Lustrowanie stygmatyka

Na ciele Ojca Pio stygmaty pojawiły się po raz pierwszy w 1910, a potem w 1918 r., by w niewytłumaczalny sposób zniknąć dopiero w chwili śmierci. W liście z 22 października1918 r. Ojciec Pio napisał: „Stało się to rankiem 20 września 1918 roku. Byłem na chórze, po odprawieniu Mszy Świętej, gdy niespodziewanie ogarnął mnie błogi spokój podobny do miłego snu. Wewnątrz mnie i wokół panowała głęboka cisza, przejął mnie pokój i potem w mgnieniu oka odczułem nagle całkowite opuszczenie wraz z kompletnym oderwaniem się od wszystkiego. Gdy to się działo, zobaczyłem tajemniczą postać, podobną do tej, którą już widziałem 5 sierpnia, jedyna różnica była w tym, że z Jego rąk, nóg, i z boku kapała krew. Ten widok przestraszył mnie: tego, co czułem w tym momencie, nie da się opisać. Myślałem, że umrę – i umarłbym – gdyby Pan nie interweniował i nie podtrzymał mego serca, które omalże nie rozsadziło mi piersi. Zjawisko zniknęło, a ja zdałem sobie sprawę, że moje ręce, stopy i bok były przebite i sączyły krew. Możesz wyobrazić sobie mękę, jaką odczuwałem wówczas i jaką niemalże odczuwam każdego dnia. Rana serca nieprzerwanie krwawi, zwłaszcza od czwartku wieczór do soboty. Mój Boże, umieram z bólu, męki i wstydu, jaki odczuwam w głębi duszy. Boję się, że wykrwawię się na śmierć! Mam nadzieję, że Bóg słyszy moje jęki i odwróci tę rzecz ode mnie”„. Wieść o stygmatach Ojca Pio rozeszła się po Italii lotem błyskawicy. Święte Oficjum natychmiast wysłało do zbadania sprawy swego eksperta, franciszkanina Agostina Gemellego (którego imieniem nazwano potem słynną rzymską klinikę), wykształconego lekarza i psychologa. W druzgocącym raporcie nie pozostawił na Ojcu Pio suchej nitki. Stygmaty uznał za oszustwo, mimo, a może właśnie dlatego, że Ojciec Pio mu ich nie pokazał, żądając upoważnienia na piśmie od władz kościelnych. Niemniej jednak na podstawie tego raportu abp Mafredoni Pasquale Gagliardi ogłosił, że Ojciec Pio „wywołuje stygmaty kwasem azotowym, a potem perfumuje je wodą kolońską”. Potem badało je wielu lekarzy. Pierwszym w 1918 r. był profesor Luigi Romanelli. W świadectwie napisał: „W boku zauważyłem wyraźne nacięcie, równoległe do żebra, długie na siedem do ośmiu centymetrów. Rana mocno krwawi, a krew ma charakter tętniczy”. W dwa miesiące później, na prośbę władz kościelnych, do San Giovanni Rotondo przybył prof. Amico Bignami, kierownik katedry patologii na Uniwersytecie w Rzymie. Doszedł do tych samych wniosków, choć tłumaczył przyczyny „patologią neurotyczną”, cokolwiek by to miało znaczyć. Nieco później dr Festa doszedł do wniosku, że medycyna nie potrafi racjonalnie wytłumaczyć przyczyn powstawania stygmatów. Wreszcie z inicjatywy Bignamiego zrobiono eksperyment. Rany Ojca Pio zabandażowano, a bandaże opieczętowano. Po ośmiu dniach się okazało, że rany krwawią obficiej niż dawniej. Ostatnie badanie zrobił dr Festa w 1925 r. i napisał: „Badając teraz rany, które miałem okazję badać przed pięciu laty, spostrzegłem, że mają one charakter identyczny z tymi, które opisałem w pierwszych moich relacjach”. Potem zarzucano Ojcu Pio związki z kobietami i malwersacje. Z polecenia władz kościelnych zamontowano mu po kryjomu podsłuch w celi, od-dzielono od wizytujących i spowiadających się kratą. Ale do stygmatów już nikt nie wracał. Zrobił to dopiero teraz prof. Luzzatto. Sam Kościół do stygmatów podchodzi ostrożnie. Odnotował 300 takich przypadków. W sumie kanonizowano blisko 80 stygmatyków, ale nadprzyrodzone pochodzenie tajemniczych ran Kościół uznał jedynie w trzech przypadkach: św. Franciszka z Asyżu, Katarzyny ze Sieny i niemieckiej mistyczki Katheriny Emmerich. W sprawie stygmatów Ojca Pio Watykan milczy do dziś.