1. Samo moje pisanie o biciu się w piersi byłoby pustosłowiem, gdybym nie uważał tego za grzech, który mam wyznać na spowiedzi. I nie jest to w żadnym wypadku ujawnianie tajemnicy sakramentu. To jest dopiero wstęp do rachunku sumienia.

2. Jestem księdzem Archidiecezji Krakowskiej wyświęconym 7 września 1991 roku.

W Piśmie Świętym Nowego Testamentu jest napisane: "Wyznawajcie zatem sobie nawzajem grzechy, módlcie się jeden za drugiego, byście odzyskali zdrowie." (List św. Jakuba 5,16)

To, że powiem drugiej osobie o swoich grzechach, lepiej jeszcze będzie napisać: przyznam się do swioch grzechów, nie ma nic wspolnego z Sakramentem Pokuty i Pojednania. Chociaż należy uznać, że może to być element nawrócenia.

Gdy zaś idzie o Sakrament Pokuty i Pojednania, to Kodeks Prawa Kanonicznego zobowiązuje do bezwzględnego zachowania tajemnicy spowiedzi tylko spowiednika:
Kan. 983 - § 1. Tajemnica sakramentalna jest nienaruszalna; dlatego nie wolno spowiednikowi słowami lub w jakikolwiek inny sposób i dla jakiejkolwiek przyczyny w czymkolwiek zdradzić penitenta.

A, że tak zapytam, co widzisz w nich niezgodnego z nauką Kościoła, Pismem Świętym, logiką? Jak coś widzisz, to napisz! Wtedy wywołasz dyskusję, inaczej nie ma co dyskutować.

To do mnie?
Przecież właśnie napisałem, że JŚw. Franciszek nie ma pokory, bo wszystko zmienia...
Rozumiem więc, że to nie do mnie.

Oceniam zachowania Papieża, każdy ma prawo to robić. Papież, nawet święty, nie jest nieomylny. Nie podważam osobistej świętości Jana Pawła II, bo nie mam bladego pojęcia o jego relacjach z Bogiem. Mam za to pojęcie o jego zachowaniach publicznych, które (przynajmniej niektóre) nie były zgodne z tradycyjną Formą Papieską.
A imprimatur? Cóż, nie wyrażam w żaden sposób nauczania Kościoła. Nie spotkałem jeszcze bloga z imprimatur, więc traktuję to jako żart. To są moje prywatne opinie, rozważania, można z nimi dyskutować, ba, nawet czekam na dyskusję, uwagi, a zwłaszcza na konstruktywną krytykę.
Zapraszam więc do dyskusji!

Zapraszam też na mojego bloga:
http://milkblog.cba.pl

1) Chrystus nie zajmował jako Człowiek żadnego szczególnego stanowiska czy to politycznego, czy religijnego. Z punktu widzenia faryzeuszy i uczonych w Piśmie nie był więc jakimś autorytetem. Ich zgorszenie z powodu czynów Jezusa nie wynikało więc - jak moje - z powodu tego, że Chrystus łamał jakieś Konwencje, Konwenanse obowiązujące na danym stanowisku, że nie szanował jakiegoś Swojego Urzędu - bo nie miał żadnego Urzędu. Ich zgorszenie wynikało z łamania tych norm, które oni sami sobie ustalili. Przede wszystkim zaś ich nienawiść do Jezusa wynikała z tego, że celnie wytykał im On...nie, nie "nadmierne przestrzeganie Prawa", jak to się czasem myśli, lecz wybieranie sobie Przykazań, odrzucanie niektórych na rzecz własnych tradycji, zaniedbywanie pewnych Przykazań.
Aby można było porównać moje zgorszenie z powodu co niektórych zachowań Papieża Franciszka czy św. Jana Pawła II do zgorszenia faryzeuszy i uczonych w Piśmie z powodu niektórych zachowań Jezusa, to Jezus musiałby być Arcykapłanem. Wtedy może to porównanie byłoby zasadne.

2) Niemniej, o ile nie zgadzam się z faryzeuszami, to ich rozumiem i możliwe, że, tak jak piszesz, żyjąc wtedy również byłbym zgorszony zachowaniami Chrystusa, tym bardziej wiedząc, że jest On Bogiem. Ale czy to nie szokuje wszystkich? Krzyż jest trudną rzeczą do zrozumienia, trudną nawet do przyjęcia, myślę, że nie tylko dla mnie. To że Bóg dał się tak poniżyć... Tak, to trudne, cóż jednak pozostaje nam, marnym ludziom, jak to przyjąć? Skoro Bóg zechciał poniżyć się do tego stopnia, że stał się Człowiekiem, małym, nic nie wiedzącym i nie mogącym Dzieckiem, urodzonym z żłobie, że później, jak wspomniałeś, jadał z celnikami, grzesznikami, szedł do ludzi z marginesu, dawał się wyśmiewać, krytykować, a na końcu dał się zabić jak złoczyńca, skoro to wszystko zrobił dla nas - to cóż zostaje, jak to tylko przyjąć to z wdzięcznością? Przyjąć to - również jako jeszcze jeden przejaw nieskończonej Mocy i Potęgi Boga, który jest tak potężny, że potrafi dać się zabić...
Tak, to wszystko było poniżenie Boga - że stał się Człowiekiem i to z pozoru zwyczajnym - że nie zajmował żadnego Urzędu, nie nosił, jak napisałeś, wykwintnych szat, nie mieszkał w pałacach. To wszystko było elementem Jego niepojętego poniżenia się, ukrycia Swojej Mocy i Potęgi, "uniżył Samego Siebie, przyjąwszy postać Sługi". To poniżenie jednak było aktem jednorazowym i miało konkretny cel - zbawienie ludzkości, wszystkich ludzi, każdego z osobna.

3) Chrystus założył Kościół. Kościół ten przeżywał różne fazy swojego rozwoju. Na początku był kilkunastoosobową grupką, później rozwijał się, wciąż jednak pozostając "sektą" judaistyczną, wciąż pozostając w mniejszości, będąc prześladowanym ze wszystkich stron. Pierwsi chrześcijanie musieli się ukrywać w katakumbach i domach prywatnych, byli prześladowani. Później jednak nadeszła zmiana - chrześcijaństwo stało się religią tolerowaną, a później panującą w Cesarstwie Rzymskim. Wkrótce jednak Rzym Zachodni upadł, Europa pogrążyła się w chaosie, z którego jednak szybko wyszła, a chrześcijaństwo stało się twórcą nowej cywilizacji - Cywilizacji Łacińskiej. Niestety, doszło do rozłamu. Kościół pozostał jednak tą instytucją, która kierowała życiem średniowiecznym. Aby utrzymać ten status, walczył o inwestyturę z cesarzem, raz wygrywając, raz przegrywając poszczególne "bitwy". Przestał jednak być prześladowaną "sektą", a Papieże przestali kończyć życie w męczarniach. Kościół stał się twórcą Cywilizacji, a Papież stał się monarchą. Chrześcijaństwo rozprzestrzeniło się wśród rożnych ludów pogańskich, stało się religią mas i ludów i do tego nowego charakteru trzeba było przystosować organizację instytucjonalną Kościoła. Zmianie musiała ulec organizacja Mszy Świętej etc. Potem odkryto Amerykę, chrześcijaństwo przeszło na wszystkie kontynenty i mimo kolejnych rozłamów, to Kościół katolicki pozostał najsilniejszy spośród "kościołów chrześcijańskich".
Trzeba to zrozumieć - Papież nie jest już jakiś Rzymianinem, który razem w wiernymi chodzi po katakumbach, kryjąc się przed żołnierzami rzymskimi, a Kościół to są tajne "wspólnotki", które spotykają się po domach. Papież jest tym, który ustala doktrynę - doktrynę dla milionów ludzi, która może mieć wpływ na losy świata.

I trzeba zrozumieć jeszcze inną ważną rzecz. Kościół stworzył Cywilizację Łacińską. Dzisiaj tą Cywilizację trawią nowotwory - republikanizm, d***kratyzm, socjalizm, etatyzm, neosocjalizm (Nowa Lewica) itd. Jeżeli Kościół ma ratować to, co stworzył, musi najpierw dokonać Kontrrewolucji wewnątrz siebie. Tylko wtedy może stać się Okopami Świętej Trójcy. Nie wolno iść na ustępstwa z ideami, które chcą zniszczyć Kościół. Nie wolno iść na ustępstwa z ideami, które podważają Władzę, które chcą zlikwidować Władzę jako taką. Wręcz przeciwnie - im bardziej dookoła krzyczą o równości, o "naturalności", o "zdejmowaniu masek", tym bardziej Kościół i Papież powinien stawać się znakiem sprzeciwu, tym mocniej powinien protestować, tym bardziej zaznaczać swoją Władzę. To jest konieczne, aby oddzielić ziarno od plew. To jest konieczne, aby zobaczyć, kto naprawdę jest wierzący, kto pozostanie w Kościele, gdy Papież przestanie się przymilać, a stanie się znów dalekim, zimnym Monarchą i gdy - o czym już tu kiedyś pisałem - zasłoni swe oblicze złotą maską. I zobaczymy kto zostanie w Kościele! Bo jakość jest ważniejsza niż ilość.

Zapraszam:
http://milkblog.cba.pl

@czytający Biblię
Tego się trzymam, tyle że zakładam, że piszę do katolików, ponieważ jest to strona katolicka. Zakładam więc akceptację przez czytających dogmatów katolickich. Na tym buduję całą argumentację.
Dyskusja o roli Papieża z nie-katolikami też ma sens, ale przebiegać już będzie na innych płaszczyznach, wedle innych argumentów, gdyż dla nie-katolików Papież będzie kimś innym niż dla katolików. Ja tutaj dyskutuję o roli Papieża z punktu widzenia katolickiego.
Tak, być może piszę długo, ale to nie może być Twoim podstawowym zarzutem. Natomiast mam wrażenie, że nie odszedłem od meritum, nawiązanie do historii Kościoła było mi potrzebne do uzasadnienia pewnych tez, dziwne, jeśli tego nie zauważyłeś. Niestety, wiele rzeczy się łączy.
Natomiast to Ty odszedłeś od meritum, przedstawiając własną, niekatolicką wizję historii Kościoła i słowem nic nie pisząc o roli i zachowaniach Papieża. Powtarzam: to jest wewnątrzkatolicka dyskusja. Jeżeli nie jesteś katolikiem, to Papież będzie dla Ciebie kimś zupełnie innym niż dla katolików, Kościół będzie czymś innym, czego dowód dałeś zresztą w tym komentarzu. I wtedy ta dyskusja może Ci się wydać niezrozumiała. Ale chyba wchodząc na stronę "tygodnika katolickiego" spodziewałeś się, że znajdziesz tam głównie katolików.

Zapraszam:
http://milkblog.cba.pl

@czytający Biblię
Oczywiście, że każdy może tu wejść i skomentować, a na krytyczne komentarze to ja czekam ze zniecierpliwieniem, głównie takich się spodziewam, i tu, i na blogu, i wszędzie gdzie piszę. Niemniej, jest logiczne, że inaczej dyskutuje się o Papieżu z kimś, dla kogo jest on Namiestnikiem Chrystusa, nieomylnym w sprawach wiary i moralności, a inaczej z kimś, kto tej nieomylności nie uznaje, dla kogo Papież jest zwykłym, powiedzmy, przywódcą religijnym czy wyznaniowym. Inaczej się dyskutuje, o innych aspektach, innych używa się argumentów i żeby dojść do uzasadnienia takiego, jakie ja tu przedstawiam, trzeba by wyjść od przekonania do katolicyzmu, a może nawet do chrześcijaństwa, jeżeli dyskutowałoby się z nie-chrześcijaninem. A to, jak zauważyłeś, znacznie odbiegałoby od meritum dyskusji. Trzeba więc przyjąć, że rozmówcy uznają coś, co ja też uznaję, że mamy jakieś wspólne podstawy, założenia i wtedy możemy dyskutować, co z tych założeń wynika. Myślę, że na tym portalu mogę przyjąć, że większość czytających i komentujących to katolicy. Nonsensem byłoby, gdybym zaczął komentarz nagle od uzasadniania, czemu Kościół został czy nie został założony przez Jezusa. Zakładam, że większość tu uznaje, że to Chrystus założył Kościół, że Papież jest Namiestnikiem Chrystusa, że jest nieomylny w sprawach wiary i moralności, zakładam, że większość tu uznaje dogmaty katolickie. Dlatego pozwoliłem sobie na argument z historii Kościoła, na przypomnienie historii Kościoła, poczynając od założenia go przez Chrystusa, ponieważ większość tu uznaje, że Chrystus go założył. Poza tym zauważasz chyba że jest to jedno zdanie, kompletnie nieważne w obliczu całej interpretacji, zdanie wstępne. Jeżeli podstawisz tam sobie "św. Paweł założył Kościół" i nie zmienisz dalszych zdań, wyjdzie Ci prawie to samo, bo chodzi tam głównie o to, że Kościół się rozwijał i zmieniał na przestrzeni lat, zmieniała się jego wielkość i znaczenie w świecie.

Temu "komuś", o którym piszesz, już odpowiedziałem, więc nie będę się powtarzał. Dodam tylko, że Jezus miał prawo zmienić zwyczaje żydowskie, miał prawo uczynić wszystkie pokarmy czystymi itd., ponieważ był Bogiem, był zapowiedzianym Mesjaszem, żaden zaś Papież Bogiem nie jest. Niezmienność nie prowadzi do obumarcia, a już na pewno nie niezmienność dogmatów czy doktryny. Owszem, doktryna jest zmienna w tym sensie, że dochodzą do niej nowe dogmaty, tak było od zawsze. Nie słyszałem natomiast, żeby kiedykolwiek unieważniono jakiś dogmat. Zresztą ja nie krytykuję Papieża za zmiany doktryny czy dogmatów, do tego ma on pełne prawo, dogmaty są od tego, żeby w nie wierzyć, a nie oceniać. Ja krytykuję Papieża Franciszka za jego zachowania, za to, że nie szanuje swojego Urzędu, że nie ma poczucia Powagi i Majestatu swojego Urzędu, że łamie Protokół, Konwenanse, że nie ma poczucia niestosowności, że nie powstrzymuje swoich uczuć i emocji na rzecz tradycyjnego wzorca zachowań Papieża, pewnej "Formy papieskiej", jakby to nazwał Gombrowicz.

Zapraszam:
http://milkblog.cba.pl

@racjonalny
Faktycznie, nie piszę najkrócej i możliwe, że to samo dałoby się przekazać w dużo mniejszej ilości słów. Jednak takie uwagi dotyczą kwestii drugorzędnych, trudno z nimi dyskutować i nie odnoszą się do meritum. Trochę przypominają czepianie się literówek, błędów ortograficznych czy interpunkcyjnych. Owszem, można się do tego odnosić, można wytykać komuś takie błędy, zwłaszcza jeśli są rażące, jednak nie można z tego czynić głównego zarzutu, nie odnosząc się do meritum. To znaczy - można, ale nie powinno się, bo to wygląda trochę jak poddanie się - czepianie się kwestii drugorzędnych z braku argumentów co do meritum.

Zapraszam:
http://milkblog.cba.pl

@Bronak Kamarołski
To już świadczy tylko o Tobie. Że nie chce Ci się czytać, nie masz czasu, siły - to mogę zrozumieć. Ale ocenianie komentarza bez czytania tylko po jego długości jest po prostu poniżej krytyki. Jest przedkładaniem ilości nad jakość, nad treść.
Rozumiem, że jakbym na temat roli Papieża w Kościele, tego jak powinien się zachowywać, o modelach papiestwa etc. napisał książkę parusetstronicową z góry byś ją ocenił negatywnie? Rozumiem więc, że nie czytasz żadnych opinii, które nie są maksymalnie jednostronicowym artykułem, bo każda dłuższa wypowiedź na dany temat jest niby świadectwem tego, że jej autor nie umie zwięźle wyrażać myśli, tak?

Zapraszam wszystkich:
http://milkblog.cba.pl

@Bronak Kamarołski
Nie wiedziałem, że moje komentarze mają być atrakcyjne i służyć rozrywce. "Bez pazura"? Widać, że nie czytasz całości. Co rozumiesz przez "pazur"? Mam sypać soczystymi wyzwiskami, pisać w stylu natchnienia wieszczego, czy co jeszcze? "Nudne jak flaki z olejem"? Rozumiem, jak się coś wyprowadza logicznie, szeroko argumentuje, podaje wiele argumentów z różnych płaszczyzn, wnioskuje, udowadnia - to może być nudne, zwłaszcza dla kogoś, kto nie szuka logiki, tylko "pazura". Rozumiem, że mój komentarz ma być jak typowy film amerykański - dużo emocji, pościgi, wybuchy, efekciarstwo? A logika to na drugim planie?
Co więcej - pierwsze zdanie już ma uderzać, ma być z "pazurem". No i zapewne najlepiej żeby było krótkie, pojedyncze, ale treściwe. Żadne tam jakieś zdania wielokrotnie złożone, to zbyt męczące, aby je czytać. Ma być tylko dużo emocji, dużo "pazurów" no i jak w Sparcie - krótko, zwięźle i na temat. Lakonicznie.
Tak, lakonicznie można wyrazić swoją opinię. Ale ja chcę nie tylko ją wyrazić, ale jeszcze uargumentować i to na wiele różnych sposobów, bo do każdego może dotrzeć inny argument, każdego może przekonać co innego.

Zapraszam:
http://milkblog.cba.pl

Ja zabijam dyskusję??!!! Czyż nie odniosłem się do meritum artykułu, do roli Papieża, czyż nie zrobiłem tego w sposób wyrazisty, zajmując radykalne stanowisko, z którym zapewne większość się tu nie zgadza, a więc - prowokujące do dyskusji??! Czyż nie odpowiadam na wszystkie komentarze pod moimi komentarzami??! Jaki jest zarzut - że piszę za długo, rozwlekle?! Jeżeli to zabija dyskusję, to faktycznie zabiłem ją, nie wiedziałem, że mam do czynienia z ludźmi, którym nie chce się czytać.
Do właściwego meritum odniósł się tylko "Verbum", niestety nie podjął dyskysji. "Czytający Biblię" też napisał komentarz z treścią, merytoryczny, później nawet odniósł się do meritum, ale dyskusja się skończyła. Dlaczego? Naprawdę mam do czynienia ze Spartanami?
Dyskusja związana z ks. Kaczorem raczej nie dotyczyła meritum, tylko "publicznego rachunku sumienia" i tego, że ktoś nie do końca wiedział, co to jest tajemnica spowiedzi. Co to ma wspólnego z meritum, czyli zachowaniami Papieża to nie wiem.

Z Twojego wcześniejszego komentarza wnioskowałem, że raczej generalnie się ze mną zgadzasz, nie spodziewałem się więc ataku akurat z Twojej strony. Dziwne...zupełnie nie rozumiem o co Ci chodzi z tym niszczeniem dyskusji. Mógłbyś to jakoś dokładniej wyjaśnić?

Zapraszam:
http://milkblog.cba.pl

@Ryszard D.
Ja po prostu tylko odpowiadam na wszystkie komentarze dotyczące moich komentarzy, nie moja wina, że mało kto chce mi odpowiadać.