200 chasydów w Łodzi

Do Łodzi przyjechali chasydzi z Europy, Izraela i Stanów Zjednoczonych. Ich wizyta jest związana z rocznicą śmierci przodka obecnego cadyka - Szmuela Danzigera, który zmarł w 1923 roku. W piątek chasydzi modlili się w byłym domu cadyka w Aleksandrowie Łódzkim oraz przy grobach tamtejszych cadyków. Według przewodniczącego Gminy Wyznaniowej Żydowskiej Symchy Kellera, jest to pierwsza od 60 lat wizyta takiej rangi przywódcy duchowego świata żydowskiego w Łodzi. Cadyk wraz ze swoimi uczniami będzie świętować w Łodzi szabat. Jest to niezwykłe, bowiem cadyk zazwyczaj nie spędza szabatu poza domem, poza kręgiem swoich uczniów. Dlatego to wydarzenie ma też taki historyczny wydźwięk - przyznaje Symcha Keller. Chasydzi modlą się przy grobach cadyków, wierzą, że w rocznicę swojej śmierci zstępują oni z nieba i zabierają ich prośby do Boga. Przed modlitwami chasydzi obmywają się w mykwie, czyli specjalnej łaźni, a w trakcie modlitw śpiewają psalmy. Aleksandrów Łódzki był w latach 1866-1939 jednym z najważniejszych w Polsce żydowskich ośrodków religijnych i siedzibą cadyków z dwóch dynastii - Chanocha i Danzigerów (nazywanych Aleksander). Stało się to po tym, jak w miasteczku postanowił osiedlić się znany już wówczas cadyk chasydzki - Chanoch Henich ha-Kohen Lewin. Pod względem znaczenia Aleksandrów ustępował tylko cadykom z Góry Kalwarii. Do II wojny światowej mieszkali tu i nauczali cadycy z rodziny Danzigerów - ojciec Jechiel, jego synowie oraz wnuk. Dwór ten miał największe wpływy wśród drobnych żydowskich sklepikarzy i handlarzy. W Izraelu, Ameryce i Europie Zachodnie żyje obecnie około 700 rodzin uważających się za chasydów aleksandrowskich i kultywujących swoje tradycje. Chasydyzm to ruch mistyczno-religijny i społeczny, który rozpowszechnił się w XVIII w. w krajach Europy Środkowej i Wschodniej, głównie wśród ubogich warstw ludności żydowskiej. Nurt ten główny nacisk kładł na osobistą modlitwę, głosił radość życia przez ekstazę religijną, taniec i śpiew. Chasydzi mieli własne rytuały religijne, własne synagogi i charakterystyczny ubiór - długi czarny kaftan, białe pończochy i kapelusz. Społeczność chasydzka skupiała się wokół osoby cadyka, obdarzonego cudotwórczą mocą, duchowego pośrednika między Bogiem i ludźmi.