Misjonarki Polonii

Tylko Polki

Żeby zostać Misjonarką dla Polonii Zagranicznej trzeba najpierw zdać maturę. Do zgromadzenia przyjmowane są tylko Polki bądź cudzoziemki z polskimi korzeniami. Taka sama praktyka istnieje też w Towarzystwie Chrystusowym. – Nasze zgromadzenia powołane są do pracy wśród Polonii, więc musimy znać polską duszę – tłumaczy matka Edyta.

Wśród obecnych nowicjuszek jest Grażyna z Białorusi. – To powołanie, to też owoc naszej pracy w tym kraju – mówi przełożona generalna.

Kandydatki do zgromadzenia odbywają najpierw roczny postulat, który ma im pomóc w pogłębieniu życia chrześcijańskiego. Potem dwa lata nowicjatu – poznają wtedy życie zakonne i utwierdzają się w powołaniu. Po nowicjacie składają pierwsze śluby: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa, które są ponawiane. Rozpoczynają też wtedy kolejny okres formacji zakonnej, który nazywa się junioratem i trwa pięć lat. Po nim składa się śluby wieczyste, czyli na całe życie.

Staż zakonny można rozpoznać po strojach, jakie noszą Misjonarki. Postulantki dostają szare sukienki, nowicjuszki przywdziewają szare habity z białymi welonami, zaś junioratki – welony w kolorze habitu z białą wypustką i krzyżyk na piersi. Po ślubach wieczystych dostaje się obrączkę – symbol zaślubin z Chrystusem.

– Dopiero wtedy też można wyjechać na stałe do pracy na placówkę zagraniczną – mówi przełożona Misjonarek. Wcześniej niektóre siostry wyjeżdżają tylko na praktyki.

Nie tylko w zakrystii

Spośród prawie 200 Sióstr Misjonarek ponad połowa pracuje poza krajem. Realizują w ten sposób swoją podstawową misję, która zawiera się w dewizie: „Wszystko dla Boga i Polonii Zagranicznej”.

W Europie Zachodniej siostry działają głównie przy Polskich Misjach Katolickich. Pracują z dziećmi i młodzieżą, katechizują, uczą języka polskiego, prowadzą grupy duszpasterskie, zespoły dziecięce i młodzieżowe, przygotowują liturgię. – Dzieląc los polskich emigrantów, pomagamy rodakom zachować polskie tradycje, ojczysty język, a przede wszystkim wytrwać w wierze, którą wynieśli z rodzinnego domu – mówi matka Edyta.

– Tamtejsze duszpasterstwo ma często charakter weekendowy – kontynuuje matka generalna. – Dlatego w pozostałe dni tygodnia nasze siostry pracują w różnych miejscach, by zarobić na swoje utrzymanie. Na przykład w Mediolanie siostry z Moraska pracują od poniedziałku do piątku we włoskim przedszkolu, w Bolonii – w kurii biskupiej, a w Budapeszcie w nuncjaturze.

W Wielkiej Brytanii i Australii, gdzie liczna jest tak zwana „stara emigracja” z czasów II wojny światowej, opiekują się też osobami starszymi. Odwiedzają je w domach, bądź zajmują się nimi w domach opieki społecznej lub domach starców.

Najwięcej sióstr pracuje w Stanach Zjednoczonych, gdzie istnieją największe skupiska Polonii. Misjonarki Chrystusa Króla posługują aż w siedmiu parafiach w Chicago – prowadzą dom samotnej matki, szkoły polskie i przedszkole dla dzieci z rodzin polonijnych. Pracują także w Los Angeles, Phoenix i Detroit. Obecne są też w największym mieście Kanady – Toronto, a ponadto w Brampton, Oshavie, Mississauge i Vancouver.

W Brazylii siostry z Polski pracują nie tylko wśród rodaków i Brazylijczyków w Rio de Janeiro, ale także dla miejscowej ludności w odległych wioskach na prowincji. Z powodu braku księży w tym największym katolickim kraju świata rozdają Komunię i prowadzą nabożeństwa paraliturgiczne oraz przygotowują katechistów, czyli osoby odpowiedzialne za katechezę w parafii. Organizują też pomoc dla biednych oraz trędowatych w favelach – brazylijskich dzielnicach nędzy.