350 lat kościoła Pokoju w Świdnicy

W ramach obchodów odbyło się ”Forum Polskich Miast i Miejsc UNESCO” oraz koncerty muzyki dawnej, a w parku miejskim przedstawiono inscenizację dotyczącą wojny trzydziestoletniej. Przedstawiono także starania ewangelickich parafian świdnickich o budowę kościoła po zakończeniu wojny trzydziestoletniej. Inscenizacje miały na celu pokazanie, że żadna wojna, a tym bardziej wojna religijna nie ma sensu, a konflikty należy rozwiazywać metodami pokojowymi. Podsumowaniem uroczystości było dziękczynne nabożeństwo niedzielne. Uroczystemu wejściu duchowieństwa do kościoła Pokoju towarzyszyła „armia” żołnierzy z okresu wojny trzydziestoletniej. Kazanie na tekst 1 Ts 5,16-24 w języku szwedzkim wygłosił bp Ragner Persenius, który nawiązał do biblijnej i reformacyjnej nauki o usprawiedliwieniu z łaski przez wiarę w Jezusa Chrystusa, którą w dniu 31 października 1999 r. w Augsburgu we wspólnej deklaracji podpisali luteranie i rzymskokatolicy. Bp Persenius powiedział m.in.: „Czym jest właściwie usprawiedliwienie? Podstawowym celem jest przywrócenie prawidłowej relacji z Bogiem. Być usprawiedliwionym to znaczy być odnowionym, mieć jasną relację z Bogiem, która jest Jego darem. To jednak nie wszystko. Z dobrej relacji z Bogiem wynika zarazem odnowiona relacja względem bliźnich, dlatego tak ważne jest, by każdego dnia je pielęgnować. Jesteśmy powołani przez Boga do pokoju: z Bogiem, z bliźnim i z całym stworzeniem. Pomiędzy pokojem i usprawiedliwieniem istnieje głęboki związek. W Bożym Królestwie, które Bóg daje według Swojej woli, panują miłość, miłosierdzie, prawi i sprawiedliwość. Jest to ukryte, niewidzialne Królestwo. Jesteśmy powołani do tego, aby Mu służyć, czynić je widzialnym do czasu, aż Chrystus przyjdzie ponownie w Swej chwale”. Na zakończenie odpisano dokument przedłużający partnerską współpracy pomiędzy Archidiecezją Uppsalską i Kościołem Ewangelicko-Augsburskim w Polsce. Kościół Pokoju w Świdnicy jest jednym z trzech tego rodzaju obiektów. Podobne wybudowano w Jaworze i Głogowie (ten ostatni juz nie istnieje). Powstały na Śląsku w drugiej połowie XVII wieku, po wojnie trzydziestoletniej. Zgoda na ich budowę była aktem łaski katolickiego władcy, cesarza Ferdynanda II Habsburga dla śląskich luteran. Obwarowana była jednak różnymi, trudnymi do spełnienia warunkami. Między innymi takimi, że powstać musiały w ciągu roku i to z materiałów nietrwałych (drewno, glina, piasek, słoma).