O. M. A. Krąpiec OP: Od prawdy nie ma ucieczki

Witajcie! Mogę sie tylko podpisac pod stwierdzeniem Ks. Prof. A. Krąpca: Nie o taką Polskę nam chodziło, nie o to walczono, nie o takiej Polsce marzył nasz Umiłowany Ojciec Swiety Jan Paweł II. Co pozostało z haseł, sloganów i nadziei jaką ludzie mieli? Co pozostało - oprócz tablicy- z pozozumień gdańskich? I tak by mozna wyliczac. Oszukano Polskę i Polaków, ale nie Pana Boga. Zdradzono, sprzedano i sprzedaje sie jeszcze wciaz co tylko sie da. Pustymi sloganami nie stworzy sie miejsc pracy i nie nakarmi glodnych ludzi, nie nakarmi dzieci, ktore w koszach na śmieci wygrzebują resztki, które wyrzucają ich koledzy i kolezanki z bogatszych rodzin.Pod hasłem tolerancji, wolności i demokracji narzuca sie co tylko się da z dewiacji, wyuzdania i pozornej wolnosci, ktora jest nowym przefarbowanym zniewoleniem. Wysmiewa sie wszystko co prawdziwie polskie, szlachetne, normalne, co naprawdę Polske stanowi. Media w obcych rekach sieja zamet starajac sie pokazac, ze to co nie polskie to najlepsze, bo co nasze trzeba sie wstydzic i wysmiac. Nie na to Polacy przelewali krew, by teraz to wszystko dalej marnowac. Pora sie przebudzic, wrocic do Boga i Jego przykazań, pora wrócić do wartości Bożych, bo jak widać wszystko idzie ku przepasci i ku zniszczeniu, a tylko z Bogiem i Maryją ocalenie! Módlmy się i pracujmy,szerząc dobro, gdzie tylko się da. Idźmy do wyborów i wybierzmy prawdziwych Polaków, a nie lisy przefarbowane i tych, co tylko potrafia gładko mówić, a ich mowa pełna pustych słów, bo ich życie i fakty przeczą temu co tak "pięknie" głoszą.Wróćmy do prawdziwej Solidarnosci, zrealizujmy testament jaki zostawił nam Sługa Bozy, dla większości juz Swięty, Jan Paweł II, a wtedy uratujemy i siebie i innych. Sursum Corda! elmawi

* * * Szanowna Redakcjo! Zachęcony zdecydowałem się w myśl prastarej zasady „dwa w jednym”, wypowiedzieć się od razu w dwóch tematach: wypowiedzi dominikanów o. Lisaka i o. Krąpca. Obie wypowiedzi przedstawicieli szacownego zakonu kaznodziejskiego dotyczą naszej rzeczywistości. Obie – jak dla mnie – zawierają pewne braki w syntetycznym opisie tej rzeczywistości. Te braki wynikają zapewne z wyjątkowo słabej kondycji współczesnej historiografii polskiej, której najwybitniejszy przedstawiciel „poszedł na służbę” do parlamentu europejskiego, pozostali zaś do pracy się nie palą (wolą zapewne grzebanie w archiwach IPN). Ale także w niedostatkach filozoficznego i teologicznego opisu współczesnej rzeczywistości. A przecież nie zawsze tak bywało. Przywołam tu bliską sercu, pisaną na bieżąco historię XX-to lecia międzywojennego Kutrzeby, która przecież nawet po latach ukazuje trzeźwy osąd rzeczywistości i umiejętność oddzielenia ziarna od plew, osoby aktywnie i głęboko zaangażowanej w rzeczywistość, a jednak umiejącej zdobyć się na trzeźwy dystans do niej. Nam tymczasem współczesna historia Polski jawi się niczym deus ex machina pociągana za sznurki przez niewidzialnych demiurgów. Tymczasem, to jest naprawdę prostsze. Weźmy choćby źródła naszej dzisiejszej rzeczywistości. Nie wiem, co stało u progu kolejnych polskich przewrotów (1956, 1970, 1976, 1980), działania tajnej policji, czy rzeczywiste działania wąskiej grupki opozycjonistów, ale z pewnością, i najprawdopodobniej wbrew intencji ukrytych inicjatorów, odpowiadały żywotnym potrzebom społeczeństwa i poszerzały w sposób istotny obszar polskiej wolności w zaciszu sowieckiego Paktu Warszawskiego. Były jednocześnie dla wszystkich i lekcją i nauką.