Tylko 3 osoby w historii zdobyły wszystkie prawdziwe wierzchołki Korony Himalajów i Karakorum?

Eberhard Jurgalski od lat zajmuje się szczegółową dokumentacją wyczynów himalajskich dokonanych od początku lat 80. Jego nazwisko jest znane w świecie wspinania. To jeden z najważniejszych kronikarzy i badaczy światowego himalaizmu. W ostatnim czasie opublikował raport, w którym podjął się weryfikacji wejść na ośmiotysięczniki Himalajów i Karakorum. Tezy, jakie postawił w raporcie, to prawdziwe trzęsienie ziemi dla historii himalaizmu. Najbardziej wstrząsająca jest ta, że w rzeczywistości na wierzchołkach wszystkich 14 ośmiotysięczników stanęło jak dotąd jedynie troje wspinaczy i nie ma wśród nich ani Kukuczki, ani Messnera, ani Loretana ani Wielickiego. Jak Jurgalski doszedł do takich wniosków?

Sprawa czy ktoś zdobył czy nie zdobył szczytu wydaje się być na pozór oczywista, ale w przypadku najwyższych gór, często dziewiczych, precyzyjne określenie najwyższego wierzchołka wcale takie nie musi być. Przykładem jest choćby Manaslu w sprawie którego wierzchołka dyskusję otworzył niedawno Mingma Sherpa. Otóż większość wspinaczy zdobywających Manaslu dociera do półki pod szczytem, na której powiewają tybetańskie flagi modlitewne i uznaje szczyt za zdobyty. Zdjęcia wykonane z drona przez zespół Mingmy pokazują, że prawdziwy wierzchołek jest nieco dalej i nieco wyżej. Jednak w górach perspektywa ma znaczenie. Nie z każdej widać to samo, z niektórych miejsc rzeczywista wysokość może wydawać się inna. Przykład? Ten sam masyw Manaslu. Masyw ma dwa główne wierzchołki: wschodni i zachodni, które rozdziela rozległa przełęcz. Na powyższym zdjęciu widzimy, że wierzchołek zachodni (ten, na który wchodzą wspinacze) jest wyraźnie wyższy od wschodniego (na drugim planie, po lewej stronie fotografii) i tak jest w rzeczywistości. Jednak spoglądając na Manaslu z innej perspektywy można odnieść wrażenie, że to wschodni szczyt jest wyższy (zdjęcie poniżej, wschodni wierzchołek to ten po prawej):

  Samde Sherpa Dwa wierzchołki Manaslu - z lewej zachodni (wyższy), z prawej wschodni (niższy). Perspektywa w górach ma znaczenie.

Wróćmy więc do raportu Jurgalskiego. Wraz ze współpracującym zespołem przeanalizowali setki wejść i doszli do wniosku, że wielu ze zdobywców w rzeczywistości nie stanęło na najwyższym punkcie masywu. W konsekwencji, gdyby uznać te wejścia za niedokonane, wielu himalaistów szczycących się ze zdobycia wszystkich 14 ośmiotysięczników globu, w rzeczywistości nie skompletowałaby Korony Himalajów i Karakorum. Zdaniem badaczy wszystkie 14 wejść na właściwe wierzchołki zaliczyły tylko trzy osoby: kolejno i chronologicznie:

1. Edmund Viesturs z USA ostatni szczyt Korony w 2005 r.
2. Veikka Gustafsson z Finlandii ostatni szczytKorony w 2009 r.
3. Nirmal Purja Pun Magar (Nims) - ostatni szczyt Korony w 2021 r.

Na liście "czystych" zdobywców nie znaleźli się m.in. Reinhold Messner (na Annapurnie miało mu zabraknąć 65 metrów w linii prostej i 5 w pionie do prawdziwego szczytu, którego braku zdobycia nie zgłosił - co zrobili z kolei wcześniej  Kurtyka z Schauerem po przejściu ściany Gasherbruma IV i rezygnacji z wierzchołka), Jerzy Kukuczka (który miał nie dotrzeć na rzeczywisty wierzchołek wspomnianego Manaslu), Loretan (nieprecyzyjne wejście na Dhaulagiri) czy Wielicki (niezaliczona Annapurna).

Pytanie brzmi czy tak szczegółowa analiza jest konieczna? A jeśli tak to czy nie należałoby podjąć prób indywidualnej oceny każdego z przypadków, na ile miały na miejsce celowe oszustwa, a na ile przypadkowe pomyłki?