Komunistyczne piekło Korei Północnej

Ci, którzy nie okazywali swojego żalu wystarczająco wylewnie, są obecnie skazywani na pół roku pobytu w obozie pracy, gdzie będą poniżani, bici i głodzeni. Nowy przywódca narodu, Kim Dzong Un, musi pokazać, że potrafi rządzić równie twardą i bezwzględną ręką jak jego ojciec i dziad. Dynastia Kimów, władająca Koreą Północną nieprzerwanie od 1948 r., nie może sobie pozwolić na jakiekolwiek przejawy niesubordynacji.

Gdy byłem w Korei Południowej, gdzie miałem okazję spotkać się z północnokoreańskimi uchodźcami, wybraliśmy się wspólnie na wycieczkę do strefy zdemilitaryzowanej, która od czasu zakończenia wojny koreańskiej w 1953 r. oddziela obydwie Koree, pozostające wciąż formalnie w stanie wojny. Jest to najpilniej strzeżona granica na świecie. Nie ma przejść granicznych. Poza nielicznymi wyjątkami, służącymi głównie celom propagandowym, nikt nigdy jej nie przekroczył. Z niektórych miejsc można dostrzec malownicze wzgórza po stronie północnokoreańskiej. Są niemal na wyciągnięcie ręki, tyle że przed nimi rozciąga się czterokilometrowy pas ziemi, poprzecinanej ogrodzeniami z drutu kolczastego, polami minowymi i innymi umocnieniami. Panuje tu zaskakujący spokój.

Nagle jeden z naszych północnokoreańskich przyjaciół rzewnie się rozpłakał. Wiele lat wcześniej uciekł z Korei Północnej do Chin. Został aresztowany i spędził kilka lat w chińskim więzieniu. W końcu udało mu się przedostać do Korei Południowej. Stracił jednak wszelki kontakt z bliskimi i nie ma pojęcia, czy jeszcze żyją. Niewykluczone, że dogorywają w jednym z wielu potężnych obozów koncentracyjnych, gdzie wszyscy podejrzani o brak pełnej lojalności wobec reżimu są zsyłani całymi rodzinami – często na zawsze.

Płakał długo… Takie łzy są zabronione w Korei Północnej. Za nie skazuje się na śmierć!

Maurizio Giuliano, dziennikarz i brytyjsko-włoski ekspert do spraw polityki, napisał: „Odwiedziłem wszystkie byłe i obecne państwa autorytarne na tej planecie i wydawało mi się, że naprawdę widziałem już wszystko. Byłem  świadkiem różnych form kontroli i nadużyć na Kubie pod rządami Castro i w Albanii za Hoxha, w komunistycznych Chinach i Wietnamie. Żadnej z tych wizyt nie można porównać do tego, co zobaczyłem w Korei Północnej, gdzie oznaki represji i izolacji są tak wyraźne, że bezustannie wywoływały u mnie dreszcze”.[1]

Mieszkańcy Korei Północnej są pozbawieni wszelkiego dostępu do niezależnych lub zagranicznych źródeł informacji. Odbiorniki radiowe i telewizyjne są fabrycznie nastawione na odbiór wyłącznie propagandowych stacji państwowych. Kontrolowany jest każdy aspekt życia, donosicielstwo jest powszechnym obowiązkiem, a na podróż po kraju należy uzyskać specjalne zezwolenie.

Cały system polityczny i gospodarczy Korei Północnej, włącznie z życiem codziennym, jest podporządkowany ideologii Dżucze, która łączy w sobie elementy marksizmu,  konfucjanizmu i chrześcijaństwa, i miała doprowadzić kraj do rozkwitu. W praktyce posiada ona wszelkie znamiona religii. Jej centrum stanowi stalinowski kult jednostki. Założyciel Korei Północnej i „Ojciec Narodu”, Kim Ir Sen, został po swojej śmierci uznany za Wiecznego Prezydenta Korei Północnej i wciąż pozostaje oficjalnie głową państwa, a obywatelom wpaja się przekonanie, że nadal czuwa nad nimi. Wszystko, co posiadają – mieszkanie, pożywienie, ubrania – zawdzięczają wyłącznie jemu. Podobną czcią obdarza się zmarłego niedawno jego syna, Kim Dzong Ila, a także rządzącego obecnie krajem jego wnuka, Kim Dzong Una. Obywatele są zobowiązani pod karą śmierci do okazywania im bezwzględnego posłuszeństwa i szerzenia ich rewolucyjnych idei. Co tydzień wszyscy obowiązkowo uczestniczą w spotkaniach propagandowych, w czasie których śpiewają pieśni pochwalne ku czci swoich wielkich wodzów. Stworzono też liczne miejsca kultu, w tym trzydziestometrowy wykonany z brązu pomnik Kim Ir Sena, a portrety „Wodzów Narodu” muszą wisieć w każdym domu.