Migawki

Chce zostać Spidermanem. Wleczemy się więc na spacerze noga za nogą, bo uparcie rozkopuje każdą stertę liści. Tłumaczy: tam mieszkają pająki, jak jeden ugryzie, to wiadomo – przemiana, snucie pajęczyny i bieganie po ścianach. To nic, że nie ma czterech lat, te zaludniające wyobraźnię stworzenia są jak najbardziej realne, zasady przejrzyste, skutki – związane z podjętym działaniem.

Tak, tak. My to sobie lubimy komplikować – a tu nawet małe dziecko wie, że jak ci na czymś zależy, to musisz się trochę postarać, dopomóc losowi, wykorzystać okoliczności, które masz.

*

To wcale nie jest tak, że pragniemy, by mieć cztery ręce i by doba choć raz trwała ze dwadzieścia osiem godzin. Bo i po co? Bylibyśmy jeszcze bardziej zmachani niż dzisiaj, a tego co jest do zrobienia i tak końca nie byłoby widać. Niekiedy po prostu marzymy po cichu, aby czas wokół był jakoś rozsądniej poukładany. Tak by jedna czynność bezproblemowo przechodziła w drugą, by okresy wysiłku przeplatały odpoczynek i spokój. Nawet chorobę i własną usprawiedliwioną nieobecność byśmy przyjęli bez narzekań – byleby dały się wpisać w jakiś umiarkowany rytm i nie owocowały chaosem.

Niestety! Mrzonki to wszystko, mrzonki… Złote maksymy, które tak lubimy przytaczać, nijak się mają do rzeczywistości. Nasz wewnętrzny ład jakoś nie chce się zaimportować w Anno Domini 2021, najprostsze kopiuj-wklej zupełnie nie działa. Jedyne co można zrobić, to wymuszony koniec wersu: błogosławiona niedzielo, ratuj!

*

Kursor migający na ekranie jakby pokazywał, że świat jest gotowy – tylko my niezdecydowani. Podśmiechuje się z nas? Z naszego wiecznego w-pół-kroku, leniwego podnoszenia głowy znad pierzyn? Kiedyś przewalało się sterty papierzysk, dziś tylko palec śmiga po ekranie – a efekt ten sam: gigabajty czasu zmarnotrawionego na przygotowaniach nie wiadomo do czego. Zniechęcenie? A czym tu się zniechęcać, skoro nawet żeśmy nie zaczęli – choć wokół tyle dobra do dokonania, tyle życia do przeżycia.

Trzymamy samych siebie w zanadrzu, na wszelki wypadek, nie dostrzegając, że świat nie stoi w miejscu i nie ma na co czekać. Jesteśmy gotowi wdać się w każda zawieruchę, lecz przyciśnięci do muru umiemy tylko powtarzać slogan za sloganem. Duchowe lenistwo bierzemy za rozwagę, niepewność za otwartość na radość i zabawę. Jesteśmy tu, a jakby nas nie było. Zadowalamy się cudzą relacją.

I tylko kursor migający na ekranie przypomina: zacznij, przecież możesz zacząć. Choćby dziś.

*

Wypisane skądś w licealnych czasach: „Są dni, kiedy wszystko się udaje. Nie przejmuj się tym – to mija”:)