Kard. Dziwisz: Uczymy się zaufania

Taki jest sens naszego spotkania na tym miejscu. Taki jest sens tej niedzieli, która - jak klamra - spina Poranek Wielkanocny z dniem, w którym Jezus spotkał się z Tomaszem. Ewangelia dzisiejszej niedzieli miłosierdzia mówi nam o tych dwóch dniach przytaczając słowa Chrystusa wypowiedziane w dzień Zmartwychwstania. Są to słowa, w których Jezus przekazał Apostołom władzę odpuszczania grzechów: „Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane” (J 20, 22-23). Oto słowa ustanowienia sakramentu miłosierdzia, sakramentu pokoju i pojednania, sakramentu nawrócenia! To w tym sakramencie dochodzi do spotkania z Jezusem Zmartwychwstałym, który udziela łaski przebaczenia. W ten sposób Bóg Ojciec, przez swego Syna, objawia swe nieskończone miłosierdzie. Z naszej strony wystarcza to spojrzenie z wiarą. To krótkie, a jakże wielkie wyznanie, jakie złożył Tomasz: „Pan mój i Bóg mój” (J 20,28). Ono wystarczy, by grzech ustąpił i aby w jego miejsce w naszych sercach rozlała się przebaczająca miłość Boga do nas. 6. Jeśli zaś zostaniemy tak ubogaceni przebaczeniem, zwracamy się do naszych braci z gotowością okazania im przebaczenia. Także tutaj proces jest podobny. Jeśli potrafią oni spojrzeć na nas z ufnością, że im przebaczymy i pomożemy, to już wystarcza, by im okazać miłosierdzie. Tak mają się sprawy zarówno wtedy, gdy potrzebują wsparcia materialnego, jak i wówczas, kiedy czekają na duchowe wartości, zwłaszcza na nasze zaufanie. Najbiedniejszym bowiem człowiekiem jest ten, kto nie ma nikogo komu mógłby zawierzyć. Zaufanie jest koniecznie potrzebne do życia. Całe życie społeczne jest na nim zbudowane. Jeśli go brakuje, to życie w wymiarze społecznym obumiera. Kto umie zaufać Bogu, ten wie, że Bóg i jemu ufa. To zaś sprawia, że życie zyskuje głęboki sens. Tu, w sanktuarium Miłosierdzia, uczymy się zaufania, jakim Bóg nas darzy i jakim my możemy darzyć Jego. „Jezu, ufam Tobie!” 7. Z Łagiewnickiego Wzgórza Miłosierdzia widać dobrze sprawy naszej Ojczyzny. W tych dniach ogarnia nas szczególna troska i niepokój o jej losy. Za pośrednictwem środków przekazu uczestniczymy w wielkiej dyskusji o przyszłości naszego ojczystego i europejskiego domu. W krakowskich Łagiewnikach polecamy Bogu parlamentarzystów i życzymy im, aby w duchu koncyliacyjnym znaleźli słuszne dla Ojczyzny rozwiązanie, pamiętając o tym, że nadrzędnym motywem ich działań powinno być dobro Narodu, które nie musi się pokrywać z linią działania poszczególnych partii politycznych. W tym miejscu chciałbym zaapelować do poczucia odpowiedzialności tych, którzy maja dominujący wpływ na kształtowanie opinii publicznej. Niech nasze wysiłki służą budowaniu klimatu jedności w naszej Ojczyźnie, a nie kreowaniu sensacji, nieustannych napięć i poszerzaniu obszarów braku zaufania wśród rodaków! Podważanie zaufania do wszystkich instytucji, w tym także do Kościoła, sprawia, że zniszczeniu ulegają podstawowe relacje społeczne. Pamiętajmy, że dzisiejsza wolność naszej Ojczyzny i nasza pozycja w Europie, jest w dużej mierze zasługą Syna tego Kościoła - Sługi Bożego Jana Pawła II! Nie sprzeniewierzajmy się temu dziedzictwu!