Świadkowie Tajemnicy Eucharystii

Świadectw "zaufania Miłości", czyli pozostawionych nam przez s. Annę Katarzynę rozważań, spisanych przez Klemensa Brentano, nie można czytać jak relacji "gazetowych". Kto szukałby tylko "nowinek" czy dreszczu emocji, goniąc za sensacją - zawiedzie się. Istotą nie są tu bowiem szczegóły życia Chrystusa i Jego Matki (nawet te, które zdają się ubogacać relacje Ewangelistów), ale miłość Zbawiciela ku wszystkim ludziom. Kontemplacyjne, więc momentami trudne do wysłowienia widzenie życia Pana Jezusa przez augustiankę z Dülmen opiera się na Słowie Bożym i jest przede wszystkim wizją biblijną. Wprost szokuje, jak ta niewiasta - prosta przecież i niewykształcona - potrafiła w swych opowiadaniach dotyczących dziejów zbawienia zawrzeć oryginalną syntezę Starego i Nowego Testamentu, jak w mistyczny sposób dane jej było poznać treść obu Testamentów i przełożyć ją na język życiowego konkretu. Sekret tego tkwi zapewne w jej otwarciu na Słowo Boże i w szczerej tęsknocie za Prawdą. Jakkolwiek bibliści i historycy wykazali wiele niezgodności z topografią czy historią biblijną, jednak analiza teologiczna (m.in. G. Wiggermanna) nie wykazała błędów doktrynalnych, zaś przesłanie dotyczące troski Boga o człowieka pozostaje czytelne. Tu należy zwrócić uwagę na konieczność dokonania nowego polskiego przekładu i krytycznego opracowania tekstu. Fragmentaryczną próbą tego była np. "Pasja opowiedziana przez Annę Katarzynę Emmerich" (wyd. 2004). Rozważanie życia i męki Jezusa Chrystusa - czy to w oparciu o Pismo Święte, czy z pomocą mistycznych doświadczeń Anny Katarzyny - zawsze należy traktować jako kontakt z misterium, tajemnicą, bynajmniej niezastrzeżoną dla wybranych. Tajemnice wiary są dostępne dla wszystkich, ale stopień ich pojmowania zależy od pragnienia wniknięcia w nie, od otwartości serca i współpracy z łaską Bożą. Jeśli coś pozostaje nieznane, niepojęte do końca - jest to jedynie skutek ograniczoności naszych ludzkich zdolności poznania i niedoskonałego umiłowania Prawdy. W wierze często najważniejsze jest, "że" coś zaistniało, nie zaś to - "jak?". Stąd w rozważaniach-wizjach błogosławionej - jak sama podkreślała - istotą nie jest ilustracja i wielość szczegółów - "książka z obrazkami", ale miłość Boga ku człowiekowi, Jego niewypowiedziane miłosierdzie i odpowiedź człowieka na owo "ukochanie do końca". Wszystko inne ma być tylko pomocą w swoistej przygodzie życia i wiary. ks. Krzysztof Stola

Siostra Maria Ludwika de Angelis (1880-1962) ze Zgromadzenia Córek Matki Bożej Miłosierdzia z Sawony

Urodziła się 24 października w miejscowości San Gregorio k. Akwili, położonym we włoskim regionie Abruzji, jako pierwsza z ośmiorga dzieci w rodzinie. Na chrzcie świętym otrzymała imię Antonina. Od najmłodszych lat wzrastała w kontakcie z naturą pośród okolicznych pól. W połączeniu z wyniesioną z domu rodzinnego głęboką wiarą, między innymi ta okoliczność ukształtowała ją jako osobę wrażliwą i prawą. Była pełna temperamentu, a zarazem pokornie powściągliwa. Już w młodym wieku myślała o wstąpieniu do założonego w 1837 roku przez s. Marię Rossello w Savonie Zgromadzenia Córek Matki Bożej Miłosierdzia. Wstąpiła w ich szeregi 14 listopada 1904 roku, przyjmując imię zakonne Maria Ludwika. Dokładnie 3 lata później udała się do Argentyny, gdzie przypłynęła 4 grudnia. Podjęła pracę w szpitalu dziecięcym w Buenos Aires. Pełniła swoją służbę z pokorą i pełnym oddaniem, najpierw jako kucharka, potem przełożona całej wspólnoty szpitalnej. Tę ostatnią - zarówno chorych, jak i personel - traktowała jak własną rodzinę. Najważniejsze w jej służbie było dobro dzieci.