Abp Nycz w Piekarach: Wróćmy do naszych pierwszych ideałów i bądźmy im wierni

Kiedy dwaj apostołowie chcieli być wielcy w królestwie Jezusa, Zbawiciel nie potępił ich wtedy ale powiedział do wszystkich Apostołów: „Kto by między wami chciał stać się wielkim, niech będzie sługą waszym”. To jest droga do prawdziwej wielkości. I pragnienie jej nie jest niczym złym. Także wielkość mężczyzny w życiu, pracy zawodowej i w rodzinie, powinna być wielkością przez służbę. Jednym z poważnych problemów dzisiejszej rodziny jest mała obecność ojców wychowywaniu dzieci, głównie z powodu ich pracy. Ojciec, jeszcze bardziej niż matka staje się gościem w domu. To wyobcowanie prowadzi do nieumiejętności spędzania czasu z rodziną. Konsekwencją jest marnowanie szansy przekazania swoim dzieciom modelu męskości i to zarówno synom jak i córkom, choć inaczej w zależności od wieku dzieci. Nawet wychowanie religijne w relacji do Boga, który jest ojcem jest utrudnione, jeśli dzieci nie mają w domu prawidłowego obrazu swojego ziemskiego ojca. Jakże mają się nauczyć wołać Ojcze nasz, jeśli doświadczają skrzywiony obraz ojca ziemskiego. 3. Wejrzyjmy raz jeszcze w dzisiejsze teksty biblijne. Znajdziemy tam jeszcze bardziej precyzyjną odpowiedź na pytanie: na czym powinna polegać upragniona przez nasze męskie serca wielkość? Na początku dzisiejszego pierwszego czytania św. Paweł pisze: Bracia, niech ludzie uważają nas za sługi Chrystusa i szafarzy tajemnic Bożych. A od szafarzy już tutaj żąda się, aby każdy z nich był wierny (1 Kor. 4, 1-2). Wierność. W tym słowie zawiera się tak wiele. Bo żeby być wiernym ojczyźnie, rodzinie, Kościołowi czy Bogu samemu, trzeba być człowiekiem silnym, wytrwałym, niezłomnym i prawym. Na tych pojęciach zbudowana jest cała duchowość mężczyzny chrześcijanina. Kto stanie się obywatelem królestwa Boga? Odpowiedź daje sam Chrystus. Kiedy przepowiada uczniom, jak trudne doświadczenia spotkają ich na drodze chrześcijańskiego życia, to swoją wypowiedź kończy zdaniem: „Lecz kto wytrwa do końca, ten będzie zbawiony” (Mt 10, 22). Kto wiernie wytrwa do końca. Tak wzruszające są zawsze chwile wręczania wojskowych odznaczeń uczestnikom wojen, kampanii czy bitew. Zawsze podstawą do uznania czyjegoś bohaterstwa jest jego wierność. Ten podziw dotyczy nie tylko przypadków wojennego heroizmu. Nasza codzienność także przynosi okazję do wykazania się postawą wiernego trwania przy ludziach, wartościach czy podjętych zobowiązaniach, Świadectwo takie jest bardzo doceniane i podkreślane we wspólnocie Kościoła. Wyraża się to choćby w pielęgnowaniu jubileuszy małżeńskich. Kiedy przychodzi mi niekiedy w nich uczestniczyć, szczerze poruszony patrzę na tych, którzy dzielnie od 25, od 50 lat czy nawet niekiedy przez jeszcze dłuższy okres życia, dzień i noc, na dobre i na złe, są razem ze sobą. Trwają solidarnie w zmaganiu się o wierność przysiędze, która mówi, że współmałżonka nie opuszczę aż do śmierci. Mężczyzna w rodzinie jest szafarzem domowego Kościoła. A od szafarzy nie oczekuje się niczego innego, lecz aby był wierny. To jest najprawdziwsza wielkość człowieka. Ona otwiera bramy królestwa Boga. Wszyscy pamiętamy słowa, jakie Chrystus zawarł w przypowieści o talentach. Wypowiada je tam ów człowiek, który rozdysponował pomiędzy swoje sługi dobra materialne, by nimi uczciwie i efektywnie zarządzali.