Namaszczać może tylko ksiądz

W nocie podpisanej przez kard. Józefa Ratzingera czytamy: Kodeks Prawa Kanonicznego w kan. 1003 § 1 (por. także kan. 739 § 1 Kodeksu Kanonów Kościołów Wschodnich) przywołuje dokładnie nauczanie Soboru Trydenckiego (Sesja XIV, kan. 4: DS 1719; por. także Katechizm Kościoła Katolickiego, 1516), według którego tylko kapłani (Biskupi i prezbiterzy) są szafarzami sakramentu Namaszczenia Chorych. Doktryna ta jest definitive tenenda. Ani diakon ani wierni świeccy nie mogą być szafarzami tego sakramentu i jakiekolwiek działanie w tym kierunku stanowi symulację sakramentu. Do noty dołaczono komentarz, w którym można przeczytać: W ostatnich dziesięcioleciach pojawiły się tendencje teologiczne podważające doktrynę Kościoła, według której szafarzem sakramentu namaszczenia chorych jest „każdy kapłan i tylko kapłan (est omnis et solus sacerdos)”. Najczęściej temat ten jest rozpatrywany z punktu widzenia pastoralnego, zwracając szczególną uwagę na te regiony, w których brak kapłanów powoduje trudności w udzielaniu tego sakramentu w nagłych przypadkach. Uważa się, że tego rodzaju problem mógłby zostać rozwiązany, gdyby diakoni stali czy też wierni świeccy odpowiednio przygotowani, mogli być ustanowieni szafarzami tego sakramentu. Niniejsza Nota Kongregacji Nauki Wiary zamierza zwrócić uwagę na te tendencje, przestrzegając przed niebezpieczeństwem wypływającym z prób wprowadzania ich w życie, bowiem są one szkodliwe dla wiary i dla duchowego dobra chorych, którym pragnęłoby się pomóc. Teologia katolicka w odniesieniu do sakramentu namaszczenia chorych opiera się na biblijnym fundamencie wziętym z Listu św. Jakuba (5,14-15). Autor Listu, po podaniu różnych rad odnoszących się do życia chrześcijańskiego, określa również normę dla chorych: „Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone". W tekście tym Kościół, pod działaniem Ducha Świętego, wskazał, na przestrzeni wieków, podstawowe elementy sakramentu namaszczenia chorych, które w sposób systematyczny przedstawił Sobór Trydencki (Sesja XIV, rodź. 1-3, kan. 1-4: DS 1695-1700. 1716-1719): a) podmiot: wierny dotknięty ciężką chorobą; b) szafarz: „omnis et solus sacerdos”; c) materia: namaszczenie poświęconym olejem; d) forma: modlitwa szafarza; e) skutki: zbawcza łaska, odpuszczenie grzechów, otucha dla chorego.