Pokolenie JP II...

Znowu będzie wielki medialny (i nie tylko) hałas i szum – specjalne nabożeństwa, znicze układane w kształt serc i krzyży, spontaniczne marsze i wiele innych symboli. I to wszystko jest ważne i może wielu z nas potrzebne, bo chcemy wyrazić jak ważny był dla nas Ojciec Święty. Ale czy forma nie weźmie góry nad treścią? Ja też mogę o sobie powiedzieć, że należę do pokolenia JP II. Jestem dumna, że dane mi było żyć w tych czasach i móc uczyć się świętości od Jana Pawła II. Ale tak mi się wydaje, że ciągle coś nam umyka. Mówi się, że młodzież kochała papieża. Dzisiaj bardzo często używamy tego słowa, nie rozumiejąc go chyba do końca. Czy ja kochałam papieża? Nie mogę tego powiedzieć z całą szczerością. Na pewno go podziwiałam, jego wiarę i pełne zaufanie Bogu, ale to chyba nie jest miłość. Zresztą, myślę, że jemu nigdy nie chodziło o to, żeby być przez ludzi kochanym. On zawsze wskazywał na Jezusa, na Boga. Chciał wszystkim ludziom, może zwłaszcza młodym pokazać, że to Jezus ma być w centrum naszego życia, że to Jezusa mamy poszukiwać i pokochać. A myślę, że wielu z nas nie zrozumiało tego przesłania. Widzę jak młodzi ludzie masowo uczestniczą w uroczystościach ku czci Jana Pawła II. Bycie na pochodach, masowych Mszach – to nawet stało się modne. Po prostu wypada iść, bo wszyscy tak robią. Ale jednocześnie te same osoby mówią, że nie były dawno w niedzielę w kościele, bo księża mówią nudne kazania, albo że zachowanie takiego czy innego księdza kogoś denerwuje czy po prostu jakoś tak czasu nie było. Dochodzi czasem do tego, że przyznanie się do regularnego uczestnictwa w niedzielnej Mszy Św. (nie mówiąc o takiej w dniu powszednim) staje się prawdziwie heroicznym czynem w naszych czasach. Czy tego uczył nas papież? Co z tego, że Polacy go „kochają”? Co mu po takiej „miłości”? On prosił nas, żeby się za niego modlić, my natomiast obchodzimy tylko kolejne rocznice – wyboru na stolicę apostolską, śmierci itp.