Najlepiej od początku

„Ciągle zaczynam od nowa…” – pewnie to najlepszy i najbardziej realny sposób myślenia i postępowania, mając świadomość, że nieidealni zdążają ku ideałom. Dla każdego zawodnikach, który próbuje coś osiągnąć w zawodach, liczy się moment startu. Nie mrzonki i obietnice bez pokrycia, ale konkret ze świadomością, że każdy(a) z nas – choć mógł być do tej pory krótkodystansowcem – po wielu treningach może zostać długodystansowcem.

Początek roku, początek pracy, początek Wielkiego Postu – plany, obietnice, chęć duchowego rozwoju, postępu. Za dobrymi chęciami musi iść również wysiłek. Bez tego, z zamierzeń pozostanie żal, frustracja, niezadowolenie i zniechęcenie, poczucie bezradności. I wówczas zrodzi się jak najbardziej zasadne pytanie: gdzie w tym wszystkim jest miejsce dla nadziei? Przecież „nadzieja jest obecna w sercu każdego człowieka jako pragnienie i oczekiwanie dobra, nawet jeśli nie wie, co przyniesie ze sobą jutro. Nieprzewidywalność przyszłości rodzi jednak niekiedy sprzeczne uczucia: od ufności do lęku, od pogody ducha do zniechęcenia, od pewności do zwątpienia. Często spotykamy osoby zniechęcone, które patrzą w przyszłość ze sceptycyzmem i pesymizmem, jakby nic nie mogło dać im szczęścia. Oby Jubileusz był dla wszystkich okazją do ożywienia nadziei. Słowo Boże pomaga nam znaleźć ku temu powody” (Bulla Spes non confundit, 1).

Pierwsza niedziela Wielkiego Postu to próba wyjścia z Jezusem na pustynię. W jakim celu? Chodzi o dobry start. Kilka dni temu, z okazji Roku Świętego 2025, Penitencjaria Apostolska przygotowała wzór rachunku sumienia[1]. To również pierwszy krok – warunek owocnego przeżycia sakramentu pokuty i pojednania, „w którym doświadczenie łaski przebaczenia staje się żywe i konkretne, w tym samym może inspirować i oświecać życie”, jak wskazuje kard. Pierbattista Pizzaballa, łaciński patriarcha Jerozolimy. Rachunek sumienia stanowi okazję do odkrycia na nowo Bożej miłości, która tak naprawdę w procesie nawracania się jest najważniejsza.