Audiencja środowa: Odniesienie do Boga

2. Hymn nasz zdaje się zakładać wymiar liturgiczny: najprawdopodobniej wykonywano go podczas procesji w obecności kapłanów i wiernych oraz z udziałem chóru. Idąc za Liturgią Nieszporów zatrzymamy się nad pierwszymi dziesięcioma wierszami Psalmu, które przed chwilą usłyszeliśmy. W sercu tego fragmentu znajduje się uroczysta przysięga złożona przez Dawida. Napisane jest bowiem, że - mając za sobą ostry konflikt ze swym poprzednikiem, królem Saulem - "złożył przysięgę przed Panem, związał się ślubem przed Mocnym Jakuba" (Ps 132 [131], 2). Treść tego uroczystego zobowiązania, wyrażona w wierszach 3-5, jest oczywista: władca nie postawi nogi w pałacu królewskim w Jerozolimie, nie zazna spoczynku, jeżeli najpierw nie znajdzie mieszkania dla Arki Pańskiej. W samym więc centrum życia społecznego musi być obecność, która przywołuje tajemnicę Boga nadprzyrodzonego. Bóg i człowiek idą razem przez historię, a świątynia ma za zadanie wyrażenie w sposób widzialny tej jedności. 3. W tym miejscu, po słowach Dawida, dochodzi do głosu, być może w słowach chóru liturgicznego, pamięć o przeszłości. Przywołuje się bowiem odnalezienie arki na polach Jaaru w regionie Efrata (por. w. 6): przebywała tam długi czas po tym, gdy Filistyni zwrócili ją Izraelowi, który utracił ją w czasie bitwy (por. 1 Sm 7, 1; 2 Sm 6, 2.11). Dlatego z prowincji sprowadzono ją do przyszłego świętego miasta i nasz fragment kończy uroczysty obrzęd, z udziałem - z jednej strony - adorującego ludu (por. Ps 132 [131], 7.9), czyli zgromadzenia liturgicznego i z drugiej - Pana, który znów jest obecny i działa w znaku arki umieszczonej na Syjonie (por. w. 8). Serce liturgii znajduje się na tym skrzyżowaniu między kapłanami i wiernymi z jednej strony a Panem ze swą mocą z drugiej. 4. Przypieczętowaniem pierwszej części Psalmu 132 (131) jest modlitewna aklamacja pod adresem królów następców Dawida: "Przez wzgląd na sługę Twojego, Dawida, nie odtrącaj oblicza Twego pomazańca!" (w. 10). W prośbie tej, początkowo mającej na celu wybłaganie wsparcia dla żydowskiego władcy pośród prób życia, łatwo wyczuć wymiar mesjanistyczny. Termin "pomazaniec" oznacza bowiem przekład żydowskiego słowa "Mesjasz": wzrok modlącego się wybiega tym samym poza wydarzenia królestwa Judy i biegnie ku wielkiemu oczekiwaniu doskonałego "pomazańca", Mesjasza, który zawsze będzie miły Bogu, przez Niego umiłowany i błogosławiony. 5. Ta interpretacja mesjanistyczna przeważać będzie w odczytaniu chrześcijańskim i obejmie cały Psalm. Znamienne jest na przykład odniesienie, jakie Hezychiusz z Jerozolimy, kapłan z pierwszej połowy V wieku, uczyni z wiersza 8 do wcielenia Chrystusa. W swym Drugim Kazaniu na temat Bogarodzicy tak zwraca się on do Maryi Panny: "O Tobie i o Tym, który z Ciebie się narodził, Dawid nie przestaje śpiewać przy akompaniamencie cytry: «Wyrusz, o Panie, na miejsce Twego odpocznienia, Ty i Twoja arka pełna chwały!» (Ps 132 [131], 8)". Kim jest "Twoja arka pełna chwały"? Hezychiusz odpowiada: "Oczywiście Dziewica, Matka Boża. Ponieważ, jeżeli ty jesteś perłą, Ona słusznie jest arką; jeśli ty jesteś słońcem, koniecznie niebem nazwana zostanie Dziewica; a jeśli ty jesteś Kwiatem nieskalanym, wówczas Dziewica będzie rośliną wolną od zepsucia, rajem nieśmiertelności" (Testi mariani del primo millennio, I, Roma 1988, str. 532-533).