Strażnicy poranka

W tych dniach Portugalii przybędzie aż dziesięć procent mieszkańców, którzy za przyczyną Światowych Dni Młodzieży będą się dzielić swą wiarą i świadectwem chrześcijańskiej prawdy. Przynajmniej w założeniach tak powinno być. Można dostrzec jednak wyraźną zmianę w prezentacji tego wydarzenia. Przedstawiane jest, także w kręgach kościelnych, coraz częściej jako katolicki Woodstock, spotkanie łączące ludzi różnych religii i budujące międzyludzkie braterstwo, co więcej promujące cele ONZ-owskiej Agendy 2030, z których wiele jest wprost sprzecznych z nauczaniem Kościoła katolickiego. Wygląda na to, że ktoś chce zawłaszczyć wydarzenie, które w zamyśle jego pomysłodawcy, którym jest św. Jan Paweł II miało dotrzeć do serc młodzieży, zwracając je jeszcze bardziej ku Chrystusowi.

W tym kontekście za kuriozalną, ale zarazem emblematyczną należy uznać wypowiedź koordynatora ŚDM, lizbońskiego biskupa pomocniczego Américo Aguiara, który w jednym z wywiadów stwierdził: „Nie będziemy młodzieży nawracać do Chrystusa i Kościoła katolickiego ani niczego podobnego. Liczy się wspólne bycie i poszanowanie różnorodności”. Słowa tym bardziej wymowne, że ich autor znalazł się w gronie nowo mianowanych przez papieża kardynałów. Przyparty do ściany stwierdził, że chodziło mu o uprawianie prozelityzmu, nie odniósł się jednak słowem do Jezusowego nakazu: „Idźcie i czyńcie uczniów ze wszystkich narodów... ucząc je wszystkiego, co wam przykazałem”.

Budowanie dialogu i braterstwa nie oznacza, że ten nakaz przestał obowiązywać choć polityczna poprawność próbuje nas do tego przekonać. Można to odczytać w słowach wspomnianego biskupa: „chodzi o to, byśmy wszyscy zrozumieli, że różnice są bogactwem, a świat będzie obiektywnie lepszy, jeśli będziemy w stanie zaszczepić tę pewność w sercach wszystkich młodych ludzi”. Na pułapką czającą się za tymi słowami wskazał bp Robert Barron przypominając, że za językiem tolerancji, akceptacji i nieosądzania w odniesieniu do religii kryje się głębokie przekonanie, że prawda religijna jest dla nas niedostępna i że ostatecznie nie ma znaczenia, w co się wierzy, o ile przestrzega się pewnych zasad etycznych: „Pod warunkiem, że ktoś jest przyzwoitą osobą, kogo obchodzi czy jest pobożnym chrześcijaninem, buddystą, żydem, muzułmaninem - czy też niewierzącym? A jeśli tak jest, to dlaczego nie mielibyśmy postrzegać różnorodności religii jako czegoś pozytywnego, jeszcze jednego wyrazu różnorodności, która tak uwodzi współczesną kulturę? A biorąc pod uwagę ten epistemologiczny indyferentyzm, czy jakakolwiek próba "nawrócenia" nie byłaby niczym więcej niż arogancką agresją?”.

Nie wystarczy być dobrym i miłym człowiekiem, św. Paweł przestrzegał: „Biada mi, gdybym nie ewangelizował”, a Paweł VI przypominał, że Kościół jest niczym innym jak misją szerzenia Ewangelii. Oni nie promowali różnorodności religijnej tylko pragnęli, by cały świat poznał Jezusa. O tym też mówił Jan Paweł II do młodzieży świata w czasie czuwania na Tor Vergata:

„Droga młodzieży! Czy trudno jest wierzyć w takim świecie? Tak! Jest trudno. Nie należy tego ukrywać. Jest to trudne, ale z pomocą łaski jest to możliwe. Tego wieczoru przekażę wam Ewangelię. Jest to dar, który papież zostawia wam tej niezapomnianej nocy. Słowo zawarte w Ewangelii jest słowem Jezusa. Jeśli będziecie słuchać go w milczeniu, w modlitwie, korzystając z mądrej rady waszych księży i wychowawców, pomocnej w zrozumieniu zastosowaniu tego słowa do waszego życia - wtedy spotkacie się z Chrystusem i pójdziecie za Nim, angażując dzień po dniu swoje życie dla Niego! W rzeczywistości, kiedy marzycie o szczęściu, szukacie właśnie Jezusa. To On na was czeka, gdy nic z tego, co znajdujecie, nie zadowala was. To On jest pięknem, które tak was pociąga. To On wzbudza w was pragnienie radykalności, które nie pozwala wam iść na kompromisy. To On pobudza was do zrzucania masek, które czynią życie fałszywym. To On budzi w sercach decyzje najbardziej autentyczne, które inne chcieliby przytłumić. To Jezus wzbudza w was pragnienie, byście uczynili ze swojego życia coś wielkiego. Budzi w was wolę pójścia za ideałem. Skłania do tego, byście nie dali się pochłonąć przeciętności. Wzbudza odwagę pokornego i wytrwałego zaangażowania, by ulepszać samych siebie i społeczeństwo, czyniąc je bardziej ludzkim i braterskim”.

Kiedy jakakolwiek katolicka instytucja, posługa lub działalność zapomina o swoim ewangelicznym celu, traci swoją duszę. Oby młodzi byli stróżami poranka, którzy nie dadzą się zwieść nauczycielom nienawiści i ideologom, którzy usiłują zastąpić nadzieję chrześcijańską, czymś co ostatecznie okazuje się prawdziwym piekłem, przed czym młodych przestrzegał Jan Paweł II:

„Dziś przybyliście tutaj, by potwierdzić, że w nowym stuleciu nie dacie się użyć jako narzędzia przemocy i zniszczenia; bronić będziecie pokoju, płacąc za to własnym życiem, jeśli będzie trzeba. Nie pogodzicie się ze światem, w którym inne istoty ludzkie umierają z głodu, pozostają analfabetami, nie mają pracy. Będziecie bronić życia na każdym etapie jego ziemskiego rozwoju. Będziecie się starali ze wszystkich sił czynić tę ziemię coraz bardziej nadającą się do zamieszkiwania dla wszystkich. Mówiąc "tak" Chrystusowi, mówicie "tak" wszystkim swoim najszlachetniejszym ideałom. Modlę się, aby On królował w waszych sercach oraz w ludzkości nowego wieku i tysiąclecia. Nie lękajcie się Jemu zawierzyć. On was poprowadzi, da wam siłę, byście szli za Nim każdego dnia i w każdej sytuacji”.

ŚDM to nie jest celebrowanie odmienności i sprawianie, żeby każdy czuł się komfortowo z tym, kim jest i jak żyje. To jest droga otwierająca serca młodych na Ewangelię. Gdy nie będzie prowadzić do Chrystusa straci swój sens. Nie bez przyczyny Franciszek zachęca do modlitwy o to, by „ŚDM w Lizbonie pomogły młodym wyruszyć w drogę, dając świadectwo Ewangelii własnym życiem”.