Wciąganie na ołtarze

Pani Agata Mróz budzi mój podziw. Gdy czytam jej testament, kilka zdań skreślonych na dwa dni przed śmiercią i adresowanych do męża, czuję, że napisał je ktoś, kto mimo młodego wieku parę rzeczy przeżył, podjął niejedną trudną decyzję i zdążył uporządkować sobie kwestie fundamentalne. I dla podjętych przez nią decyzji jestem pełen podziwu. Nie waham się nazwać je decyzjami heroicznymi. A jednak, gdy czytam w gazetach i w internecie tytuły o beatyfikacji wybitnej siatkarki, czuję zażenowanie. Podobnie jak czuję zażenowanie pojawiającymi się pod tego typu informacjami dopiskami niektórych internatów wytykającymi pani Agacie jakieś sesje fotograficzne. Mam ochotę zawołać: „Ludzie, o czym my rozmawiamy?”. Dziwię się, że znani i doświadczeni księża, znający sposób działania mediów, dali się wkręcić w akcję pod hasłem „beatyfikacja Agaty Mróz”. Jak należało spacyfikować medialny „entuzjazm” do wynoszenia znanej zawodniczki na ołtarze pokazał bp Tadeusz Pieronek. „To stanowczo za wcześnie” – rzucił dziennikarzom. I tyle. Agata Mróz znalazła się także na celowniku zwolenników aborcji. Zszokowany słuchałem w jednej z telewizji wypowiedzi pan podpisywanych m. in. słowem „feministka”, z których wynikało, że ryzykując dla swej mającej się narodzić córeczki zdrowie, a nawet życie, siatkarka niemalże popełniła zbrodnię. Ktoś ośmielił się powiedzieć, że poniżyła w ten sposób kobiecą godność. Znów miałem ochotę zawołać „Ludzie, o czym my rozmawiamy?”. Zdobywając w ostatnich dniach informacje o Agacie Mróz, odniosłem wrażenie, że on fakt, iż była osobą znaną, chciała wykorzystać. Ale nie dla siebie. Dla innych. Chciała swą popularność wykorzystać dla wspierania mocno w Polsce kulejącej z powodu braku dawców dziedziny, jaką jest przeszczep szpiku kostnego. Korzystając ze znanego nazwiska chciała być reprezentantem tych wszystkich, którzy znaleźli się w podobnej jak ona sytuacji. Myślę, że tę jej postawę można przenieść również na inną kwestię. W Polsce nie brak kobiet, które podjęły, podejmują i będą podejmować równie heroiczne decyzje, jak Agata Mróz w sprawie swojej mającej się narodzić córki. O ich heroizmie wiedzą zwykle pojedyncze osoby. Przechodzą niezauważone. Agata Mróz ze względu na swoją popularność w jakiś sposób już stała się ich reprezentantką. Potwierdziła to swoim testamentem. I nie jest ważne, czy Kościół wyniesie ją na ołtarze czy nie. Dzięki niej nie można udawać, że takich bohaterskich matek nie ma.