Papieska katecheza: Św. Hieronim - życie poświęcone Biblii

Benedykt XVI podkreślił, jak cenne dla Kościoła łacińskiego i całej kultury zachodniej było dzieło tego Ojca Kościoła. Zachęcił wiernych do codziennego kontaktu z Pismem Świętym, tak w wymiarze wspólnotowym, jak i osobistym. „Bóg przemawia do każdego z nas także dzisiaj i potrzeba nam rozumieć, czego od nas pragnie – mówił Papież. – Z drugiej zaś strony Słowo Boże ma budować wspólnotę i jednoczyć nas na drodze odkrywania Boga”. Dlatego właśnie „nieznajomość Pisma Świętego jest nieznajomością Chrystusa”, jak powiadał ukazany w katechezie św. Hieronim. Swoje życie poświęcił poznaniu Biblii. Jej radykalizmem żył na co dzień. Urodził się w 347 r. w Stridonie, w Dalmacji, w rodzinie chrześcijańskiej, dzięki której otrzymał staranną formację intelektualną. Chrzest przyjął w Rzymie w 366 r. Wiodąc życie ascety i eremity zdobył perfekcyjną znajomość języka greckiego i hebrajskiego. To pozwoliło mu odczytać Pismo Święte i dzieła patrystyczne w nowy sposób. W latach 382 – 385 był sekretarzem papieża Damazego, który zachęcił Hieronima, by dokonał nowego, łacińskiego przekładu tekstów biblijnych. Od 386 r. zamieszkał w Betlejem, gdzie pozostał aż do śmierci w 429 r., pracując nad tłumaczeniem Biblii, broniąc wiary, przeciwstawiając siłę herezjom, nauczając kultury klasycznej i chrześcijańskiej. Uwieńczeniem jego pracy był oryginalny przekład Pisma Świętego zwany Wulgatą. W swych badaniach egzegetycznych i lingwistycznych podkreślał konieczność posługiwania się w tłumaczeniach Biblii tekstami oryginalnymi, tzn. tekstem greckim w odniesieniu do Nowego Testamentu i hebrajskim w odniesieniu do Starego Testamentu. W dziele „O sławnych mężach” wyeksponował znaczenie literatury chrześcijańskiej, konfrontując ją z literaturą klasyczną. Poznając dzieło św. Hieronima zechciejmy, by ten znamienity znawca Słowa Bożego stał się także naszym duchowym mistrzem w wierze. Na Plac św. Piotra przybyło 25 tys. pielgrzymów. Wśród nich było 800 Polaków. Zwracając się do nich Benedykt XVI powiedział: Teraz moje pozdrowienie kieruję do uczestniczących w audiencji pielgrzymów polskich. Bracia i Siostry, witam was serdecznie! Święty Hieronim, wybitny doktor Kościoła dał nam przykład umiłowania Pisma Świętego, które jest Bożym Słowem. Życzę wam i waszym bliskim, by codzienna lektura Biblii pomagała wam coraz lepiej poznawać wolę Boga i miłować Chrystusa. Wszystkim serdecznie błogosławię. Poniżej publikujemy pełny tekst papieskiej katechezy. Drodzy bracia i siostry! Skupimy dziś naszą uwagę na świętym Hieronimie, Ojcu Kościoła, który w centrum swego życia umieścił Biblię: przetłumaczył ją, komentował w swych dziełach, przede wszystkim zaś podjął zadanie konkretnego życia nią w swym długim ziemskim istnieniu, mimo dobrze znanego trudnego i porywczego charakteru, jakim obdarzyła go natura. Hieronim urodził się w Strydonie około roku 347 w rodzinie chrześcijańskiej, która zapewniła mu staranne wykształcenie, wysyłając go nawet do Rzymu, by udoskonalił swe studia. W młodości czuł pociąg do światowego życia (por. Epist. 22,7), górę jednak wzięło w nim pragnienie i zainteresowanie religią chrześcijańską. Po przyjęciu chrztu około roku 366 wybrał życie ascetyczne, a udawszy się do Akwilei, przyłączył się do grupy żarliwych chrześcijan, których sam określił jako "chór błogosławionych" (Chron. ad ann. 374), skupiony wokół biskupa Waleriana. Następnie wyruszył na wschód i jako pustelnik żył na Pustyni Chalcydyckiej na południe od Aleppo (por. Epist. 14,10), oddając się poważnym studiom. Udoskonaliwszy znajomość greki, zaczął uczyć się hebrajskiego (por. Epist. 125,12), przepisał kodeksy i dzieła patrystyczne (por. Epist. 5,2). Medytacja, samotność, kontakt ze Słowem Bożym przyczyniły się do dojrzewania jego chrześcijańskiej wrażliwości. Coraz dotkliwiej odczuwał ciężar młodzieńczej przeszłości (por. Epist. 22,7) i wyraźnie dostrzegał kontrast między pogańskim sposobem myślenia a życiem chrześcijańskim: kontrast ten stał się znany w wyniku dramatycznego i żywego "widzenia", o którym zostawił nam świadectwo. Wydawało mu się w nim, że jest biczowany na oczach Boga, ponieważ był "cyceroński, a nie chrześcijański" (por. Epist. 22,30).