A ja chyba rozumiem Papieża :) Ci którzy obserwowali mnie na fb wiedzą że często smutałam i w realu i także w sieci. Ale jednak coś się zmieniło i różne trudności widzę też nieco inaczej - no i może dlatego też rozumiem nieco Papieża ... to po prostu kwestia przestawienia sposobu swojego myślenia - jeśli wierzę i Bóg jest w centrum mojego życia to ŻADNE trudności, ŻADNE smutki nie mogą być ponad to co mam w Bogu. To nie znaczy, że trudności znikają, to nie znaczy że trzeba mieć zaraz plastikowy uśmiech na twarzy. Ale jak jest mi czasem dane słyszeć: to co nas spotyka to zadania, które są przed nami stawiane. I ta radość, o której tyle mówi Papież nie może być sztuczna, nie może wynikać z umniejszania problemów, ale jest owocem tego KOMU zaufaliśmy i świadectwem naszej pewności, że idąc w oblicza różnych codziennych sytuacji - nie jesteśmy sami !!!

Radosc plynaca z wiary i smutek kiedy sie widzi tych,ktorzy odchodza od wiary.Radosc i smutek, ktore nie maaja nic wspolnego z depresja czy tanim optymizmem. Papiez nie nawoluje do taniego optymizmu ale do autentycznego przezywania wiary. W autenytycznym przezywaniu wiary jest perspektywa wiecznosci, spotkania z Dobrym Ojcem, radosc zycia duchowego w ktorym,Ten, ktry daje radosc jest Duch Swiety, bo to jest Duch Pocieszyciel.
Smutek o ktorym mowi blogoslawienstwo nie jest zaprzeczeniem radosci jest zproszeniem do radosci, ja chcialbym w twoim zyciu widziec radosc, chcialbym widziec twoje szczescie, nie tylko chcialbym widziec ale chcialbym abys byl czlowiekiem, ktory nie cierpi niesprawiedliwosci, ktory cieszy sie prawda. Ten smutek nie odbiera radosci i nie jest tez czyms co mi odbiera radosc, bo przeciez zawsze jest nadzieja na lepszy dzien, na lepsze zycie bo przeciez to co jest doczesne jest doczesne i doczesne smutki nie moga przeslonic szczescia wiecznej radosci tak osobiscie odczytuje przeslanie papieza Franciszka dajac Bogu dzieki za papieza, ktory widzi slonce nawet wtedy kiedy sa ciemne chmury.Te ciemne chmury nie sa w stanie przeslonic Slonca. Zlo tego swiata nie przesloni slonca Bozego milosierdzia.

Dzięki za podzielenie się. Wolę jednak optykę Franciszka. Podobnie, jak humor sytuacyjny odnajduję w słowach Franciszka "troskę sytuacyjną" - na okoliczność Niedzieli Gaudete, katecheza ta nie potępia, ale ma odciągnąc naszą uwagę od doczesnych smutków.

Z drugiej strony - sam Chrystus przeżywający w wielkim smutku zbliżającą się mękę mówi: ..."Szymonie, śpisz? Nie mogłeś czuwać przez jedną godzinę?"... Ten smutek to wzruszający dowód człowieczeństwa Jezusa z Nazaretu.

Myślę, że nie zrozumiał Pan papieża. Nie chodziło mu o to, żeby na siłę starać się być wesołkowatym przy każdej okazji.

Chodzi raczej o "świadomość, że jesteśmy przyjęci i umiłowani przez Boga – stwierdził papież. - Bóg jest tym, który przychodzi, aby nas zbawić i spieszy z pomocą zwłaszcza tym, którzy pogubili się w swym sercu". Papież przyznaje, że czasem, zwłaszcza w trudnych chwilach doświadczamy smutku i bólu, ale wtedy radość "pozostaje przynajmniej jako promyk światła rodzący się z osobistej pewności, że jest się nieskończenie kochanym, ponad wszystko".

Poza tym, św. Teresa z Lisieux mówiła, że: "to prawda, że można ciężko upaść, można popełniać niewierności, ale miłość, która potrafi wszystko obrócić na swoją korzyść, w mgnieniu oka zniweczy wszystko, co może nie podobać się Jezusowi, pozostawiając na dnie serca jedynie pokorę i głęboki spokój".

O tej umiejętności obracania każdego doświadczenia na swoją korzyść mówiło już wielu świętych, bo cierpienia i pokusy są okazją do większego oczyszczania swojej duszy, a ich odpieranie jest na chwałę Boga. Za to z upadków można wyciągnąć większą świadomość własnej słabości i lepiej unikać okazji do grzechu.

Myślę, że tak też należy rozumieć słowa Biblii: "Radujcie się zawsze w Panu; jeszcze raz powtarzam: radujcie się!" (4 Flp 3-4). Nie jako pustą emocję, tylko jako odpowiednio ukształtowaną świadomość, która nie znika nawet wtedy gdy czuję cierpienie czy smutek.

O radości w ujęciu biblijnym opowiedział o.Gużyński w kazaniu na III niedzielę adwentu 2012r. na portalu boskatv.pl
Pomogło mi to zrozumieć, że radość pochodząca od Boga to nie stan emocji, ale pokój serca. Nawet, kiedy zalewasz się łzami z powodu cierpienia fizycznego lub psychicznego to możesz radować się w Panu i dziękować Mu za znalezienie się w każdym położeniu życiowym, do czego zachęca nas św. Paweł.
Ci szczęśliwcy, którzy doświadczyli miłości Boga do człowieka wiedzą, że jest to miłość namiętna, pełna zachwytu nad swoim stworzeniem, pokorna, wyczekująca i dająca możliwość wyboru pokochania Boga w pełnej wolność. Cała gama emocji, ale takich wyższego rzędu. Człowiek jest zasmucony i zmieszany tym, że Bóg pokornie pyta "czy miłujesz mnie?" jakby tego nie wiedział i jakby nie miał do tej pory na to dowodów. On czeka na nasze zapewnienie, że Go kochamy, żebrze naszej miłości i szuka u nas pocieszenia.

Myśląc tak jak autor, to wychodzi na to, że
- Zbawienie świata, to bardzo smutna sprawa.
Nic tylko płakać, płakać i smucić się.
Jezusa Zmartwychwstałego przedstawiać zapłakanego i smutnego.

- Czy wiara Bogu, to smutna rzecz ?

Ja się ciesze, że Jezus Chrystus wziął na siebie moje grzechy, umarł za mnie i Zmartwychwstał.

- Jezus żyje !!!

W każdej Eucharystii, Jezus Chrystus przychodzi na ołtarz, karmi nas swoim Ciałem, poi swoją Krwią.
Mój Pan przychodzi do mnie grzesznika, wyciąga do mnie rękę.

- Czy to może być smutne ?

Widać z niektórymi, to tak jak z tą tancerką, nawet rąbek przeszkadza.

Ks. Blachnicki twierdził, że " zbawienie nie polega na zmianie zewnętrznej sytuacji, ale na spotkaniu z Bogiem żywym".
Ta obecność urzeczywistnia się w sakramentach, jest jak obłok prowadzący Lud Wybrany przez pustynię. Bóg jest blisko, ale za zasłoną. Katolicy są smutni, bo nikt im nie przybliża istoty sakramentów,a jedynie katechizmowe regułki.