcza gdy nie wystarczają mu przymiotniki w stopniu najwyższym i szuka słów, które mogłyby jeszcze bardziej dotknąć adwersarza. Moja czujność rośnie, gdy oprócz epitetów i ogólników w argumentacji nie pojawia się żaden konkret. Gdy dyskutant koncentruje się już tylko na tym, jak mocno został obrażony, wiem, że jego racja jest bardzo słaba. Stosowanie podwójnej miary do "swoich" i "obcych" to poważny sygnał, że coś jest nie tak. „Podrasowywanie” prawdy – o ile mogę do niej dojść – to już dyskwalifikacja. Wiem, że czasem na obelgi trzeba reagować. Z całą pewnością trzeba też prostować oszczerstwa. Ale gdyby popatrzeć z tej perspektywy, wiele spraw można uprościć. Bo żadne epitety, którymi chciałby mnie ktoś obrzucić, tak naprawdę nie są w stanie mnie obrazić. Raczej pokazują, kim jest ten, kto ich używa. Z obfitości serca mówią usta....