Ziarna nadziei

Luksusem jest dla wielu nadzieja. Chodzi o te małe nadzieje, które niczym poranne promyki słońca wyglądają zza pokrywy śnieżnej. Śnieg potrafi przykryć rzeczywistość w taki sposób, że niedostrzegalne stają się różnego rodzaju nierówności, leżące bezładnie przedmioty czy domagające się uporządkowania na wiosnę tereny. Taki to urok zimy. Natomiast nadzieja rodzi się i potęguje wraz z „przyrostem” dnia, wszak – jak głosi stare polskie porzekadło – na Nowy Rok przybywa dnia na barani skok. Dlatego dni będą coraz dłuższe, zaś noce będą trwać coraz krócej.

W kontekście Jubileuszu 2025 warto spojrzeć na jego logo. Przedstawia ono cztery postacie – symbol ludzkości z czterech różnych zakątków ziemi – które obejmują się wzajemnie. W ten sposób pragną ukazać solidarność i braterstwo jednoczące narody. Postać stojąca na samym przodzie przylega do krzyża. Jej postawa jest znakiem wiary, ale i nadziei, której nigdy nie można porzucić. Nadziei potrzebujemy zawsze, zwłaszcza w najbardziej trudnych momentach. Fale i siła, która je wywołuje, wskazują na to, iż pielgrzymka życia nie zawsze odbywa się po spokojnych wodach. Zarówno osobiste przeżycia, jak i różne wydarzenia na świecie, wzywają nas jeszcze mocniej do nadziei. Należy też zwrócić uwagę na dolną część krzyża, która swym kształtem przypomina kotwicę, stabilizującą łódź podczas wysokiej fali. Kotwica symbolizująca nadzieję dotyczy nazwy nadawanej w żargonie morskim dryfkotwie, używanej przez łodzie do wykonywania manewrów awaryjnych w celu ustabilizowania statku podczas sztormu. Obraz ten ukazuje, iż podróż pielgrzyma nie jest faktem indywidualnym, ale wspólnotowym, który coraz bardziej przybliża nas ku krzyżowi. Krzyż pochyla się ku ludzkości, zapewniając o swojej obecności i dając poczucie bezpieczeństwa płynącego z nadziei. Wreszcie kolorem zielonym wyraźnie widać motto jubileuszu 2025: Pielgrzymi Nadziei.

„Nie zapominajmy jednak, że nadzieja dla wierzących jest pewnością. Jest obecnością, falą Bożej miłości wychodzącą nam na spotkanie, która powinna wystąpić z brzegów” – zauważa abp Rino Fisichella. Nadzieja chrześcijańska - jak wskazuje papież Franciszek na rozpoczęcie Jubileuszu – „nie toleruje lenistwa osób prowadzących zasiedziały tryb życia i gnuśności tych, którzy usadowili się we własnych wygodach – a tak wielu z nas jest zagrożonych usadowieniem się w naszych wygodach – nadzieja nie uznaje fałszywej roztropności tych, którzy nie podejmują wyzwań w obawie przed kompromitacją i kalkulacją tych, co myślą tylko o sobie” (Homilia, 24.12.2024). Papież wskazuje również, gdzie mamy stawać się siewcami ziaren nadziei „tam, gdzie została utracona: gdzie życie jest poranione, w zdradzonych oczekiwaniach, w rozwianych marzeniach, w niepowodzeniach, które rozdzierają serce; w znużeniu tego, kto nie daje już rady, w gorzkiej samotności tego, kto czuje się pokonany, w cierpieniu, które drąży duszę; w długich i pustych dniach więźniów, w ciasnych i zimnych izbach ubogich, w miejscach sprofanowanych przez wojnę i przemoc” (tamże).