Paweł i jego długie milczenie

Chodzi o 10 lat trudnego doświadczenia, o którym Paweł nie mówi zbyt wiele; może również dlatego, że musiałby napisać rzeczy nieprzyjemne o wspólnocie chrześcijan, która przyjmowała go nie bez trudności, podejrzeń, a może nawet intryg. Z Dziejów Apostolskich (9,20-26): „Jakiś czas spędził z uczniami w Damaszku i zaraz zaczął głosić w synagogach, że Jezus jest Synem Bożym. Wszyscy, którzy go słyszeli, mówili zdumieni: «Czy to nie ten sam, który w Jerozolimie prześladował wyznawców tego imienia i przybył tu po to, aby ich uwięzić i zaprowadzić do arcykapłana?» A Szaweł występował coraz odważniej, dowodząc, że Ten jest Mesjaszem, i szerzył zamieszanie wśród Żydów mieszkających w Damaszku. Po upływie dłuższego czasu Żydzi postanowili go zgładzić. Szaweł dowiedział się o ich zamiarach. A strzegli bram we dnie i w nocy, aby go zgładzić. Uczniowie więc spuścili go nocą w koszu na sznurze przez mur i wyprawili. Kiedy przybył do Jerozolimy, próbował przyłączyć się do uczniów, lecz wszyscy bali się go, nie wierząc, że jest uczniem”. Z Listu do Galatów (1,15-17): „Gdy jednak spodobało się Temu, który wybrał mnie jeszcze w łonie matki mojej i powołał łaską swoją, aby objawić Syna swego we mnie, bym Ewangelię o Nim głosił poganom, natychmiast, nie radząc się ciała i krwi ani nie udając się do Jerozolimy, do tych, którzy apostołami stali się pierwej niż ja, skierowałem się do Arabii, a później znowu wróciłem do Damaszku”. Niektóre fakty są jasne. Po nawróceniu pod Damaszkiem Paweł rozpoczął nauczać, pozostając w mieście, ale też i poza jego granicami. Świadczyłby o tym również trochę tajemniczy pobyt w Arabii. Na próżno na podstawie tej wzmianki z Listu do Galatów szukalibyśmy dokładnego miejsca pobytu Apostoła. Nazwą Arabia określano wówczas olbrzymią przestrzeń od Morza Czerwonego do Zatoki Perskiej. Nie mamy jednak dowodów, że to właśnie tam udał się Paweł w trudnym momencie swojego życia. Raczej chodzi tu o jakiś region leżący niedaleko Damaszku zamieszkiwany przez Arabów; Paweł mógł się tam udać, ponieważ jego ciągła obecność w mieście nie podobała się wielu Żydom i licznym chrześcijanom. W pewnym momencie jego działalności powstała tak mocna opozycja w stosunku do Pawła, że musiał uciekać. Był powodem niepokoju, nawet jeśli niektórzy dostrzegali jego gorliwość i kaznodziejskie zaangażowanie. Miał jednak już jakąś grupkę uczniów, którzy nie tylko go ostrzegli przed grożącym mu niebezpieczeństwem, ale też pomogli opuścić miasto. Paweł nie mówi, by kiedykolwiek po ucieczce wrócił po raz drugi do Damaszku albo utrzymywał kontakt ze wspomnianymi uczniami. W Jerozolimie było podobnie. Wprawdzie nie znalazł się tutaj w tak dużym niebezpieczeństwie jak w Damaszku, jednakże jego nauczanie wzbudziło niepokój, niechęć i podejrzenia. Wszyscy przecież znali jego poprzednią działalność. Jego współbracia, z niepokoju o los Apostoła, odprowadzili go do Cezarei i wysłali do Tarsu. Innymi słowy, wspólnota chrześcijan jerozolimskich podziękowała grzecznie Pawłowi i odesłała go do ojczystej Cylicji.