Namaszczać może tylko ksiądz

Pomijając inne elementy, interesuje nas teraz wyłącznie aspekt doktrynalny dotyczący szafarza sakramentu, do którego odnosi się Nota Kongregacji. Słowa greckie z Listu św. Jakuba (tu w oryginale komentarza widnieje tekst po grecku – przyp. Red.)) (5,14), które Wulgata tłumaczy „presbyteros Ecclesiae”, zgodnie z tradycją nie mogą odnosić się do osób starszych wiekiem we wspólnocie, lecz do tej szczególnej grupy wiernych, których, przez nałożenie rąk, Duch Święty przeznaczył do prowadzenia Kościoła Bożego. Pierwszym dokumentem Urzędu Nauczycielskiego Kościoła, który mówi w sposób jednoznaczny o namaszczeniu chorych jest list Papieża Innocentego l do Decencjusza, biskupa Gubbio (19 marca 416). Papież, komentując słowa Listu św. Jakuba, w reakcji na interpretację, według której tylko prezbiterzy mogliby być szafarzami sakramentu z wyłączeniem Biskupów, odrzuca to ograniczenie, stwierdzając, że szafarzami sakramentu są prezbiterzy a także Biskup (por. DS 216). List Papieża Innocentego I, jak również i inne dokumenty z pierwszego tysiąclecia (Cezary z Arles, Będą Czcigodny), nie dostarczają żadnego świadectwa potwierdzającego jakąkolwiek możliwość wprowadzenia szafarzy nie kapłanów w celu udzielania sakramentu namaszczenia chorych. W nauczaniu Kościoła i w prawodawstwie aż do Soboru Trydenckiego znajdują się następujące dokumenty: Gracjan w swoim Dekrecie (około roku 1140) cytuje prawie dosłownie rozporządzenia wyżej wspomnianego listu Innoncentego I (część l, 95, kan. 3). Później, w Dekretałach Grzegorza IX, zostaje umieszczony Dekretał Aleksandra III (1159-1164), który odpowiada w sposób twierdzący na pytanie czy kapłan może sprawować sakrament namaszczenia chorych będąc tylko sam, bez obecności innego duchownego lub osoby świeckiej (X. 5, 40,14). Sobór Florencki zaś w Bulli Exsultate Deo (22 listopada 1439) potwierdza jako prawdę ogólnie przyjętą, że „szafarzem tego sakramentu jest kapłan” (DS 1325). Sobór Trydencki w swoim nauczaniu zajął zdecydowane stanowisko w odniesieniu do błędnych teorii Reformatorów, według których namaszczenie chorych nie jest sakramentem lecz wymysłem ludzkim, a „presbyteros”, o których mówi się w Liście św. Jakuba, nie są kapłanami wyświęconymi ale starszymi wspólnoty. Sobór Trydencki szeroko przedstawia doktrynę katolicką na ten temat (Sesja XIV, rozdz. 3: DS 1697-1700) i nakłada ekskomunikę na tych, którzy twierdzą, że namaszczenie chorych nie jest jednym z siedmiu sakramentów (tamże, kan. 1: DS 1716) i że szafarzem tego sakramentu nie jest tylko kapłan (tamże, kan. 4: DS 1719).