Lustrowanie stygmatyka

Być może więc po rozdziale podającym w wątpliwość nadprzyrodzone pochodzenie stygmatów Ojca Pio cytowane są wyniki diametralnie różnych i znanych od lat ekspertyz. Niemniej jednak w opublikowanym fragmencie Luzzatto nie ogranicza się do chłodnej analizy bezstronnego historyka, lecz zajmuje dość wyraźne stanowisko, i to w tonie raczej kpiącym:„Pętla wokół Ojca Pio zaczęła się zaciskać w czerwcu i lipcu 1920 r., zaraz potem gdy Święte Oficjum otrzymało list od o. Agostino Gemelli, wysłanego do Ojca Pio w charakterze eksperta, w którym pisał, że mnich to człowiek o ograniczonym polu świadomości, osoba chora i mistyk nadający się na oddział psychiatryczny. Dwa zaprzysiężone oświadczenia dobrych katolików przed biskupem Foggii rzucają złowieszcze cień na kapucyna. Jak się wydaje, z celi Ojca Pio dobywały się nie tyle zapachy fiołków i świętości, ile kwaśny odór trucizny i fetor oszustwa”. Luzzatto dość jasno sugeruje więc, że Jan Paweł II w 2002 r. w obecności 300 tys. wiernych podczas uroczystości oglądanej w TV przez pół świata kanonizował oszusta. Taka sugestia musiała szczególnie dotknąć Włochów, bo Ojca Pio wymieniają wśród największych postaci chrześcijaństwa XX w. jednym tchem z Janem XXIII, Matką Teresą i Janem Pawłem II. Portrety i pomniki brodatego zakonnika w półrękawiczkach spotyka się tu wszędzie. Obrazki Ojca Pio zatknięte są w okolicach lusterka lub licznika w co drugiej taksówce, bo włoscy taksówkarze uznali go za swego patrona. Spogląda ze ścian warsztatów, sklepów i domów. Z badań przeprowadzonych wśród włoskich katolików wynika, że 70 proc. ma w domu lub w samochodzie obrazek z jakimś świętym. W połowie przypadków jest to Ojciec Pio. Do niego najczęściej zwracają się w modlitwach o wstawiennictwo u Pana Boga. Po całych Włoszech rozsianych jest grubo ponad 300 jego pomników – na miejskich placach, przed kościołami, na trasach górskich wycieczek czy w przydrożnych kapliczkach. Działa blisko 3000 wspólnot modlitewnych Ojca Pio, a także stacja radiowa i telewizyjna Ojciec Pio. Do San Giovanni Rotondo bez przerwy ciągną pielgrzymki. Przedmioty, które miały jakikolwiek związek ze świętym, kupowane są na pniu. 28 października br. w Padwie za 240 tys. euro sprzedano mercedesa 190 D z 1959 r., którym jeździł. Entuzjastami Ojca Pio są m.in. Giulio Andreotti i Andrea Bocelli. W uzdrowicielskie zdolności i świętość Ojca Pio wierzył też Karol Wojtyła (powszechnie znany przypadek uleczenia Wandy Połtawskiej). Rewerencja i dosłowność, z którymi Włosi traktują swoich świętych, wynika z natury ich religijności. Wyraża się ona najżywiej właśnie w kultach i procesjach. W dzień patrona wsi, miasteczka czy metropolii ulicami ciągną pochody jak u nas w Boże Ciało. Włoski katolicyzm w swoich objawach jest niezwykle radykalny i spontaniczny. Wiele w nim średniowiecznych tradycji – biczowania, czynów pokutnych. W Neapolu od XIII wieku do dziś ludność dwa razy do roku czeka na cud skroplenia zastygłej w ampułkach krwi św. Januarego. W życiu codziennym przekłada się to na zachowania zgoła niekonwencjonalne. Tylko we Włoszech można bez żenady poprosić księdza, żeby w czasie wizyty pobłogosławił kota albo rybki w akwarium. Tylko włoski trener piłkarski (Giovanni Trapattoni), gdy drużynie idzie źle, kropi ławkę wodą święconą. O ile wszyscy katolicy uznają cuda, o tyle we Włoszech wierzy się w nie jakby głębiej. Pewnie dlatego podawanie w wątpliwość stygmatów Ojca Pio spotkało się z tak powszechnym oburzeniem. To, co o Luzzatto wypisują teraz włoscy internauci, nie nadaje się do druku. Tym bardziej że nawet ci, którzy uważają kult Ojca Pio, przypisywane mu zdolności lewitacji, bilokacji, roztaczania wokół aromatu róż i fiołków, przepowiadania przyszłości i licznych uzdrowień za jeden wielki zabobon, wobec zagadki stygmatów są bezradni.